Λογοδοσία προέδρου Φιλολογικής Στέγης Ιωάννου Χατζημανωλάκη επί των πεπραγμένων της περιόδου 1966 - 1970.

                                                                               Ερευνά και γράφει ο Δημήτρης Κρασονικολάκης.

Ο Γιάννης Χατζημανωλάκης (5.8.1933 - 12.8.2018) υπήρξε - μετά τον Γρηγόρη Θεοχάρη - ο στυλοβάτης της Φιλολογικής Στέγης Πειραιώς.
Σε δύσκολες περιόδους κατάφερε να την κράτησε ψηλά και να διατηρήσει τις αξίες της, σε ήρεμες στιγμές μπόρεσε να αναδείξει και να μεγεθύνει την φήμη της.   
Αν και πολύ νωρίς, νηφάλια θα αρχίσω να περιγράφω στιγμές της δημιουργικής δράσης του. Ελπίζω μάλιστα σύντομα να κυκλοφορήσει ένα τεύχος αφιερωμένο στην μνήμη του. 

Στην Τακτική Συνεδρίαση της 2.11.1964 των μελών του Δ.Σ. που προέκυψε από τις εκλογές της 23.10.1964 επανεξελέγη πρόεδρος ο Γρηγόρης Θεοχάρης.
Την 1 Φεβρουαρίου 1965 παραιτήθηκε κι αντικαταστάθηκε προσωρινά από τον Μόσχο Κεφάλα. Στις 7 Φεβρουαρίου 1965 εκλέγεται πρόεδρος ο Δαμιανός Στρουμπούλης. Αντιπρόεδρος, ο Αργύρης Κωστέας. Ταμίας, ο Μόσχος Κεφάλας. Έτσι στις επόμενες αρχαιρεσίες της 28 Μαΐου 1965, Τακτική Συνεδρίαση 1 Ιουνίου 1965, εξελέγη επίσημα ο Στρουμπούλης με αντιπρόεδρο τον Κώστα Θεοφάνους.
Στην Γενική Συνέλευση της 27 Ιουνίου 1966 που έγινε στην αίθουσα του Λυκείου Ο ΠΛΑΤΩΝ, μετά την έγκριση των πεπραγμένων είχαμε πάλι αρχαιρεσίες. Εξελέγησαν κατά σειρά οι Γιάννης Χατζημανωλάκης, Αχιλλέας Λαζάρου, Βελισσάριος Μουστάκας, Βασίλης Παπαηλιού, Παναγιώτης Τρέκας, Στέλιος Γεράνης, Κώστας Ροδαράκης. Το νέο Δ.Σ. που συγκροτήθηκε στις 6 Ιουλίου 1966 σχημάτισε το νέο προεδρείο:
Πρόεδρος Γιάννης Χατζημανωλάκης.
Αντιπρόεδρος Βελισσάριος Μουστάκας.
Γενικός Γραμματέας ο Αχιλλέας Λαζάρου έως τις 16 Οκτωβρίου 1969 και από την ημέρα εκείνη ο Παναγιώτης Τρέκας.
Ταμίας Βασίλης Παπαηλιού.
Σύμβουλοι, Στέλιος Γεράνης, Παναγιώτης Τρέκας, Κώστας Ροδαράκης.

Εξελεγκτική Επιτροπή Λουκάς Μουζάκης, Κώστας Θεοφάνους, Θεόδωρος Δραπανιώτης.
Λόγω των πολιτικών γεγονότων η θητεία του Συμβουλίου κράτησε έως τις 27 Φεβρουαρίου 1970.

Το Διοικητικό Συμβούλιο της Στέγης από 27 Φεβρουαρίου 1970 έως 11 Μαΐου 1972:

Πρόεδρος ο Γιάννης Χατζημανωλάκης.

Αντιπρόεδρος ο Βελισσάριος Μουστάκας.

Γενικός Γραμματέας ο Βασίλης Παπαηλιού.

Ταμίας ο Παναγιώτης Τρέκας.

Σύμβουλοι, Κώστας Θεοφάνους, Δημήτρης Σουρής, Αντώνης Ευσταθίου.

Εξελεγκτική Επιτροπή: Λουκά Μουζάκης, Κυβέλη Κωστέα, Ιωάννης Σαρρής.
Έκτοτε ο Γιάννης Χατζημανωλάκης παρέμεινε αδιαφιλονίκητος πρόεδρος της Φ.Σ.Π. έως την αποχώρησή του στις 15 Μαρτίου 2012.

Η πρώτη λογοδοσία της προεδρίας του έγινε στις 27 Φεβρουαρίου 1970 στο Γερμανικό Ινστιτούτο GOETHE, παράρτημα Πειραιά (ΙΙ Μεραρχίας 34).
Την διατηρώ σε φάκελο που ο ίδιος μου είχε δώσει πριν από χρόνια. Είναι χειρόγραφη και αποτελείται από επτά φύλλα γραμμένα στην εμπρόσθια όψη.  

Λογοδοσία προέδρου Φ.Σ. Ι. Χατζημανωλάκη επί των πεπραγμένων της περιόδου 1966 - 1970.

