Σύντομες αναφορές στη ζωή και το έργο του Χρήστου Λεβάντα.

Ερευνά και γράφει ο Δημήτρης Κρασονικολάκης. Δημοσιογράφος - Συλλέκτης. Ανεξάρτητος ερευνητής πειραϊκής ιστορίας και λογοτεχνίας.

Φόδελε Δήμου Μαλεβιζίου, Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2025.
Αφιέρωμα στο Χρήστο Λεβάντα με αφορμή τα 50 χρόνια από το θάνατό του.
Βραδιά στον καλοστημένο αύλειο χώρο του Μουσείου EL GRECO, γεμάτο αναμνήσεις, παραπομπές στην εποχή που η δημοσιογραφία κι η λογοτεχνία ήταν λειτούργημα και πολιτιστική προσφορά.
Μέσα από τις αφηγήσεις, τα περιστατικά της ζωής του μεγάλου μας πνευματικού άντρα φέραμε κοντά το Φόδελε, τόπο καταγωγής του με τον Πειραιά, τον τόπο που έζησε και δημιούργησε...
Γλαφυρός ο φίλος πρόεδρος της Φιλολογικής Στέγης Πειραιώς Στέφανος Μίλεσης, ως εμπειρότατος ομιλητής που είναι, μάς κέντρισε το ενδιαφέρον, ενθουσίασε τους
παρευρισκόμενους περιγράφοντάς μας - με πρωτότυπο υλικό και προβολή εικόνων - την κοινωνικοπολιτική ατμόσφαιρα που κινήθηκε ο Λεβάντας.
Εγώ είχα το χρόνο να κάνω σύντομες αναφορές στο οικογενειακό περιβάλλον και στο έργο του.
Θέλω να απευθύνω ειλικρινείς ευχαριστίες στους συντελεστές της επιτυχημένης βραδιάς, στον Πρόεδρο της Δημοτικής Κοινότητας Χαράλαμπο Παντερή, στα μέλη του Πολιτιστικού Συλλόγου Φόδελε και στον πρόεδρο Μάνο Φακουκάκη, στο Δήμο Μαλεβιζίου (παρών ο δήμαρχος Μενέλαος Μποκέας) στη συντονίστρια δημοσιογράφο Νέλλη Κατσαμά (με χαροποίησε η γνωριμία της).
Ειδικά στον καινούργιο μας φίλο Φίλιππο Βαμβουκάκη, ειδικό σύμβουλο του Δημάρχου για θέματα πολιτισμού και ειδικής μέριμνας, τον οδηγό - ξεναγό μας που ανέλαβε την μετακίνησή μας.
Η παραμονή κι η φιλοξενία ένα 24ωρο στο Φόδελε και στο ξενοδοχείο Fodele Beach με τις τόσες νέες γνωριμίες θα μείνει αξέχαστη.
Έκπληξη στο μουσικό μέρος με τα ρεμπέτικα ακούσματα που τα περισσότερα αφορούσαν στον Πειραιά, η παρουσία του χωριανού μου Γιάννη Παξιμαδάκη (μπουζούκι). Τον συντρόφευαν οι Ν. Σταματάκης (κιθάρα) και Δ. Κιαουλιάς (μπουζούκι).
Παρακάτω το πλήρες κείμενο της ομιλίας μου, αφού ο χρόνος πίεζε και αναγκαστικά προέβην σε συντομεύσεις με περικοπή λίγων παραγράφων.
 

Τον Πειραιώτη δημοσιογράφο και λογοτέχνη Χρήστο Λεβάντα, που πίσω βρίσκεται το πραγματικό κρητικό του επώνυμο Κυριάκος Χατζηδάκης, δεν πρόλαβα να γνωρίσω λόγω διαφοράς ηλικίας. Στην αρχή όμως της σαρανταπεντάχρονης επαφής μου με τα πολιτιστικά δρώμενα έγινα φίλος της οικογένειάς του, δηλαδή με την γυναίκα του Ευαγγελία και την αδελφή του Ελένη. Κοινό μας υπόβαθρο η καταγωγή από την Κρήτη, η ζωή στον Πειραιά και ο πνευματικός μας προσανατολισμός.
Αφορμή των επαφών μας στάθηκαν οι εκδηλώσεις που κάναμε στην Φιλολογική Στέγη Πειραιώς, στην αίθουσα του Γαλλικού Ινστιτούτου και στις συνεστιάσεις στα κέντρα διασκέδασης στο τέλος κάθε χρονιάς.   
Ύστερα η Ευαγγελία με καλούσε στο διαμέρισμα που έμενε στην Πλατεία Κανάρη, στο Πασαλιμάνι.
Εκεί, καθισμένος ανάμεσα στα σκουρόχρωμα σκαλιστά έπιπλα, στους πίνακες, στα κάδρα με τις φωτογραφίες, στις βιβλιοθήκες, μιλούσαμε για το παρελθόν, την παλιά δόξα με τις επισκέψεις τόσων λογοτεχνών και δημοσιογράφων, τις εκδρομές, τα επαγγελματικά ταξίδια στο εξωτερικό, τις αγωνίες και τις αρθρογραφικές επιτυχίες του συζύγου της. Άρχισα λοιπόν να τον μαθαίνω. Να ψάχνω για τα βιβλία του, να ρωτάω τους συνοδοιπόρους του, να διαβάζω κείμενά του σε όποιο έντυπο τύχαινε να έχει στείλει συνεργασία. Μεγάλο κέρδος υπήρξε η πρόσβαση στην πλούσια - ακόμα - βιβλιοθήκη του.
Ο Λεβάντας ήταν πολύ οργανωτικός, λεπτομερής, τακτικός, είχε εκτενέστατο αρχείο και συγκεντρώσει σπουδαία περιοδικά, εφημερίδες, ημερολόγια και βιβλία, όχι μόνο πειραϊκού αλλά γενικού λογοτεχνικού φιλολογικού και ιστορικού ενδιαφέροντος.
Τα περισσότερα έντυπα ήλθε και παρέλαβε η ΕΣΗΕΑ στα 1976, δωρεά της Ευαγγελίας. Εκεί στη θαυμάσια βιβλιοθήκη «Δημήτριος Πουρνάρας», στην Ακαδημίας 20, βρίσκεται το Αρχείο Χρήστου Λεβάντα με 733 έγγραφα, 28 έντυπα, 2 χειρόγραφα και 17 φωτογραφίες. Ξεχωρίζει η αλληλογραφία με τους Λαπαθιώτη, Άγρα, Ξενόπουλο, Βουτυρά, Σκαρίμπα και άλλων. Βρήκα ακόμα και την πρόσκληση του Πειραϊκού Συνδέσμου προς τιμή του που έγινε στις 28.2.1966.   
Η Ευαγγελία, εκτιμώντας την παρουσία μου επέτρεψε να πάρω αρκετά βιβλία.
Φυσικά όσοι της ζητούσαν μπορούσαν να έλθουν και να παραλάβουν ό,τι τους άρεσε. Ήταν γηραιά κι ήθελε να πέσουν σε καλά χέρια.
Θυμάμαι ένα συνάδελφο με τόπο καταγωγής την Άρτα που είχε στην διάθεσή του πολλά βιβλία από τη βιβλιοθήκη του Λεβάντα, ζήτησα μάλιστα να μου στείλει ένα κατάλογο με τους τίτλους τους. Καιρό αργότερα συνάντησα τυχαία τον αδελφό της στο Πασαλιμάνι. Με ρώτησε γιατί χάθηκα, παρέδωσε πλέον τα κλειδιά στους αντιπρόσωπους του Φόδελε που είχε κληροδοτηθεί το διαμέρισμα, θα είχα τη δυνατότητα να πάρω κάποια υπόλοιπα, να μη φύγουν από την πόλη μας... Αυτό που πρωτοσκέφτηκα ήταν η φωτογραφία του Καζαντζάκη, με αφιέρωση στο Λεβάντα.
 