Αγαπητοί φίλοι,
Σας ευχαριστώ για την παρουσία σας στη σημερινή Γενική Συνέλευση. Επίσης ευχαριστώ τον Διευθυντή του Ινστιτούτου GOETHE Πειραιώς και αγαπητό φίλο κ. Werner Günther για την πρόθυμη παραχώρηση της αιθούσης του Ινστιτούτου.
Πριν προχωρήσω στη λογοδοσία, θεωρώ χρέος μου να σταθώ στις πειραϊκές απώλειες της τετραετίας. Στο χρονικό αυτό διάστημα έφυγαν από τη ζωή αρκετοί από τον κύκλο των μελών και των φίλων της Φ.Σ.
Η σκέψη μας στρέφεται με ευλάβεια τη στιγμή αυτή στον Αργύρη Κωστέα, στο στρατηγό Κων/νο Βλάχο, στο Δημ. Πικιώνη, στον Αντ. Μανίκη, στο Μαν. Παπαντωνάκο, στον Αντρέα Κρητικό, στο Νικ. Θεοχάρη, στο Ν. Ζωγράφο, στον Τ. Τζουνάκο, στο Γ. Πασαμήτρο, στην Αθ. Δηλαβέρη και σε όλους τους άλλους «απόντες» του πειραϊκού πνευματικού και κοινωνικού χώρου που ίσως μου διαφεύγουν από τη μικρή αναφορά μνήμης. Ας αναπαύονται εν ειρήνη…
Το Δ.Σ. που προήλθε από τις αρχαιρεσίες της 27^ης Ιουνίου 1966 ξεκίνησε με πολλά όνειρα, με φιλοδοξίες, αν θέλετε, για κάτι καλύτερο. Ήταν η πρώτη φορά που η νεώτερη πνευματική γενεά του τόπου έπαιρνε στα χέρια της υπεύθυνα την διοίκηση της Φ.Σ. Και τούτο έγινε από όλους δεκτό με πολλές προσδοκίες.
Δυστυχώς, δεν πραγματώσαμε όσα επιδιώκαμε. Μπορεί να μη φταίμε εμείς.
Αλλ’ αυτό δεν έχει σημασία. Το τι όμως κάναμε και κάτω από ποιες δυσχέρειες το κάναμε, θα επιχειρήσω, με κάθε συντομία, να σας εκθέσω πιο κάτω.
Αρχικά φροντίσαμε ν’ αντιμετωπίσουμε με όσο το δυνατό μεγαλύτερη προσοχή το οργανωτικό θέμα. Πολλή ήταν η ακαταστασία - χαρακτηριστικό, άλλωστε, γνώρισμα όλων μας που ασχολούμεθα με τα γράμματα και τις τέχνες - και χρειάζονται ωρισμένοι πρακτικοί άνθρωποι για να μας επιβάλουν την απαραίτητη για κάθε συλλογική προσπάθεια τάξη. Ανασυντάξαμε το μητρώο των μελών, περισυλλέξαμε και ταξινομήσαμε το Αρχείο - τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του - και πετύχαμε την υποδειγματική - χάρις στην φροντίδα και την επιμέλεια του κ. Β. Παπαηλιού - ταξινόμηση του Αρχείου Τύπου, που αποτελεί ένα μέρος από τη ζωντανή ιστορία της Φ.Σ. Δημιουργήσαμε τις απαραίτητες προϋποθέσεις στενής και άμεσης επαφής με τα μέλη της Φ.Σ., με τη συμπαράστασή μας - με δυό λόγους αγάπης - σε κάθε χαρά ή λύπη τους και με την εκτύπωση και αποστολή - για πρώτη φορά στα χρονικά της Φ.Σ. - πρωτοχρονιάτικων ευχετηρίων καρτών. Αποστείλαμε συλλυπητήρια έγγραφα ή τηλεγραφήματα στις οικογένειες εκλιπόντων κοινωνικών παραγόντων και διεξήγαμε την σχετική αλληλογραφία με τις κρατικές και τοπικές αρχές, οργανώσεις, συλλόγους και ιδιώτες. Περιωρίσαμε στο ελάχιστο τις δαπάνες διοικήσεως, απαλλαγέντες από τους πρώτους μήνες της θητείας μας του βάρους του ενοικίου, κάτω από την επιτακτική ανάγκη να εξοικονομήσουμε τους απαραίτητους πόρους για την αντιμετώπιση των δαπανών, που θα εξασφάλιζαν την απρόσκοπτη συνέχιση της δραστηριότητάς μας.
Βέβαια, το θέμα της Στέγης είναι σοβαρώτατο και κανείς δεν αμφισβητεί τη χρησιμότητα ενός δικού μας εντευκτηρίου. Αλλά θέλει αποφασιστική αντιμετώπιση και δεν μπορεί να λυθή με ημίμετρα και, μάλιστα, με τις περιωρισμένες σήμερα οικονομικές δυνατότητές μας. Και, ακόμη, αξιοποιήσαμε τους πόρους από τις συνδρομές των μελών, ώστε σήμερα από τα 74 τακτικά μέλη της Φ.Σ. - στα οποία περιλαμβάνονται και τα εγγραφέντα κατά τη διάρκεια της θητείας μας - να έχουν τακτοποιηθή ταμειακώς περίπου τα μισά, γεγονός που - γιατί να το κρύψουμε; - δεν είχε σημειωθή ποτέ μέχρι τώρα.
Στην περίοδο που έληξε πραγματοποιήθηκαν 20 τακτικές και 4 έκτακτες συνεδριάσεις του Δ.Σ. Οι τελευταίες αφορούσαν στην έκδοση ψηφισμάτων για τον θάνατο του Αργύρη Κωστέα, του Κων/νου Βλάχου, του Δ. Πικιώνη και του Στρ. Μυριβήλη.
Από τα μέλη του Δ.Σ., δύο, οι κ. κ. Αχ. Λαζάρου και Κ. Ροδαράκης απουσίασαν από σειρά συνεδριάσεων, ήδη δε ευρίσκονται στο εξωτερικό.
Τον κ. Λαζάρου αντικατέστησε, τους τελευταίους μήνες, στη Γενική Γραμματεία ο κ. Π. Τρέκας. Προς τα απομείναντα μέλη του Δ.Σ. και ιδιαιτέρως προς τα μέλη του Προεδρείου εκφράζω τις θερμές ευχαριστίες μου για τη γόνιμη και αποδοτική συνεργασία.
Εκδηλώσεις. - Στον βασικό τομέα δραστηριότητός μας - την οργάνωση εκδηλώσεων - εδραιώσαμε δύο συνεργασίες, που συνεχίζονται μέσα στο ίδιο εγκάρδιο κλίμα και με αξιόλογα, πάντα, επιτεύγματα. Τη συνεργασία με το Φιλολογικό Τμήμα του «Πειραϊκού Συνδέσμου», που κατευθύνει άξια ο αγαπητός φίλος και μέλος της Φ.Σ. κ. Κ. Παπαμιχαηλίδης, από την περίοδο 1966-67 και με το Ινστιτούτο «Γκαίτε» Πειραιώς, από την περίοδο 1968-69. Συνολικά με τον Π.Σ. ωργανώσαμε 7 εκδηλώσεις και με το Ινστιτούτο «Γκαίτε» 9 εκδηλώσεις, με τελευταία, μέχρι στιγμής, την επιτυχή βραδυά «Πώς τραγούδησαν τον Πειραιά οι Πειραιώτες ποιητές». Στις εκδηλώσεις αυτές χρησιμοποιήθηκαν ως ομιλητές από τον κύκλο των μελών της Φ.Σ. οι κ. κ. Κ. Θεοφάνους, Δαμ. Στρουμπούλης, Παντ. Χαμογεωργάκης, Στέλιος Γεράνης, Ιωάν. Μελετόπουλος και ο υποφαινόμενος και από τον ευρύτερο ελληνικό και ξένο πνευματικό χώρο ο Σεβ. Μητροπολίτης Γορτύνης και Αρκαδίας Κρήτης κ. Τιμόθεος και οι κ. κ. Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, Ηλ. Σιμόπουλος, Δ. Γιάκος, Σπ. Παναγιωτόπουλος, Γκέοργκ Μέργκλ, Γκέρντ Χερμγιάκοβ, Δ. Σοφιανός και Gunther Becker.
Τις εκδηλώσεις πλαισίωσαν, πολλές φορές, με απαγγελίες και αναγνώσεις κειμένων, οι καλλιτέχνες κ. κ. Γκ. Μπινιάρης, Γ. Μετσόλης, Π. Καπιτσινέα - Μπινιάρη, Δημ. Εξάρχου, Τζ. Ζαχαροπούλου και σπουδασταί της Δραματικής Σχολής του «Π.Σ.».
Προς όλους εκφράζουμε τις θερμές ευχαριστίες μας.
Ήδη έχουμε προγραμματίσει για τον Μάρτιο μία διάλεξη του κ. Ι. Μελετοπούλου στον Π.Σ., για τον Απρίλιο μία διάλεξη του κ. Ι. Γκρέκα στο «Γκαίτε» και για τον ίδιο μήνα δύο διαλέξεις, των κ. κ. Γκρέκα και Κ. Θεοφάνους στο Γαλλικό Ινστιτούτο, εγκαινιάζοντας, στον τομέα των εκδηλώσεων, μια νέα - την τρίτη κατά σειρά - συνεργασία.
Ωργανώσαμε, ακόμη, στη διάρκεια της θητείας μας, την επιτυχή έκθεση της κ. Δώρας Μπούκη, με τη συνεργασία του GOETHE στην αίθουσά του, το Δεκέμβριο 1968, στα εγκαίνια της οποίας μίλησε ο κ. Μουστάκας και μία διάλεξη του κ. Αχ. Λαζάρου στον Π.Σ., με τη συνεργασία διαφόρων οργανώσεων. Ακόμη ετελέσαμε επιμνημόσυνες δεήσεις στους τάφους του Αργύρη Κωστέα - για τη συμπλήρωση διετίας από το θάνατό του - και του Νίκου Χαντζάρα - για τα εικοσάχρονα του θανάτου του -, θεωρούντες σαν πρωταρχικό μας χρέος τη συντήρηση της μνημοσύνης των εργατών του πειραϊκού πνεύματος. Και τέλος ωργανώσαμε με επιτυχία 6 φιλικές συνεστιάσεις σε γνωστές πειραϊκές ταβέρνες, άλλες για την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίττας  κι’ άλλες κατά τις περιόδους των Απόκρεω, στις οποίες επικράτησε καθαρά πνευματικό χρώμα και εγκάρδια ατμόσφαιρα.
Επί των ημερών μας δεν συνεχίστηκε η οργάνωση της εκθέσεως θαλασσογραφίας, που είχε αναχθή σε θεσμό χρησιμώτατο για την τοπική καλλιτεχνική ζωή. Και οφείλω μία εξήγηση. Το 1968, τον Ιούνιο, επρόκειτο να οργανωθή, κατόπιν προσκλήσεως του Δήμου Πειραιώς, η ΣΤ΄, κατά σειρά, έκθεση θαλασσογραφίας από τη Φ.Σ., υπό τη αιγίδα της Δημοτικής αρχής και, μάλιστα, η οργάνωσή της αναγγέλθηκε από τον τύπο. Δυστυχώς, όμως, την τελευταία στιγμή ματαιώθηκε η οργάνωση της εκθέσεως από τη Φ.Σ. γιατί προέκυψε διαφωνία με την Δημοτική αρχή σε θέματα που αφορούσαν στις οργανωτικές λεπτομέρειες και, κυρίως, την επιλογή των έργων.
Ας ελπίσωμε ότι στο μέλλον θα βρεθή η κατάλληλη αίθουσα για να συνεχισθή η οργάνωση της χρήσιμης αυτής εκδηλώσεως.
Και επειδή ο λόγος περί εκθέσεως θαλασσογραφίας οφείλω να Σας γνωρίσω ότι από την τελευταία έκθεση του 1966, που ωργανώθηκε επί προηγουμένης διοικήσεως, κληρονομήσαμε ένα περίπλοκο θέμα που αρκετά μας ταλαιπώρησε κι’ ασφαλώς θα μας ταλαιπωρήση ακόμη.
Πρόκειται για την απώλεια ενός πίνακος του κ. Β. Κανέλλου, που είχε τότε εκτεθή και δεν τον παρέλαβε ο καλλιτέχνης εγκαίρως, με αποτέλεσμα να παραμείνη στο Δημοτικό Θέατρο και να χαθή. Μετά 1 ½ περίπου χρόνο - στις αρχές του 1968 - πληροφορήθηκα την απώλεια από έγγραφα της Νομαρχίας και της Στρατιωτικής Διοικήσεως Πειραιώς, και κατέβαλα προσπάθειες για την ανεύρεσή του, χωρίς αποτέλεσμα φυσικά. Υπάρχει στο αρχείο όλη η σχετική αλληλογραφία κι’ είναι αρκετά κατατοπιστική. Παρά τούτο και παρά την εκδηλωθείσα πρόθεσή μας να τους ικανοποιήσουμε ηθικά και με, κάποια συμβολική αποζημίωση, και υλικά - καίτοι η ευθύνη μας για την απώλεια είναι συζητήσιμη - ο καλλιτέχνης, και, κυρίως, η σύζυγός του με εκούρασαν αρκετά με διαβήματα στις κρατικές αρχές, την αστυνομία και τους υπηρεσιακούς, ακόμη, προϊσταμένους μου, με αποτέλεσμα να υποστώ πολλές ταλαιπωρίες και, τελικά, αφού δεν έβγαλαν τίποτε με την προσωπική εναντίον μου επίθεση, κατέφυγαν στα Δικαστήρια. Συγκεκριμένα εκοινοποίησαν αγωγή κατά της Φ.Σ. αλλά και - όλως αναιτιολόγητα - και κατ’ εμού προσωπικά, με την οποία ζητούν αποζημίωση 14.000 δρχ. ενώ ο πίνακας, κατά την έκθεση, είχε τιμολογηθή σε 3 000 δρχ. Η αγωγή θα συζητηθή στις 29 Απριλίου 1970 στο Πρωτοδικείο Πειραιώς και καλούνται τόσο οι δικηγόροι, μέλη της Φ.Σ. όσο και οι λοιποί από τα μέλη, που τυχόν θα προταθούν ως μάρτυρες, να βοηθήσουν ώστε να λήξη όλη αυτή η περιπέτεια όσο γίνεται περισσότερο ανώδυνα για την «Στέγη».    
Δελτίο. - Εκδόσαμε δύο τεύχη του Δελτίου της Φ.Σ. Ένα (Νο 16) με 28
σελίδες, αφιερωμένο στον Αργύρη Κωστέα και το τελευταίο (Νο 17), με 24 σελίδες, ύστερα από διακοπή 3 χρόνων, στο οποίο καταχωρίστηκαν και τα χρονικά της τριετίας. Η οικονομική δυσπραγία της Φ.Σ. στάθηκε η αιτία της διακοπής της εκδόσεως, που είναι αρκετά δαπανηρή και που, παρά τις προσπάθειές μου, δυστυχώς μονάχα προσωπικές στο σημείο αυτό, τα μισά μόνο έξοδα καλύπτονται από τις καταχωρήσεις διαφημίσεων. Θα πρέπει να βοηθήσουμε όλοι για να συνεχισθεί η έκδοση του Δελτίου μας - έστω και κάθε τρίμηνο - γιατί η χρησιμότητά του είναι μεγίστη. Αποτελεί τη φωνή της «Στέγης» και το καλύτερο μέσο προβολής και επικοινωνίας με τον πνευματικό κόσμο της χώρας μας αλλά και του εξωτερικού.-
Παρακολούθηση τοπικών πνευματικών θεμάτων. – Συνεχίσαμε πάντοτε την άμεση παρακολούθηση των τοπικών πνευματικών και εκπολιτιστικών θεμάτων, τόσο από τις στήλες του Δελτίου μας όσο και με ανακοινώσεις στον τοπικό τύπο.
Σε τελευταία ανακοίνωσή μας - το καλοκαίρι που πέρασε - εθίξαμε ζωτικά πνευματικά και πολιτιστικά θέματα του τόπου μας (διενέργεια αρχαιολογικών ανασκαφών, αξιοποίηση κληροδοτήματος Ζαχαρίου, προστασία και ανάδειξη Μνημείου Καραϊσκάκη, επανατοποθέτηση προτομής Βολανάκη κ.ά.) και ζητήσαμε την αποφασιστική αντιμετώπισή τους από τους αρμοδίους διά το θέμα της προτομής Βολανάκη επανήλθαμε με σχόλιο στο τελευταίο τεύχος του Δελτίου μας και, νομίζω, ότι συμβάλαμε στην προώθησή του. Ο Δήμαρχος κ. Αρ. Σκυλίτσης, με το υπ’ αριθ. 1761/69/30-1-70 έγγραφό του, μας εγνώρισε ότι η προτομή θα επανατοποθετηθή το συντομότερο δυνατό, σε κατάλληλη θέση, στην Μαρίνα της Ζέας.
Αγαπητοί φίλοι,
Δεν θέλω να σας κουράσω περισσότερο. Ευχαριστώ γι’ άλλη μια φορά όλους, όσους βοήθησαν στην προσπάθειά μας. Τα μέλη μας, τους φίλους μας, τον πειραϊκό τύπο, τα σωματεία και ιδρύματα με τα οποία συνεργαζόμαστε και ιδιαίτερα εκείνους, που καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές τους, πρόσφεραν τον οβολό τους για να συνεχισθή η ιστορική πορεία της «Στέγης». Δεν κρίνω, σκόπιμο να εκταθώ σε ιδιαίτερες, επώνυμες ευχαριστίες και περιορίζομαι σ’ ένα ευχαριστώ που απευθύνεται  σε όλους που με τον λόγο ή με την πράξη βοήθησαν να γίνουν αυτά που έγιναν, τα λίγα ίσως, που αν όμως αναλογισθή κανείς πως έγιναν μ’ ένα ισχνότατο ταμείο του ύψους των 30218.50 δρχ. - όπως θα σας εκθέση σε λίγο ο Ταμίας κ. Παπαηλιού -, δεν θα διστάση να τα χαρακτηρίση πολλά.
Κανείς δεν αντιλέγει πως μπορούσαν να γίνουν περισσότερα. Και οι ευχές μας για τη νέα διοίκηση είναι, με τη συμπαράσταση όλων, να προχωρήση σε ουσιαστικώτερα επιτεύγματα. Σ’ εμάς μένει η ικανοποίηση πως πορευτήκαμε στο δύσβατο, πραγματικά, δρόμο μας, με πίστη, με συνέπεια και, προ πάντων, με ευπρέπεια.
Υπογραμμίζω την τελευταία αρετή γιατί αυτή πρέπει ν’ αποτελή, το πρωταρχικό γνώρισμα κάθε πνευματικού ανθρώπου στους σημερινούς καιρούς. -       