Ο Κυριάκος Χατζηδάκης γεννήθηκε στον Πειραιά στην οδό Σκευοθήκης 18, Πασαλιμάνι, τον Οκτώβριο του 1904. Γονείς του ο Δημήτριος Χατζηδάκης από το Φόδελε και η Ειρήνη Ελευθερίου από τη Σαντορίνη. Από τα τέσσερα μικρά παιδία τους απέμειναν αυτός κι η αδελφή του Ελένη Χατζηδάκη, που γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 1911.
Ο πατέρας τους πέθανε από φυματίωση στα 1917 και η μητέρα τους στα 1918 από εντερικά - χωρίς να αποκλείεται από την ισπανική γρίπη.
Ο γιος της Ελένης έγραψε αργότερα «Τους γονείς της μητέρας δεν τους γνώρισα καθόλου. Τον πατέρα της το Δημήτρη τον γνώρισα από φωτογραφίες του. Κομψός και ωραίος. Όπως κομψά και καλλιγραφικά τα επισκεπτήριά του. Η μάνα μου τον θυμάται ψηλό με λευκό κολάρο, και με πάθος να φωτογραφίζεται. Αντίθετα η γιαγιά μου η Ειρήνη δεν άφησε καμιά φωτογραφία όταν πέθανε».
Όντες ορφανοί είχαν ευτυχώς την βοήθεια θείων τους, αδελφών της μητέρας τους που ανέλαβαν την ανατροφή κι εκπαίδευσή τους. Από αυτούς, οι δυο πρώτοι ήταν αρκετά εύποροι, είχαν ένα κατάστημα στο λιμάνι. Ο Μάρκος με μια μικρή αναπηρία στο πόδι, πιο μεγάλος και με περισσότερη οικονομική επιφάνεια έμενε Ουίλσωνος 28 (υπάρχει μέχρι σήμερα). Είχε πιάνο στο σπίτι και μετακινούταν στο μαγαζί με μόνιμο σοφέρ. Στον ίδιο δρόμο στον αριθμό 20 (τώρα πολυκατοικία) ήταν κι ο Μανόλης. Αυτός με την Ελένη κατηφόριζαν πεζοί μέχρι το λιμάνι. Ο Μάρκος Ελευθερίου αν κι έγγαμος δεν είχε παιδιά, βάφτισε όμως πολλά, ανάμεσά τους τον Κυριάκο, την Ελένη κι αργότερα τον γιο της Ελένης! Στάθηκε ο ευεργέτης τους. Πήρε τον δεκατετράχρονο Κυριάκο στην δουλεία αλλά εκείνος δεν ήθελε να γίνει υπάλληλος, ούτε καν στο σαράφικο που ήθελε να του ανοίξει.
Ο νεαρός Κυριάκος αν και οι θείοι του τον είχαν προορίσει για συνεχιστή της επιχείρησής τους είχε άλλα σχέδια, στραμμένα προς τον πνευματικό/ παρά στον εμπορικό τομέα. Είχε αρχίσει να μουτζουρώνει μαθητικά τετράδια με στίχους ή πεζοτράγουδα.
Φαίνεται πήρε την αγάπη για τα γράμματα από τον θείο του - φοδελιανός κι αυτός - Γεώργιο Χατζηδάκη, τον μουσικολόγο, δημοσιογράφο, ανταποκριτή αθηναϊκών εφημερίδων στη Βιέννη που μεταπήδησε για σιγουριά στον τελωνειακό κλάδο.
Μας άφησε αναμνήσεις γύρω από τον Πειραιά των παλαιών καιρών. Ταυτίζεται μάλλον με το Γιώργο Ι. Χατζηδάκη, που έγραψε στον Πειραιά στα 1958 το βιβλίο Κρητική Μουσική με πρόλογο Μανώλη Καλομοίρη. Γιος του και ξάδελφος του Λεβάντα ήταν ο παιδίατρος Σοφοκλής Χατζηδάκης πρόεδρος της Εταιρίας Γραμμάτων - Τεχνών Πειραιώς στα 1932 και κριτικός στις ΑΚΤΙΝΕΣ (υπέγραφε σαν Σ. Καλησπέρης). Άρα οι φοδελιανοί Χατζηδάκηδες πρόκοψαν στα πειραϊκά γράμματα.
Ο Κυριάκος βρήκε εργασία στην ασφαλιστική εταιρία ΑΔΡΙΑΤΙΚΗ όπου βοηθήθηκε στην εκμάθηση λογιστικής, εμπορικής αλληλογραφίας, ξένων γλωσσών.
Ο διευθυντής της όμως Πλάτων Ακεστορίδης, βενιζελικός, στρατεύτηκε, στάλθηκε στη Σμύρνη όπου και σκοτώθηκε τον Αύγουστο του 1922.
Στράφηκε λοιπόν το 1921 στα γράμματα και στην δημοσιογραφία από το 1922, επάγγελμα που κράτησε έως την συνταξιοδότησή του στα 1964.
Μετείχε στην παρέα του περιοδικού ΜΠΟΕΜ του Κλεόβουλου Κλώνη, 1920-1921 κι έστελνε τις συνεργασίες του στην εφημερίδα ΘΑΡΡΟΣ με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΕΒΑΝΤΑΣ, δήθεν ότι μεταφράζει έργα κάποιου Ισπανού Αλφόνσου Πεσβέ. Αμέσως τον συναντάμε ανταποκριτή στην Αθηναϊκή, Πατρίς, Νέα Ημέρα, Απογευματινή. Στα τέλη του 1922 και 1923 βγήκε η εβδομαδιαία κοινωνική και φιλολογική «Εφημερίς των Νέων» με διευθυντή τον Λεβάντα. Τυπώθηκαν 9 φύλλα. Στο έκτο αποχώρησε προβάλλοντας λόγους υγείας.
Τότε κυκλοφόρησε την πρώτη του συλλογή διηγημάτων με τίτλο Στο μεθύσι του πόνου, κακέκτυπη, με αρνητικές και θετικές κριτικές, σαν μια πρωτόλεια προσπάθειά του να μπει στον κόσμο της λογοτεχνίας.
Διατέλεσε επιμελητής της μηνιαίας επιθεώρησης της επαναστατικής τέχνης Νέα Σκέψη στα 1925 που όπως σημείωσε κάπου «επαύθη καταδιωχθείσα» στο τρίτο φύλλο.  
Η δεκαπενταετία 1925-1940 τον απογείωσε αφού συμμετείχε στα περισσότερα περιοδικά κι ακολούθησε όλες τις πνευματικές ανησυχίες των νέων του καιρού του. Θαμώνας στο καφενείο Μπάγκειον στην Ομόνοια, ιδρυτικό ή απλά μέλος τοπικών σωματείων όπως Λογοτεχνική Ομάδα, Λογοτεχνικός Καλλιτεχνικός Όμιλος, Εταιρία Διανοουμένων Πειραιώς, Φίλοι Γραμμάτων και Τεχνών, Φιλολογική Στέγη Πειραιώς.
Στα 1926-27 παρουσιάστηκε από τον θίασο «Καινούριο Θέατρο» του Λογοτεχνικού και Καλλιτεχνικού Ομίλου στην οδό Υψηλάντου και στο Δημοτικό το μονόπρακτο δράμα του Το βράδυ με τη θύελλα.
Γνώριζε ήδη την Ευαγγελία Ανδρέου από την Άνδρο που γεννήθηκε στα 1908. Όταν στα τέλη του 1927 επιμελήθηκε με κόπο και τυπώθηκε Το Πειραϊκόν Ημερολόγιον του 1928 των Βάλβη και Αγαπητίδη, τής έκανε την παρακάτω χειρόγραφη αφιέρωση: «Στην αγαπημένη μου Ευαγγελίτσα την κόρη που αγαπώ περισσότερο κι από την ζωή μου/ Της χαρίζω το βιβλίο τούτο που βγήκε με το αίμα μου/ Με θερμή αγάπη Χρήστος Λεβάντας». Έτσι στα 1929, όταν προσλήφθηκε μόνιμος ανταποκριτής Πειραιά στην Ακρόπολη, τέλεσαν τους γάμους τους. Έζησαν 46 χρόνια μαζί, χωρίς να κάνουν παιδιά κι όπως έγραψε ο Γιάννης Χατζημανωλάκης «η γυναίκα του θα σταθεί πολύτιμη συντρόφισσα, συνεργάτιδα και συνοδοιπόρος, σε καλές και δύσκολες μέρες, ενώ, μετά το θάνατό του, θα φροντίζει με την ίδια στοργή και αγάπη που του έδειξε στη ζωή, για τη συντήρηση της μνήμης και του έργου του».
Τον Ιανουάριο του 1928 ο Λεβάντας έφτιαξε με τον Αλέκο Φωτεινό την Εταιρεία Εκδόσεων και Τεχνών ΑΡΤΙΑ. Τύπωσαν τον Μέγα Οδηγό Πειραιώς 1928-1929 και 1930-1931. Παρά την εμπορική επιτυχία ήλθαν σε προστριβή λόγω αυθαιρεσιών, ο Λεβάντας αποχώρησε και ο Φωτεινός δολοφονήθηκε μεσημεριάτικα από ένα ναρκομανή αδελφό του στην Τερψιθέα.
Επί δημαρχίας Ρινόπουλου (1932-1934) μέχρι Χαραλαμπόπουλου (1946) υπηρέτησε στο Γραφείο Τύπου Δήμου Πειραιώς.
Ο Λεβάντας στην κατοχή έμενε στην Βασιλίσσης Σοφίας (Γ. Λαμπράκη) 88 όπου και φιλοξένησε την αδελφή του με το γιο της διότι ο άντρας της Ευάγγελος θεωρήθηκε στα 1940-44 αγνοούμενος, είχε φύγει με τον ελληνικό στόλο χωρίς δυνατότητα επικοινωνίας. Σπιτονοικοκυρά του ήταν η Φούλια Θεοφανίδη, αδελφή του Γεωργίου Πειρουνάκη. Ο Πειρουνάκης είχε παντρευτεί στα 1927 την κατά πολύ μεγαλύτερή του - εκείνος 37, εκείνη 67 - Λαίδη Λώ, που υπήρξε από τον πρώτο σύζυγό της Εδουάρδο Λω αντιβασίλισσα των Ινδιών. Μετά τη δολοφονία του στις αρχές του 1945 η περιουσία μοιράστηκε στους συγγενείς. Η ξύλινη σκαλιστή καρέκλα της σε σχήμα καλλιγραφικού Χι κατέληξε στο σπίτι του Λεβάντα. Ο παπα Πυρουνάκης, πρώτος ξάδελφος του παραπάνω, δεν ήθελε σχέση μαζί του για αυτό έγραφε το επώνυμό τους διαφορετικά, αντί έψιλον ιώτα, με ύψιλον.
Όταν ο δικηγόρος Γεώργιος Τζατζάνης ίδρυσε την «Κρητική Αλληλεγγύη» με συσσίτια για τα άπορα κρητικόπουλα του Πειραιά, το ζεύγος Λεβάντα βοήθησε οικονομικά και με προσωπική εργασία.
Στο περιοδικό Αργώ του Μηνά Ματσάκη, Ιανουάριος 1943 γράφει: Δεν ξέρω γιατί το τόσο συμπαθητικό σας φυλλαράκι που το βαφτίσατε άξια «Αργώ» έφερε μέσα μου κάποια ιδιαίτερη συγκίνηση. Ίσως γιατί είμαι κι εγώ ένας «παλιός» Αργοναύτης, απ’ αυτούς που θαλασσοδέρνονται χρόνια τώρα, να φτάσουν – τι μαγικό κι ασύλληπτο όνειρο! – την ποθητή του Κολχίδα.
Στην κατοχή αλλά και μεταπολεμικά συνεχίζει να στέλνει διηγήματά του σε γνωστά πλέον περιοδικά κι εφημερίδες, μια καταγραφή τους θα ήταν επαινετή προσπάθεια. Πολλά από αυτά αποτελούν σύντομα κείμενα, προδημοσιεύσεις που μετά βρίσκουμε ολοκληρωμένα σε μεταγενέστερα βιβλία του.
Από το 1944 άνοιξε τακτική συνεργασία με τη Φωνή του Πειραιώς.
Ο διορατικός Λεβάντας είχε προτείνει την ίδρυση Λογοτεχνικών Αρχείων. Στο περιοδικό ΦΤΕΡΑ του Πορτοκαλάκη, 1945, με αφορμή το θάνατο του Αντώνη Γιαλούρη που η τελευταία του λέξη ήταν «Τα χειρόγραφά μου…», πρότεινε να ιδρυθεί ένα «Αρχείο Γραμμάτων», όπου θα συγκεντρώνονταν τα χαρτιά και τα χειρόγραφα των πνευματικών μας ανθρώπων, θα ταξινομούντο και θα βρίσκονταν στη διάθεση κάθε ερευνητή και μελετητή»…
Ήταν στην Ακρόπολη όταν στα 1949, μετά το θάνατο του Νίκου Χαντζάρα ανέλαβε ανταποκριτής για τον Πειραιά στο Βήμα και στα Νέα, στον Οικονομικό Ταχυδρόμο και στη Ναυτεμπορική. Με αφορμή τις δημοσιογραφικές αποστολές αλλά και τα λογοτεχνικά συνέδρια ταξίδεψε σε πολλές χώρες της Ευρώπης, στη Σοβιετική Ένωση και το Ισραήλ.  
Διάσπαρτο το έργο του ανιχνεύεται δύσκολα στις μέρες μας. Ευτυχώς που κάποιοι φορείς ψηφιοποίησαν επιτέλους παλαιά και σπάνια έντυπα. Οι δε επαφές του με τον τότε πνευματικό κόσμο είναι άξιες προσοχής. Ο συνομήλικός του Γιώργος Τσουκαλάς τού χάρισε τα Αγροτικά,1924 και τα Ερωτικά του, 1925 σπάνια σήμερα: «Στον αγαπητό μου φίλο και συνάδελφο Χρ. Λεβάντα με πολλή αγάπη». Παρόμοιους αδελφικούς, συναδελφικούς, φιλικούς χαιρετισμούς τους, έστελναν με τα βιβλία τους οι πιο πολλοί σύγχρονοί του λογοτέχνες: Στα 1930 ο Στράτης Μυριβήλης με την Ζωή εν Τάφω. Στα 1933 ο Νίκος Καββαδίας με το Μαραμπού του, που βγήκε σε 245 αντίτυπα. Στα 1936 ο Σωτήρης Σκίπης με τα Λιμάνια και Σταθμοί κι ο Σκαρίμπας με το Ουλαλούμ του. Στα 1954 ο Βρεττάκος τον Οπενχάϊμερ. Στις 25.4.1955 ο Στρατής Τσίρκας τού έδωσε τα ποιήματα Φελλάχοι που είχε τύπωσε στην Αλεξάνδρεια το 1937 με τη σημείωση: «Χρήστο, αυτό το πρώτο μου βιβλίο είναι που αγαπώ και το περισσότερο».