ΣΧΟΛΙΑ
*Στις 17 Ιουνίου 1975 έγινε απονομή διπλώματος στον Werner Günther «εις ανάμνησιν της στενής και εγκαρδίου συνεργασίας του μετά της Φ.Σ.Π. επί μίαν οκταετίαν (1968-1975) και εις αναγνώρισιν της πολυτίμου συμβολής του εις τας κοινάς προσπαθείας δια την δημιουργίαν σοβαράς πνευματικής κινήσεως εις την πόλιν μας». Το Ινστιτούτο GOETHE Πειραιώς ήταν παράρτημα του Ινστιτούτο GOETHE Μονάχου.
*Μέλη και φίλους της Στέγης που έφυγαν από την ζωή μνημονεύει ο Χατζημανωλάκης στην λογοδοσία του. Αποτελούν κομμάτι μιας ανθρώπινης αλυσίδας που πέρασε, έδρασε στην πόλη μας και έκλεισε τον βιολογικό της κύκλο την περίοδο εκείνη. Αργύρης Κωστέας (Νοέμβριος 1906 - 2.8.1966). Κωνσταντίνος Βλάχος (στρατηγός ε.α. 1899 - Νοέμβριος 1967). Δημήτρης Πικιώνης (1887 - Αύγουστος 1968). Αντώνης Μανίκης (1891 - 1967). Εμμανουήλ Παπαντωνάκος (δικηγόρος, 1916 - 1969). Ανδρέας Κρητικός (πρώην έφορος φιλολογικού τμήματος Π.Σ., πέθανε στα 1969). Νικόλαος Π. Θεοχάρης (πέθανε στα 1968). Νίκος Ζωγράφος (ζωγράφος και σκηνογράφος 1912-1969). Τάκης Τζουνάκος (1896 - Ιούνιος 1968). Γεώργιος Πασαμήτρος (1903 - Ιούλιος 1969). [Οι Τζουνάκος και Πασαμήτρος υπήρξαν ιδρυτές και διευθυντές της εφημερίδας Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ]. Αθηνά Δηλαβέρη (πέθανε στα 1970).