Ένα πολύ σημαντικό του άρθρο είναι «Η άγνωστη ιστορία του Πειραϊκού Τύπου» που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τετάρτη Εξουσία, σε φύλλα του 1957.
Ο Διονύσης Πανίτσας έγραψε στο Λεύκωμα Πειραιώς, 1958: «Μια από τις σημαντικώτερες πνευματικές μορφές του Πειραιώς είναι ο λογοτέχνης και δημοσιογράφος κ. Χρ. Λεβάντας (Κυριάκος Χατζηδάκης). Ακούραστος δημιουργός και πνευματικός μαχητής προσπαθεί με κάθε τρόπο να συμβάλη στην πνευματική αναμόρφωση και πρόοδο του Πειραιώς. Θα πρέπει να τονίσουμε την ενίσχυση που προσφέρει ο κ. Λεβάντας στους νέους λογοτέχνες και δημοσιογράφους, που κοντά του βρίσκουν μια πατρική καθοδήγηση και μια φιλική βοήθεια. Το έργο του είναι ευρύτατο και γνωστότατο. Συνεργασίες του δημοσιεύονται σ’ ένα πλήθος περιοδικών κι’ εφημερίδων της Χώρας μας και του εξωτερικού. Έργα του μεταδίδονται συχνά από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Οι διαλέξεις του συγκεντρώνουν πάντα εκλεκτό και πολυπληθές ακροατήριο».
Χρησιμοποιούσε εκτός από τα αρχικά του Χ.Λ., το ψευδώνυμο Ο επίνειος, Ω, ..
Όταν στα 1958 -1960 βγήκε σε 24 φύλλα ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΣ ο Λεβάντας συμμετείχε ως επιμελητής πειραϊκής παραδόσεως.  
Από το 1957 μέχρι το 1974 βρήκα δέκα διηγήματά του στην ετήσια Φιλολογική Πρωτοχρονιά του Μαυρίδη.
Η Ευαγγελία μού είχε πει ότι επεδίωκαν με κάθε τρόπο να διευρύνουν τις κοινωνικές τους επαφές. Ήταν πολυάσχολος κι έδινε παντού συνεργασίες.              
Ο φίλος κριτικός λογοτεχνίας Γιώργος Μπαλούρδος ο οποίος επίσης έχει ασχοληθεί μαζί του με άρθρα μού έστειλε «Όσο για τον Χρήστο Λεβάντα έχω αρκετό υλικό και είναι διάσπαρτο τόσο σε διάφορα λογοτεχνικά είδη όσο και σε έντυπα της εποχής του. Τα δημοσιογραφικά του δημοσιεύματα είναι επίσης ασυμμάζευτα».
Αντίστοιχα η αδελφή του Ελένη μετά το θάνατο των γονέων της μετακόμισε σε μια θεία της. Τελείωσε το Διδασκαλείο κι ύστερα μπήκε στη Γαλλική Σχολή Καλογραιών Jean d’Arc. Οι θείοι σταμάτησαν τις σπουδές της κι έτσι δεν έμαθε γαλλικά. Η Ελένη τηρούσε το ταμείο του παπουτσάδικου στην Ακτή Ποσειδώνος 8, δηλαδή στην περιοχή με την μεγαλύτερη κίνηση και την πολύωρη κοπιαστική απασχόληση.
Για την αποκατάστασή της φρόντισε ο Απόστολος Αντωνίου, Πλωτάρχης ΠΝ, σύζυγος της θείας της Φραντζέσκας. Επέλεξε τον Ευάγγελο Κόμη που τότε υπηρετούσε Κελευστής Μηχανικός στο Αβέρωφ.
Αφού η Ελένη άφησε την δουλειά της και συντάχτηκαν συμβολαιογραφικές πράξεις για την προικοδότηση, παντρεύτηκαν στον Πειραιά στις 4 Ιουνίου 1933. Ο Κόμης έζησε ως τα 1970 και η Ελένη μετακόμισε στη Νεωρείων όπου και την γνώρισα. Η υγεία της είχε αρχίσει να κλονίζεται από το 1994. Ο θάνατος επήλθε στις 5 Απριλίου 2002.  
Γιος της Ελένης Χατζηδάκη και του Ευαγγέλου Κόμη ήταν ο Γιώργος Κόμης. Γεννήθηκε την νύχτα 24 προς 25 Δεκεμβρίου 1937, έφυγε στις 3 Ιανουαρίου 2020.
Η δουλειά σε μεγάλες εφημερίδες ήταν τότε σχεδόν κληρονομική. Όπως ο Λεβάντας πήρε τη θέση του Νίκου Χαντζάρα στα Νέα και στο Βήμα έτσι εκείνος προώθησε τον ανιψιό του το 1961 στον Οργανισμό Λαμπράκη. Όταν πήρε σύνταξη ο θείος του στα 1964 ανέλαβε το πειραϊκό ρεπορτάζ για το Βήμα και τα Νέα. Στα τελευταία χρόνια έγινε μέλος της ΕΕΛ, στράφηκε κι αυτός στη λογοτεχνία με ποιητικές συλλογές, αναμνήσεις, έγραψε ναυτικές ιστορίες και μια αστυνομική νουβέλα. Η σύζυγός του Ευαγγελία (Λιλή) είναι ανιψιά της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ (πρώτη εξαδέλφη της μητέρας της Ελπινίκης).
Ο Λεβάντας στην ιδιόχειρη διαθήκη του τού παραχώρησε τους 18 τόμους της Εγκυκλοπαίδειας του Ηλίου.
Αναφέρθηκα στα μέλη της οικογένειας Χατζηδάκη-Κόμη για να εξαντλήσω χρονολογικά το περιβάλλον του Λεβάντα και ν’ αναδείξω τις Φοδελιανές καταβολές τους.
Ο Λεβάντας αγόρασε διαμέρισμα στην πολυκατοικία του ζωγράφου, σκιτσογράφου συναδέλφου του δημοσιογράφου Παύλου Παυλίδη, Αγγέλου Μεταξά 15 στην Πλατεία Κανάρη, Πασαλιμάνι, Χτίστηκε στα 1951 και θεωρείται από τις πρώτες στο είδος της. Ο Παυλίδης δεν μπορούσε να την αποπερατώσει και διέθεσε νομίζω δυο ορόφους σε δημοσιογράφους της ΕΣΗΕΑ.