*Στις 31.1.1962 εγκαινιάστηκε η αίθουσα της Στέγης στην Σωτήρος Διός 6. Με την κατεδάφιση του κτηρίου και τις οικονομικές δυσχέρειες, ως διεύθυνση της Στέγης αναφέρεται να είναι στα 1965 η Νοταρά 50, η Κολοκοτρώνη 68, β΄ όροφος (γραφείο Δαμιανού Στρουμπούλη, εκεί γινόταν η διεκπεραίωση του περιοδικού) και προσωρινά στα 1969 η Νοταρά 97^α. Στα 1971 η Στέγη επέστρεψε στην Σωτήρος Διός 6 (νέα πολυκατοικία) όπου παρέμεινε έως τα τέλη Ιουλίου 1981.  
*Οι προγραμματισμένες εκδηλώσεις που έγιναν ήταν:
27 Μαρτίου 1970. Ινστιτούτο ΓΚΑΙΤΕ. Εκδήλωση για την εθνική παλιγγενεσία. Εισήγηση του Βασίλη Παπαηλιού, ομιλητές οι Γιάννης Χατζημανωλάκης και Δημήτρης Σουρής. Απήγγειλε η Δημ. Εξάρχου.
7 Απριλίου 1970. Ινστιτούτο ΓΚΑΙΤΕ. Ιωσήφ Παπαδόπουλος- Γκρέκας, με θέμα «Μουσικά όργανα της αρχαιότητος».
16 Απριλίου 1970. Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, παράρτημα Πειραιώς. Διάλεξη Κώστα Θεοφάνους με θέμα «Ντιντερό, ένα πνεύμα παγκόσμιο». 
4 Μαΐου 1970. Στον Πειραϊκό Σύνδεσμο ο Ιωάννης Μελετόπουλος, διάλεξη με θέμα «Η ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος εις την λαϊκήν εικονογραφίαν».
*Η έκθεση της Δώρας Μπούκη (1916 - 15.11.1981) με 16 έργα της στο «Γκαίτε» έγινε από 4 έως 19 Δεκεμβρίου 1968.

*Η διάλεξη του Αχιλλέα Λαζάρου έγινε την Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 1968 στον Πειραϊκό Σύνδεσμο με την συνεργασία της Φ.Σ., του Π.Σ., της Εταιρίας Θρακικών Μελετών και της Ιωνιδείου Προτύπου Σχολής (o διευθυντής της Χρ. Κεφάλας έκανε την εισήγηση). Θέμα «Αριστοτέλης Κουρτίδης, ο πρώτος καλλιεργητής της παιδικής λογοτεχνίας». Μετά την αναχώρησή του για μετεκπαίδευση, την θέση του ως γενικού γραμματέα ανέλαβε ο Παναγιώτης Τρέκας (είχε γεννηθεί στα 1933, εργαζόταν στην Ε.Η.Σ. και ασχολήθηκε με την ζωγραφική).
*Η Ε΄ ετήσια Πανελλήνια Έκθεση Θαλασσογραφίας έγινε στο φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιώς στις 22 - 30 Ιουνίου 1966. Οργανωτική Επιτροπή, Νίκος Σαλίβερος, Λουκάς Μουζάκης, Γιάννης Χατζημανωλάκης. Ο Βασίλης Κανέλλος, κάτοικος Αθηνών, οδός Μιχαήλ Βόδα, συμμετείχε με το υπ’ αριθμό 16 έργο που έφερε τίτλο: ΛΙΜΗΝ ΠΑΤΡΩΝ.  
*Το δελτίο με αριθμό 16 εκδόθηκε τον Οκτώβριο του 1966. Το Νο 17 τα Χριστούγεννα του 1969. Το Νο 18 τον Φεβρουάριο του 1971 (κάλυψε τα χρονικά από 1.12.1969 έως 25.2.1971).

Ευχετήρια κάρτα που τύπωσε η Φιλολογική Στέγη Πειραιώς για τον ερχομό του 1970. «Καλά Χριστούγεννα. Ευτυχισμένο & δημιουργικό το 1970. Ι. Χατζημανωλάκης. Πρόεδρος. Παν. Τρέκας. Γεν. Γραμματεύς». Η ίδια πειραϊκή σύνθεση, φωτογραφία του Νίκου Βαλμά, είχε γίνει εξώφυλλο στο δελτίο της Στέγης, Νο 10-11, Νοέμβριος - Δεκέμβριος 1965. 

  

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 1970. Εκδήλωση στο Ινστιτούτο GOETHE του Πειραιά. «Πώς τραγούδησαν τον Πειραιά οι Πειραιώτες ποιητές». Η όψη και το εσωτερικό της πρόσκλησης.

Σε ακαθόριστους χρόνους, στην μακρά πορεία της θητείας του, ο Γιάννης Χατζημανωλάκης ανέβηκε αμέτρητες φορές στο βήμα για να προεδρεύσει, να μιλήσει, να συντονίσει, να απευθύνει χαιρετισμό. Οι εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν, άφησαν εντυπώσεις, ήλθαν οι επόμενες, ακολούθησαν κι άλλες, ξεχάστηκαν με τον καιρό, οπότε εκτός από τις προσκλήσεις έμεινε ένας μεγάλος αριθμός με φωτογραφίες που δεν μπορούμε να ταυτίσουμε αφού δεν βρέθηκε κάποιος να σημειώσει από την πίσω όψη τους κάποια ενδεικτικά στοιχεία. Εδώ βλέπουμε τρεις φωτογραφίες. Οι δυο προέρχονται από τον Πειραϊκό Σύνδεσμο, εκείνη με τις σημαίες έχει να κάνει στις επαφές της Στέγης με τις ελληνικές κοινότητες της Κάτω Ιταλίας. Η τρίτη βγήκε σε εκδήλωση της Στέγης στο Γαλλικό Ινστιτούτο Πειραιώς, τώρα Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη. Αναγνωρίζονται οι Αντώνης Ζαρίφης, Γιάννης Χατζημανωλάκης, Βασίλης Παπαηλιού, Περσεφόνη Κωστέα, Ευαγγελία Μπαφούνη.     
    
     

Ιάκωβος Βαγιάκης (1928 - 2018).

Ο Πειραιώτης καθηγητής και συλλέκτης.

  

 

                                                                    Ερευνά και γράφει ο Δημήτρης Κρασονικολάκης. 

Πάλι σε επιφυλακή οι αισθήσεις μου. Ένας ακόμα άνθρωπος του φιλικού λογοτεχνικού μου κύκλου που κατά περιόδους είχα συγχρωτιστεί, δεθεί με κοινά ενδιαφέροντα, ανταλλάξει κάθε είδους γνώσεις - απόψεις και απολαύσει χαλαρές στιγμές συζήτησης και δημιουργικής ενασχόλησης έφυγε ακολουθώντας το αναπόφευκτο πεπρωμένο.  
Λίγοι απέμειναν της παλαιάς γενιάς, μετρημένοι πλέον στα δάκτυλα του ενός χεριού.
Καταλήγω, όπως κάνω κάθε φορά, να κλείνομαι για στιγμές στο σπίτι, στον εαυτό μου και να τελώ ένα είδος προσωπικού μνημόσυνου, με παρόντες εμένα, την σκέψη του εκάστοτε προσώπου και τα συγκεντρωμένα πάνω στο τραπέζι τεκμήρια της υλικής πνευματικής προσφορά του, όσα υπάρχουν στην συλλογή μου (βιβλία, έγγραφα, αποκόμματα εφημερίδων, φωτογραφίες). Στο τέλος, από καταλάγιασμα κι ευγνωμοσύνη καταπιάνομαι να τα τακτοποιώ, να γράφω κείμενο τύπου βιογραφίας από ανάγκη, σαν μόνος υπεύθυνος, αφού έχω το απαραίτητο υλικό, ώστε να κρατήσω έντυπη και σταθερή την ανάμνησή του.      

Μετά τον φίλο μου Μάνο Ελευθερίου, τώρα μια πειραϊκή προσωπικότητα, ο Ιάκωβος Βαγιάκης πληροφορούμαι ότι δεν βρίσκεται στην ζωή. Από τις πολύχρονες επαφές μας όταν ερχόταν να με βρει στον εργασιακό μου χώρο, στα πειραιώτικα καταστήματα για καφέ (τελευταίες συναντήσεις στου Καλτσά) ή στις κοινές συνευρέσεις μας σε αίθουσες πολιτισμού για συνεργασία σε δράσεις ή παρακολούθηση εκδηλώσεων, όσα σημείωσα και μπόρεσα να θυμηθώ - ο Ιάκωβος υπήρξε οξύς σαν μαθηματικός νους που ήταν, λαλίστατος, περιγραφικός, πάντα πρόθυμος να με ενημερώνει - σχηματίζω το παρακάτω κείμενο.     