Ο Λεβάντας είχε εξοχική κατοικία στο Πολύδροσο Χαλανδρίου.
Μνημονεύεται ως ένας από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών στα 1934 και πάλι ιδρυτικό μέλος στην επανασύστασή της στα 1971.
Ο Χατζημανωλάκης στο Χρονικό του, 1973 ανέφερε: «Το πεζογραφικό έργο του Λεβάντα κινείται, βασικά, μέσα σε ρεαλιστικά πλαίσια. Επηρεασμένος, στο ξεκίνημά του, από το ανανεωτικό μήνυμα της πεζογραφίας του Βουτυρά και δεμένος, από μικρό παιδί, με τον τραχύτερο ρυθμό ζωής, σκύβει με αγάπη και κατανόηση πάνω στον άνθρωπο, ιδιαίτερα τον ταπεινό και καταφρονημένο και δημιουργεί τους ήρωες των διηγημάτων του με πρότυπα τις τυραγνισμένες μορφές του πειραιώτικου λιμανιού, με τα σκελετωμένα πρόσωπα και το έντονα αποτυπωμένο σ’ αυτά άγχος της καθημερινής βιοπάλης».
Ο εορτασμός της πενηντάχρονης προσφοράς του στα Γράμματα αναβλήθηκε εξ αιτίας του στα 1973, πραγματοποιήθηκε όμως στις 30 Ιουνίου 1975 νομίζω στο κέντρο Αγλαμαίρ του Νίκου Τζερεφού.
Στο τέλος του ίδιου χρόνου έδωσε στην εφημερίδα Φωνή του Πειραιώς την μελέτη Εν ώρα Λυκόφωτος. Η Πειραϊκή δημοσιογραφία κατά τα χρόνια του μεσοπολέμου. Τυπώθηκε στο φύλλο της 29 Δεκεμβρίου 1973. Ξεφεύγοντας από τα παραπάνω χρονικά όρια, πέρασε τις αναμνήσεις του με αναφορά σε καταστάσεις και πρόσωπα του δημοσιογραφικού βίου του, ανακατεμένες όμως και ελέγξιμες αφού η μνήμη του πλέον δεν βοηθούσε. Έχω αντίτυπο με διορθώσεις του.
Προείπα ότι κατοικούσε στην Αγγέλου Μεταξά, στην καρδιά του Πασαλιμανιού που πρώτα ήταν κανονικός δρόμος. Με τα χρόνια έγινε πολυσύχναστος, ώσπου
πεζοδρομήθηκε και γέμισε καφετέριες. Ήταν η λεγόμενη Πασαρέλα των νιάτων μας. Ο Λεβάντας με τεντωμένα νεύρα και ιδιόρρυθμο χαρακτήρα, δεν άντεχε την φασαρία των παιδιών και των νέων που περνούσαν με τα μηχανάκια και διασκέδαζαν από κάτω. Ένα βαρύ εγκεφαλικό τού στέρησε τη ζωή στις 10 Νοεμβρίου 1975.
Η νεκρώσιμη ακολουθία έγινε την επόμενη στον Άγιο Σπυρίδωνα και ετάφη στο κοιμητήριο της Αναστάσεως.
Ο Ιωάννης Χατζηφώτης στα 1976 γνωστοποίησε στην Φιλολογική Πρωτοχρονιά την απώλειά του: Ο Χρήστος Λεβάντας υπήρξε ένας κλασσικός συγγραφέας της θαλασσινής μας φιλολογίας με ρωμαλέο και χυμώδη λόγο… υπήρξε πρώτ’ απ’ όλα ένας μάστορας του γλωσσικού οργάνου. Χωρίς να φτάνη στην εκζήτηση, καλλιέργησε ένα ιδιότυπο ύφος που με θαυμάσιο τρόπο έδενε εικόνες, καταστάσεις, συναισθήματα. Ήταν ύστερα ένας τέλειος σκηνοθέτης, που ήξερε καλά τα μυστικά της πεζογραφίας, που σε καμμιά περίπτωση δεν άφηνε τον λόγο να κάνη κοιλιά, να ξεπέση στη φιλολογία. Κι ακόμη ήταν ένας προικισμένος αφηγητής με συγκεκριμένους στόχους, που ξεκινούσαν και κατέληγαν στον άνθρωπο».
[Το Σάββατο 12 Νοεμβρίου 1977, απόγευμα η Στέγη τέλεσε τρισάγιο στον τάφο του: κατάθεση στεφάνου και απαγγελία ενός ποιήματός του από τον Γιώργο Μετσόλη]
Επί δημαρχίας Κυριακάκου δόθηκε στη Φιλολογική Στέγη ειδικός τάφος για την απόθεση των οστών πνευματικών ανθρώπων. Εκεί βρίσκονται σήμερα και τα οστά του Λεβάντα, πιστεύω μάλιστα ότι κατ’ εξαίρεση τοποθετήθηκαν και της γυναίκας του Ευαγγελίας.  
[Το δελτίο 32 της Στέγης, Ιούνιος 1985, ήταν αφιερωμένο στη μνήμη του]
Ο Λεβάντας, ειδικός στο σύντομο διήγημα, ήταν γνωστός σε όλους τους φιλολογικούς κύκλους της εποχής του. Με ξάφνιασε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος όταν συναντηθήκαμε κάποτε στη Διαγώνιο και με ρώτησε για το Λεβάντα. Είπε ότι τού έστελνε με αφιερώσεις τις πρώτες συλλογές του.
Η Ευαγγελία μού είχε δώσει το βιβλίο του συνεπίθετού του Άρη Χατζηδάκη, μια θεατρική ανασύνθεση των βιογραφικών στοιχείων του El Greco με τίτλο Από το Φόδελε στο Τολέδο, Ηράκλειο 1969. Με πληροφόρησε ότι ο Λεβάντας ετοίμαζε ένα δικό του μυθιστόρημα με παρόμοιο τίτλο Ένας Φοδελιανός στο Τολέδο, εμπνευσμένο ίσως από ταξίδι του στην Ισπανία σε συνδυασμό με τον Θεοτοκόπουλο. Άλλωστε είχαν κοινό όνομα Κυριάκος ο ένας, Δομήνικος ο άλλος. Δεν ξέρω τι απέγινε. Εξέδωσε μόνο το ΗΧΕΙΟ, λυρική παρένθεση μέσω της Στέγης στα 1988 ενώ δεν κυκλοφόρησε ποτέ η μελέτη ΜΟΡΦΕΣ ΚΑΙ ΘΕΜΑΤΑ.
Σας ευχαριστώ.
[Ακριβώς μετά παρέδωσα στο Φόδελε τα λογοτεχνικά του βιβλία, επί χρόνια απόκτημα της βιβλιοθήκης μου ώστε να παραμείνουν στο Πνευματικό Κέντρο που πρόκειται να κατασκευαστεί από το κληροδότημά του και από ένα άλλο που με την ίδια αγάπη του δωρητή δόθηκε στο κοινό χωριό καταγωγής τους]