  

Ο Ιάκωβος Βαγιάκης γεννήθηκε στον Πειραιά στις 8 Αυγούστου 1928.

Ο παππούς του Ιάκωβος Παύλου Βαγιάκης (γεννήθηκε περίπου στα 1870 και πέθανε στα 1935 από καρκίνο στον Ευαγγελισμό, ο ΠΑΝΔΕΚΤΗΣ αναφέρει έναν Ιάκωβο Βαγιάκη, εκπαιδευτικό λειτουργό 1866 - 1933) ήταν δάσκαλος από τα Καμάρια Χανίων. Το σπίτι του ήταν στην πλατεία του χωριού Κάνδανος. Όταν διορίστηκε διευθυντής στο 8ο Δημοτικό Σχολείο Χανίων, ενοικιάστηκε κι έγινε σταθμός χωροφυλακής. Είχε πίσω του 30 ελαιόδενδρα. Κάηκε στην κατοχή. Μετά πουλήθηκε ως οικόπεδο από τους κληρονόμους. Τώρα έγινε πολιτιστικό κέντρο.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του (οι διορισμοί των δασκάλων εγίνοντο από τις εκάστοτε κοινότητες) νυμφεύτηκε την Αργυρώ Γεωργαλή από τα Τριάντα της Ρόδου. Έκαναν οκτώ παιδιά, τέσσαρα αγόρια και τέσσαρα κορίτσια. Πρώτο ήταν ο Γεώργιος, πατέρας του Ιάκωβου. Ένας γιος, ο Νίκος, έφτασε στο βαθμό υποστράτηγος μηχανικού. [Νυμφεύτηκε την Αλεξανδρινή Χρυσούλα Ταμπάκη. Εκπαιδεύτηκε στην Γαλλία, έγινε υπεύθυνος στα σύνορα της κατασκευής της Γραμμής Μεταξά. Στον εμφύλιο διορίστηκε Διοικητής 61^ης Ταξιαρχίας. Πέθανε 52 ετών]. Ο Βασίλης, μεγαλέμπορος στην Καζαμπλάνκα, μετά έμενε στην Φιλοθέη. Ο Δημήτρης είχε μαγαζί γενικού εμπορίου στα Χανιά. Τα τρία από τα κορίτσια [Κατερίνα, Μαρία, Δέσποινα (σύζυγος Σπύρου Κωστάκη, έμπορος) με τελευταία κόρη την Χρυσούλα] έγιναν δασκάλες…

Ο πατέρας του Γεώργιος Βαγιάκης (1893 ή ’94 - τέλη Ιαν. 1960) αν και γεννήθηκε στις Κυδωνίες όπου μετά τα Τριάντα Ρόδου υπηρετούσε ο πατέρας του Ιάκωβος, έμεινε σκόπιμα αδήλωτος και καταχωρήθηκε ότι γεννήθηκε στα Καμάρια Ροδοβανίου Σελίνου Χανίων. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός - υδραυλικός μηχανικός στην Πάδοβα της Ιταλίας. Μαζί με τον Αγησίλαο Χατζηδάκη ήσαν οι μόνοι με τέτοιο πτυχίο. Εργάστηκε στην Ιταλία κάποιο διάστημα. Υπηρέτησε στην Μικρά Ασία ως έφεδρος ανθυπολοχαγός/υπολοχαγός του Μηχανικού.

Στην περίοδο της παραμονής του στην Αθήνα όπου εργαζόταν στο Υπουργείο, κατέβαινε στον Πειραιά, Νεωσοίκων 20, στο σπίτι του συνταγματάρχη χωροφυλακής Γιάννη Παπαγρηγοράκη. Εκεί, γύρω στα 1923 είδε στην διπλανή κατοικία (αριθμός 18) και ζήτησε σε γάμο την Αικατερίνη (1900 - 1979) Γεωργίου Ιωαννίδη (ο Γ. Ιωαννίδης εργάστηκε αρχιλογιστής στου Ρετσίνα, είχε και κτήμα τεσσάρων στρεμμάτων στην Ηλιούπολη, ο Ιάκωβος πήγαινε εκεί παιδί τα σαββατοκύριακα και τις διακοπές, πουλήθηκε για 1000 λίρες) η οποία ήταν εκ μητρός (Πετρούλα Κριεζή - Ρωσσώνη) τρίτης γενεάς απόγονος του Υδραίου πλοιάρχου Αντωνίου Ιωάννου Κριεζή [Α. Κριεζής (έφυγε στα 52 του, μάλλον στα 1845), η κόρη Αγγελική, η εγγονή Πετρούλα (π. 1874 - 1958), δισέγγονη η Αικατερίνη. Η γιαγιά Πετρούλα τού διηγούταν - δόση υπερβολής; - ότι στην Ύδρα είχε την δεξαμενή νερού γεμάτη τάλληρα κατά την επανάσταση. Μετά, τίποτα!].

Παντρεύτηκαν στα 1925. Στα 1928, στην οδό Νεωσοίκων 18, έκαναν τον Ιάκωβο. Το σπίτι και το διπλανό δόθηκε αντιπαροχή στα 1966, υψώθηκε πολυκατοικία (Νεωσοίκων 16-18) και η οικογένεια μένει ακόμα εκεί. Κατά τα επόμενα χρόνια του μεσοπόλεμου έγινε Διευθυντής Υδραυλικών Έργων του Υπουργείου Γεωργίας στην Κρήτη (αρδεύσεις, αντιπλημμυρικά). Έτσι από το 1930 περίπου έως το 1940 ζούσε στην οδό Γιαμπουδάκη 25, απέναντι από το 8ο Δημοτικό Σχολείο του Αγίου Ιωάννη.

Εκεί στα Χανιά (9.12.1930), 28 μήνες μετά τον Ιάκωβο, (που παρέμεινε Πειραιά και τον φρόντιζε η γιαγιά του Πετρούλα) γεννήθηκε ο δεύτερος γιος τους, ο Λυκούργος Βαγιάκης, αργότερα καπετάνιος. [Λυκούργος ονομαζόταν ο αδελφός της μητέρας του Βαγιάκη]. Η σύζυγός του λέγεται Άννα κι έχει δυο παιδιά, το Γεώργιο και την Θάλεια. Διακρίθηκε όμως εξ αιτίας της γνωριμία του με τον Νίκο Δεσποτίδη (γνωστός ως ηχολήπτης και ειδικός στην επεξεργασία ήχου) στην συμμετοχή για την παραγωγή κινηματογραφικών έργων, την οποία συνέχισε και μετά την συνταξιοδότησή του. Έτσι τον συναντάμε σε πολλές ταινίες, ως φωνολήπτη («Έξω φτώχεια και καλή καρδιά, 1964), ως μηχανικό ήχου («Αδίστακτοι», 1965), να έχει τον ήχο - ηχοληψία («Πάρε κόσμε», 1967), να κάνει χρέη διευθυντή ήχου («Ο πρόσφυγας», «Η κόμισσα της φάμπρικας», 1969), το μιξάζ («Ρένα.. να η ευκαιρία», 1980)… 

Ο Ιάκωβος έβγαλε τις τέσσερις τάξεις στο 8ο Δημοτικό Σχολείο Χανίων και δυο τάξεις στο Γυμνάσιο Αρρένων Χανίων. Συνέχισε τα επόμενα 6 χρόνια στον Πειραιά, το Saint Paul επειδή ο πατέρας του πήρε μετάθεση λόγω προαγωγής στην κεντρική υπηρεσία του Υπουργείου τον Αύγουστο του 1940.

[Όταν ταξίδεψαν για Πειραιά, ήλθαν με το πλοίο ΦΡΙΝΤΩΝ της Ατμοπλοΐας Σάμου Δ. Ιγγλέση και υιών, μια βδομάδα μετά τον τορπιλισμό της ΕΛΛΗΣ. Είχε κι αυτό πληγεί το απόγευμα της ίδιας ημέρας (15.8.1940) στις βόρειες ακτές της Κρήτης (ράγισαν τα τζάμια από τα αέρια των εκρήξεων των βομβών). «Το πλοίο αναχώρησε το βράδυ. Όταν πήγαμε για ύπνο, ο πατέρας μου πήρε μια καρέκλα και κάθησε όλη τη νύχτα έξω από την καμπίνα μας ώστε αν συμβεί κάτι να σηκωθούμε εγκαίρως… Η συνέχεια του ταξιδιού μας κύλησε ήσυχα και το πρωί φθάσαμε αισίως στον Πειραιά». Βυθίστηκε από βομβαρδισμό γερμανικών αεροπλάνων στα Μέγαρα - Ελευσίνα στις 22.4.1941. Ο Βαγιάκης έχει γράψει ειδικό άρθρο στο περιοδικό ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ].
Στα τέλη του 1940 ο πατέρας του επιστρατεύτηκε ως έφεδρος λοχαγός αλλά παρέμεινε στην Αθήνα. Με τους βομβαρδισμούς κατέφυγαν αρχικά στο σπίτι του θείου του Ιωάννη Γ. Ιωαννίδη (αδελφός της μητέρας του, υποδιευθυντής στο υποκατάστημα της Εθνικής Τραπέζης του Πειραιά) στην Κυψέλη, οδό Κύπρου 81 και μετά μαζί με άλλες οικογένειες ενοικίασαν το ισόγειο της οδού Τζωρτζ 3 στην Κάνιγγος, ιδιοκτησία του συγγενούς τους Εμμανουήλ Κριεζή, καθηγητή στο Πολυτεχνείο. Στον Πειραιά επέστρεψαν τον Ιούνιο του 1941. Για δεύτερη φορά κατέφυγαν στις 12.1.1944 πάλι στην Αθήνα, Κύπρου 81, ύστερα στην οδό Βαφειοχωρίου 19 ψηλά στου Γκύζη όπου γύρισαν στον Πειραιά τον Ιανουάριο του 1945.
Ο Ιάκωβος ανήκε σε αντιστασιακή οργάνωση με την ονομασία ΕΘΝΙΚΟΝ ΚΟΜΙΤΑΤΟΝ, υπήρξε μάλιστα και ομαδάρχης (επτά άτομα).
Τελείωσε το σχολείο στα 1946 (λόγω του πολέμου έβγαλε δυο τάξεις την ίδια χρονιά). Πήρε το πτυχίο της γαλλικής από επιτροπή του Γαλλικού Ινστιτούτου που τον εξέτασε στην Σχολή του Αγίου Παύλου.

Από το 1946 έως το 1948 έκανε φροντιστήριο στον Σπύρο Κανέλλο στην οδό Αριστοτέλους στην Αθήνα και στα 1948 φοίτησε μαθηματικός στο Πανεπιστήμιο Αθηνών [Στα 1948 επισκέφτηκε την Κρήτη για δυο μήνες].

Διέκοψε και πήγε στρατιώτης τον Ιούνιο του 1950 μέχρι το 1953. Παρουσιάστηκε στην Κόρινθο, ονομάστηκε Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Πυροβολικού στις 4.8.1951, υπηρέτησε στο 172 Σύνταγμα Αντιαεροπορικού Πυροβολικού (ΣΤ΄ Πυροβολαρχία) και έφυγε με μετάθεση με φύλλο πορείας για την 176 Μοίρα Α/Α Πυροβολικού στο Ρέθυμνο στις 31.10.1951. Διετέλεσε Ουλαμαγός, Διαχειριστής Χρηματικού Μονάδος, Διοικητής Πυροβολαρχίας (χρέη Λοχαγού) επί τετράμηνο, προσωρινός (για ένα μήνα) Φρούραρχος Ρεθύμνης. Παρέμεινε μέχρι τον Αύγουστο του 1952 οπότε και επέστρεψε στον Σκαραμαγκά.  Στα 1956 έλαβε το πτυχίο του.

Πρωτοδίδαξε στον Αρχιμήδη του Τάσου Βουλόδημου. Τον είχε καθηγητή τρεις τάξεις στον Saint Paul οπότε τον γνώριζε. Το είχε «καμάρι» που ο μαθητής του μπήκε στο μαθηματικό και τον έβαλε να διδάσκει πριν ακόμα πάρει επίσημα το πιστοποιητικό των σπουδών του. Στα επόμενα χρόνια έγινε Γενικός Διευθυντής και Διευθυντής Σπουδών επί μία πενταετία.

Δίδαξε στο ιδιωτικό Ε. Ι. Μάρκου «Ο Ευαγγελισμός» από το 1958 έως το κλείσιμό του στα 1965 με τον νόμο Παπανούτσου. [Ο Ιωάννης Μάρκου από τον Πόρο υπήρξε απόστρατος του Πολεμικού Ναυτικού. Έκανε δώδεκα παιδιά. Το πρώτο του ήταν ο Ευάγγελος, φιλόλογος. Μετέτρεψε το πατρικό του σπίτι στην Νεωσοίκων 35 σε σχολείο, νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο. Το ονόμασε «Ευαγγελισμός» από το μικρό του όνομα που θεωρούσε και ότι τον προστάτευε. Αδελφός του ήταν ο Αθανάσιος Μάρκου, υπάλληλος Εθνικής Τραπέζης. Την κόρη του νυμφεύτηκε ο Βαγιάκης. Το κτήριο πουλήθηκε και τα χρήματα μοιράστηκαν στους κληρονόμους, το αγόρασε ένας από την Σαλαμίνα και έγινε με αντιπαροχή πολυκατοικία]  

Υπηρέτησε και στο Saint Paul ενώ εργαζόταν παράλληλα και σε άλλες σχολές. Τρία χρόνια στην νυχτερινή σχολή ΑΝΑΞΑΓΟΡΑΣ του Νίκου Κατσικάρου. Ώρες 4 με 6 το απόγευμα δύο φορές την εβδομάδα. [Ο Κατσικάρος δεν είχε άδεια λόγω των αριστερών φρονημάτων του. Την είχε μεταβιβάσει στο όνομα της γυναίκας του Ελένης Γρηγορίου Γκάτσου που ήταν γραμματέας. Εκεί ήταν λογιστής και ο Ευάγγελος Αθηναίος]

Τρία χρόνια στον ΠΡΩΤΕΑ, το ημερήσιο Ναυτικό Γυμνάσιο Σπύρου Εμμ. Μαρκοζάνη. [Αργότερα εξελέγη πρώτος ευρωβουλευτής Πειραιώς]. Ο αδελφός του Ιάκωβος Μαρκοζάνης είχε τον ΠΡΩΤΑΓΟΡΑ.