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

1923
Χρήστου Λεβάντα. Στο μεθύσι του πόνου. Αθήνα. 1923 {Τιμάται Δρχ. 3,50. Τύποις : Εφημ. «Ναυτικός Κόσμος». Σωτείρας 12, Πειραιεύς}
15Χ11 σ. 48
[ΣΤΟ ΜΕΘΥΣΙ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ, σελ. 3-6. ΑΠ’ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ, σελ. 7, 11, 9. Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΘΕΟΣ, σελ. 10, 8, 12, 13. Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΜΟΥ, σελ. 14-17. ΚΙ’ Ο ΗΛΙΟΣ ΒΓΑΙΝΟΝΤΑΣ, σελ. 18-21. ΕΙΧΕ ΠΕΙΑ ΝΥΧΤΩΣΕΙ, σελ. 22-26. ΣΚΟΤΑΔΙΑ, σελ. 27-31. Η ΒΡΩΜΑ ΤΟΥ ΨΩΦΙΜΙΟΥ (Χαρισμένο στον Ποιητή ΝΟΚΟ ΧΑΤΖΑΡΑ), σελ. 32-36. ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ, σελ. 37-40. Τ’ ΑΡΡΩΣΤΟ ΠΑΙΔΙ, σελ. 41-43. Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, σελ. 44-48.

1928
[ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΜΕ ΤΗ ΘΥΕΛΛΑ (Μονόπρακτο δράμα)] Χωρίς περισσότερες πληροφορίες.

1932
Χρήστου Λεβάντα. Ο ίσιος δρόμος κι’ άλλα διηγήματα. Έκδοσις “Νέοι Καιροί,, 1932
{Η Στοιχειοθεσία του βιβλίου ετελείωσε στις 30 Νοεμβρίου 1931 στο τυπογραφείο Μαράκη και Δασκαλάκη δια λ)σμόν της εφημερίδος «Νέοι Καιροί». Παρ’ όλη όμως την καλή θέληση και φροντίδα που κατεβλήθη εστάθη αδύνατο να παρουσιασθή τελεία τυπογραφική εργασία και αρκετά ασήμαντα λάθη παρουσιάζονται στο κείμενο εδώ και κει. [Η «Πολιτική εφημερίς εν Πειραιεί» ΝΕΟΙ ΚΑΙΡΟΙ βγήκε το 1929 με ιδρυτή - διευθυντή τον Δημ. Ζ. Πιτσάκη. Γραφεία Κολοκοτρώνη 27 Πειραιεύς Τηλέφωνον 40-330. Αφιέρωση: «Στον κ. Απόστ. Μελαχροινό Με εξαιρετική εκτίμηση Χρ, Λεβάντας»]}
20,2Χ13,6 σ. 72
[Ο ΙΣΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, σελ. 5-14. ΔΥΟ ΣΒΥΣΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ, σελ. 15-20. ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΕ, σελ. 21-25. ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΜΙΑ ΤΡΟΤΕΖΑ, σελ. 26-32. ΣΤΗ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΝΥΧΤΑ, σελ. 33-37. ΤΟ ΡΕΠΟΡΤΟ, σελ. 38-47. Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΜΟΙΡΑ, σελ. 48-55. Ο ΡΑΜΠΟΥΛΟΣ (Ράμπουλος), σελ. 56-70]

1940
Χρήστου Λεβάντα. Η φαμίλια του Νώε. Διηγήματα. Εκδόσεις «Νεοελληνική Λογοτεχνία».  
18,8Χ13,2 σ. 128 [Αντίτυπο αφιερωμένο «Στον πνευματικό μου σύντροφο Νίκο Μαράκη για να θυμάται πάντα την αγάπη μας Χρήστος Λεβάντας 23 - 6 - 40». Έπαινος Επιτροπής Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων. Φυλλαράκι Ex Libris Fritjof Wiborg]
[ΑΜΠΡΙ, σελ. 5-9. Η ΛΙΟΛΙΟΚΑ, σελ. 10-14. ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΑΓΗΣΙΛΑΟΥ ΝΑΡΑ, σελ. 15-21. ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ, σελ. 22-34. ΟΙ ΑΒΟΥΛΟΙ, σελ. 35-45. Η ΠΡΟΒΑ, σελ. 46-53. ΛΙΜΑΝΙ, σελ. 54-57. ΦΥΓΗ, σελ. 58-61. Ο ΚΑΠΤΑΝ - ΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΜΠΕΡΤΖΕΛΟΣ, σελ. 62-66. ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΟ. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ, σελ. 67-72. ΤΟ ΔΙΑΟΛΟΚΟΡΙΤΣΟ, σελ. 73-75. ΤΑ ΓΥΑΛΕΝΙΑ ΜΑΤΙΑ, σελ. 76-79. ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕ ΓΥΡΙΣΕ ΠΟΤΕ…, σελ. 80-89. Ο ΓΙΑΚΟΥΜΟΣ (Γιάκουμος), σελ. 90-93. Ο ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ, σελ. 94-96. ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΡΟΛΟΪ, σελ. 97-99. ΔΕΚΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΕΝΗ ΠΑΡΟΔΟ, σελ. 100-107. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΠΥΛΙΩΝ, σελ. 108-115. Κ’ ΕΤΣΙ ΠΕΘΑΝΕ Η ΡΗΝΟΥΛΑ, σελ. 116-122. Η ΚΑΤΑΧΝΙΑ, σελ. 123-125.

1949
Χρήστου Λεβάντα. Ταξίδι στο άγνωστο. Διηγήματα. Πρόλογος Γ. Βαλέτα. Αθήνα. Εκδόσεις Ράνου. 1949
{Το βιβλίο αυτό βγήκε σε χίλια αντίτυπα στις Εκδόσεις Π. ΡΑΝΟΥ. Τυπώθηκε στο τυπογραφείο ΚΩΣΤΑ ΣΕΡΜΠΙΝΗ οδός Πεσμαζόγλου 6 τον Φλεβάρη - Μάρτη του 1949. Το εξώφυλλο φιλοτεχνήθηκε απ’ τον καλλιτέχνη Κ. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟ. Τιμή Δρχ. 15.000}
17,5Χ12,5 σ. 192 [34 μικρά διηγήματα]

1952
Χρήστου Λεβάντα. Δύο μορφές. Δημοσθ. Ν. Βουτυράς, Νίκος Ι. Χαντζάρας. Μελέτη. Βιβλιογραφία. Έκδοση «Πειραϊκών Χρονικών». 1952
{Στο εξώφυλλο ξυλογραφία της Κας Βάσως Κατράκη [Ο λόγος για τον Βουτυρά] Εκφωνήθηκε στη σειρά των διαλέξεων της «Φιλολογικής Στέγης» του Πειραιά στην
αίθουσα του «Συλλόγου των Ιδιωτικών Υπαλλήλων» στις 7 του Γενάρη 1951. Σελ. 46: [Ο λόγος για τον Χαντζάρα] Εκφωνήθηκε στην αίθουσα του Εκδρομικού - Ορειβατικού Ομίλου Πειραιά  στις 23 του Νοέμβρη 1950, πρώτη στη σειρά ομιλιών που οργανώθηκαν από τον πιο πάνω Όμιλο γύρω απ’ τα πνευματικά ενδιαφέροντα}
17,5Χ12 σ. 90

1956
Χρήστου Λεβάντα. Πορεία κόντρα στον τυφώνα. Αλεξάνδρεια. 1957
{Αφήγημα. Προλογικό σημείωμα του ΣΤΡΑΤΗ ΤΣΙΡΚΑ. Το τύπωμα αυτού του βιβλίου – φροντισμένο από φίλους του συγγραφέα – άρχισε και τελείωσε μέσα στις ιστορικές μέρες του Νοέμβρη του 1956 στην Αλεξάνδρεια – στο τυπογραφείο του Εμπορίου. [Με πολλές χειρόγραφες διορθώσεις του Λεβάντα]}
17,3Χ12,4 σ. 104

1957
Χρήστου Λεβάντα. Πορεία κόντρα στον τυφώνα. Δίφρος.
{Αφήγημα. Δεύτερη έκδοση. Αθήνα 1957 Δίφρος. Τυπώθηκε τον Νοέμβρη του 1957 στο τυπογραφείο Μαργ. Γουδέλη. Εξώφυλλο και λετρίνες του ζωγράφου Τάκη Καλμούχου. Επιμέλεια εκδόσεων “ΔΙΦΡΟΣ”}
21Χ14,5 σ. 112 με περικάλυμμα.

1959
Χρήστου Λεβάντα. Ιστορίες του Πόρτο Λεόνε. Δίφρος. Αθήνα.  
{Διηγήματα. Αθήνα. 1960. Δίφρος. Τα Διηγήματα «Ιστορίες του Πόρτο Λεόνε» του Χρήστου Λεβάντα Τυπώθηκε τον Δεκέμβρη 1959 Λετρίνες Γερ. Γρηγόρη Περικάλυμμα Τ. Δαρζέντα. ΔΙΦΡΟΣ}
21,6Χ14,5 σ. 168, περικάλυμμα.

1966
Χρήστου Λεβάντα. Πορεία κόντρα στον τυφώνα. Αφήγημα. Τρίτη έκδοση.
{1966. Πολιτικές και λογοτεχνικές εκδόσεις. Πρόλογος στην τρίτη έκδοση, Χρήστος Λεβάντας, Πειραιάς, 4.4.66. Τυπώθηκε τον Ιούλη του 1966 σε 2000 αντίτυπα. Τυπογραφικά φύλλα 5. Σχήμα βιβλίου 16/54Χ84. Π. Λ. Ε. 1966. [Έκδοση Βουκουρεστίου]}
19,9Χ12,8 σ. 80

1973
Χρήστου Λεβάντα. Εν ώρα Λυκόφωτος. Η Πειραϊκή δημοσιογραφία κατά τα χρόνια του μεσοπολέμου (1920 - 1940). Ανάτυπον εκ της «Φωνής του Πειραιώς» (29ης Δεκεμβρίου 1973)
[Ιδιόχειρη αφιέρωση του Χ. Λεβάντα «Με τα σεβάσματά μου», 12.1.74 και διορθώσεις του στο κείμενο]
27,7Χ18,9 σ. 30 + 2 κενές.

1974
Χρήστου Λεβάντα. Θύελλα στο Μπέυ Μπίσκυ. Νεοελληνική Λογοτεχνία. Εκδόσεις ΧΡΥΣΗ ΤΟΜΗ.
{Θύελλα στο Μπέϋ - Μπίσκυ και άλλες ιστορίες της θάλασσας και της στεριάς. Αθήνα, 1974. Στοιχειοθετήθηκε και τυπώθηκε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1974 στο τυπογραφείο ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΛΕΟΝΤΑΚΙΑΝΑΚΟΥ (Δουκ. Πλακεντίας 31, Χαλάνδρι) για λογαριασμό των εκδόσεων Χρυσή Τομή (Γ. Σωτηροπούλου – Σπ. Αλεβιζοπούλου, Πανεπιστημίου 56). Επιμέλεια - διορθώσεις: Κ. Θεοφάνους. Εξώφυλλο: Κική Θεοφάνους}
20,4Χ14 σ. 224 [Το διήγημα «Ο καπτά-Γιάννης ο Μπέρζελος» πρωτοδημοσιεύθηκε στα «Πειραϊκά Γράμματα (Ανθολογία Πειραιωτών Πεζογράφων) το 1940 και μετέπειτα σε σειρά επιλογής νέων πεζογραφικών κειμένων του περ. «Νέα Εστία». Μεταπλάστηκε σε μακρόστιχη μπαλλάντα από τον Πειραιώτη ποιητή Μιχ. Μπακούρη, που εκδόθηκε δυο φορές {1948 και 1968. Στο οκτασέλιδο αντίτυπο του 1968 διάβασα τυπωμένο: Αφιέρωμα/ Στον εκλεκτό Λογοτέχνη και αγαπητό φίλο/ Χρήστο Λεβάντα}]  

1977
Χρήστου Λεβάντα. Πορεία κόντρα στον τυφώνα. Αφήγημα. Τέταρτη έκδοση. Ελληνική πεζογραφία. Διογένης - Αθήνα 1977
{© Copyright by Ευαγγελία Λεβάντα. Στοιχειοθετήθηκε και τυπώθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1977 στο τυπογραφείο ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΛΟΥΦΑΚΟΥ (Καλλέργη 5) για λογαριασμό των εκδόσεων «ΔΙΟΓΕΝΗΣ» (Ακαδημίας 74)}
20,8Χ13,9 σ. 136

1988
Χρήστου Λεβάντα. Ηχείο. Λυρική Παρένθεση.
[25 ποιήματα του λογοτέχνη. Με πρόλογο του Γιάννη Χατζημανωλάκη, 10.12.1987. (1988)]
23,8Χ16,7 σ. 32 [Δυο αντίτυπα με σφραγίδα ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ Μάρτιος 1988, Ευαγγελία Λεβάντα]

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΒΙΒΛΙΩΝ

1927
Πειραϊκόν Ημερολόγιον 1928. Εικονογραφημένον. Επιμέλεια: Χρήστου Λεβάντα. Έκδοσις Διαφημηστ. Εταιρίας “Έλβα„ Πειραιεύς.
{Το Πειραϊκόν ημερολόγιον του 1928. Εικονογραφημένον. Επιμέλεια: Χρήστου Λεβάντα. Έκδοσις Εκδοτικής Εταιρίας “ΕΛΒΑ„ Κ. Βάλβης & Σια. Πειραιεύς. [Σφραγίδα «Λ. Δ. ΚΑΡΑΟΥΛΑΝΗΣ - ΑΝΔΡΟΣ»]
20,3Χ14,2 σ. 144 + 16 με διαφημίσεις σε πορτοκαλί χαρτί. Καλυμμένο με δεύτερο χάρτινο λεπτό εξώφυλλο.

1928
Μέγας Οδηγός Πειραιώς 1928 - 1929. Επίσημος έκδοσις. Εταιρεία Εκδόσεων και Τεχνών “ΑΡΤΙΑ„ Αλ. Φωτεινός & Σία. Πειραιεύς.
{Μακράς Στοάς 14. Εκδοτική & Τυπογραφική Εταιρία Αριστ. Ν. Μαυρίδης. Οδός Βούλγαρη 4γ– Αθήναι}
23,5Χ16,7 σ. 352. Δυο αντίτυπα σε καφέ και λαδί σκληρό εξώφυλλο.

1930
Μέγας Οδηγός Πειραιώς 1930-31. Συμπεπληρωμένη έκδοσις. Εταιρεία Εκδόσεων & Τεχνών «ΑΡΤΙΑ» Αλ. Φωτεινός & Σία. Πειραιεύς.
{Έκδοσις συμπεπληρωμένη. Περιλαμβάνουσα τας νέας επωνυμίας, τους Προσφυγικούς Συνοικισμούς, το Νέον και Παλαιό Φάληρον).
23,3Χ16,5 σ. περίπου 408 με διαχωριστικές και χρωματιστές σελίδες, πάμπολλες  διαφημίσεις. Σκούρο καφέ σκληρό εξώφυλλο.

1975
Τελευταία του εκδοτική συμμετοχή ήταν η κοινή έκδοση των Χρίστου Θεοδωράτου, Χρήστου Λεβάντα και Κώστα Παπαμιχαηλίδη για την τιμητική εκδήλωση για τον Βασίλη Μοσχόβη, Αθήνα 1975. Τίτλος της ομιλίας του της 1 Απριλίου στον Πειραϊκό Σύνδεσμο Ο ΠΕΙΡΑΙΩΤΗΣ ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΗΣ:
Χρίστος Θεοδωράτος. Χρήστος Λεβάντας. Κώστας Παπαμιχαηλίδης. Βασίλης Μοσκόβης. Ο απολογητής μιας επικής εποχής. Ο συνταιριαστής λυρισμού και ρεαλισμού. Ο Πειραιώτης πεζογράφος και ποιητής. Αθήναι – 1975
{Οι ομιλίες τυπώθηκαν τον Νοέμβρη του 1975 στο τυπογραφείο Μ. και Ν. Αθανασόπουλου}
20,9Χ14,1 σ. 40

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ [Έρευνα από τη βιβλιοθήκη μου]

1957 Ο Μανώλης Ντουρούκος Σελ. 229-230 (Από τις Ιστορίες του πόρτο Λεόνε)
1959 Η Μάνα Διήγημα Σελ. 74-76 (Ιστορίες του Πόρτο Λεόνε)
1960 Η αδελφή Αμαλία (Διήγημα) Σελ. 47-49
1963 Η Νύχτα Διήγημα Σελ. 446-448 Με σύντομο βιογραφικό του.
Διηγήματά του έχουν μεταφραστεί Γαλλικά, Γερμανικά και Ρωσσικά και έχουν μπει σε δικές μας και ξένες ανθολογίες.
1964 Η Βασούλα Σελ. 253-256
1970 Ντόνα Σεμπαστιάνα Σελ. 77-80
1972 Τη «Φραγκούλα» την πήρανε στον πόλεμο Σελ. 349-350.
1973 Χωρίς μπάρκο Σελ. 61-62.
1974 Ο Μανολιός Σελ. 221-222.
Σελ. 334, Χατζηφώτης. «Τον γοητευτικό θαλασσογράφο μας Χρήστο Λεβάντα ξαναβρίσκομε στα πολύ αξιόλογα διηγήματα του «Θύελλα στο Μπέϋ Μπίσκυ». Ένας γνήσιος αφηγητής».
1975 Ο Θάνατος της ροδακινιάς Σελ. 185-186
1976 Χατζηφώτης Σελ. 277 για την απώλειά του.