Ανωτέρα Δημόσια Σχολή Εμπορικού Ναυτικού Πειραιώς (Α.Δ.Σ.Ε.Ν.): Στο ΚΕΣΕΝ του Ρέντη ήταν για πλοιάρχους και στην οδό Νοταρά οι ασυρματιστές. Γύρω στα 1977 άνοιξε τμήμα μόνο για γυναίκες. Την ίδρυσε ένας αρχιπλοίαρχος, γραμματέας ναυτικής εκπαιδεύσεως. Προτίμησε τον Βαγιάκη επειδή ήταν εμπιστοσύνης…  Έμεινε τρία χρόνια, όταν έγινε μικτό έφυγε. [Ο Χατζηιωάννου ήταν μηχανολόγος στο Ε.Μ.Π. και επί κυβερνήσεως Καραμανλή έκλεισαν τις Τεχνικές Σχολές έως το 1983. Προώθησαν τα Τεχνικά Λύκεια για να εργαστούν οι μηχανολόγοι του Πολυτεχνείου αλλά κι αυτά απέτυχαν]

1980. Πρόσληψη στο Δημόσιο. Δύο χρόνια στο Γυμνάσιο Περάματος (για να είναι «εκτός έδρας!»).

1982. 1ο Γυμνάσιο στην οδό Αφεντούλη.

1990. Γυμνασιάρχης στο 2ο Γυμνάσιο Πειραιώς (συγκρότημα οδού Τζαβέλα).

Γυμνασιάρχης στο Ράλλειο Γυμνάσιο Θηλέων Πειραιώς, της οδού Κολοκοτρώνη.

Απολύθηκε στα 1993 (ΦΕΚ 195/Γ/10-11-1993) ως Επίτιμος Γυμνασιάρχης, μετά από 35 χρόνια και δύο μήνες έχοντας από το 1980 το 2ο Βαθμό, Διευθυντού Α΄, Γυμνασιάρχη Εξαταξίου Γυμνασίου.

Από τα παιδικά του χρόνια είχε έμφυτη την συλλεκτική του μανία.
Μάζευε τσιγαρόκουτα στα 1937 σε μια κόφα κάτω από το τραπέζι της κουζίνας.
Με προτροπή του πατέρα του (του έταξε ότι θα πάρει την συλλογή του παππού του) έγινε φιλοτελιστής από το 1938. Του αγόρασε ένα άλμπουμ και μια σακούλα χύμα άπλυτα γραμματόσημα από τον έμπορο Σπυρόπουλο στην Αθήνα. Όμως δεν πήρε την ελληνική συλλογή του παππού του που υπήρχε σε ένα μπαούλο στο υπόγειο, στα 1948 που κατέβηκε Κρήτη για δυό μήνες διαπίστωσε ότι ο συνονόματος εξάδελφός του την αντάλλαξε με άλλα των γαλλικών αποικιών - που ήταν πιο φανταχτερά - ή την πούλησε και δεν ξέρει τι απέγινε. Έτσι δε βρήκε τίποτα. Στην αρχή είχε ελληνικά και ξένα, μετά ελληνικά κι ύστερα αναμνηστικές σφραγίδες Ελλάδος, κοινά και Φακέλους Πρώτης Ημέρας Κυκλοφορίας (Φ.Π.Η.Κ.).
Σε μια έκθεση τον πλησίασε ο τραπεζικός Μιχαήλ Λούσης από τον Βόλο και του ζήτησε ν’ αγοράσει την συλλογή με τις σφραγίδες. Ο πειρασμός ήταν μεγάλος κι έτσι έδωσε γύρω στους 300 φάκελους και έλαβε 200.000 δραχμές. Η συνάντηση έγινε στο Πασαλιμάνι, στο παρκάκι με την προτομή του Νιρβάνα. Η συνεργασία του με τον Αργύρη Βουρνά του περιοδικού ΣΥΛΛΟΓΕΣ τον έκανε να συγκεντρώνει και διάφορα τεκμήρια: «Κάποιες φορές είδα κάτι πράγματα που με ενδιαφέρανε… άρχισα για πλάκα σιγά-σιγά…». Απέκτησε μια μεγάλη συλλογή με πειραϊκά εφήμερα (σημαντικά έγγραφα, βιβλία, εφημερίδες και περιοδικά, δελτάρια, επιστολόχαρτα, φωτογραφίες, προσκλήσεις, εισιτήρια, προγράμματα κ.ά.).      

Στην κατοχή όπως είπα συμμετείχε σε δεξιές αντιστασιακές οργανώσεις, ήταν μέλος του ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΟΜΙΤΑΤΟΥ όπου έλαβε μέρος στην εκδοτική επιτροπή του μαθητικού περιοδικού ΓΛΥΚΟΧΑΡΑΜΑ (1943). Έτσι αναγνωρίστηκε Αγωνιστής Εθνικής Αντίστασης 1942 - 1944 (θητεία 28 μηνών) και τιμήθηκε με το ανάλογο μετάλλιο. 
Ήταν και πρόσκοπος. Υπαρχηγός της ομάδας Ανιχνευτών του 13ου Συστήματος Ναυτοπροσκόπων Πειραιώς (μετέπειτα 1ου Συστήματος). Μέλος σύνταξης στο προσκοπικό περιοδικό ΑΝΙΧΝΕΥΤΗΣ (στα 1950 και 1952). 

Ακόμα τον συναντάμε:

Ιδρυτικό μέλος και μέλος Δ.Σ. στον Σύλλογο Αποφοίτων Saint Paul.

Μέλος του Δ.Σ. του Πολιτιστικού Επιμορφωτικού Οργανισμού της Νομαρχίας Πειραιά και μέλος Επιτροπής Παιδείας της Νομαρχίας Πειραιά.

Έγραψε εκατοντάδες άρθρα με φιλοτελικό, προσκοπικό, ιστορικό, εικαστικό, συλλεκτικό περιεχόμενο ως μέλος ΦΕΑ, ΕΦΕ και Φιλοτελικής Εταιρείας Πειραιώς (Η ΦΕΠ ιδρύθηκε στα 1960, ο Βαγιάκης μέλος από το 1962, εγώ γράφτηκα στα 1976). Πολλές αναμνήσεις του δημοσίευσε σε εφημερίδες και στις ΣΥΛΛΟΓΕΣ του Αργύρη Βουρνά (ήταν συνεργάτης σε θέματα φιλοτελισμού, εικαστικών, εκτιμήσεων κλπ.).

Διαθέτω ένα τετρασέλιδο που μου είχε δώσει με τα φιλοτελικά άρθρα του στα χρόνια 1973 έως το 1994. Σημαντικά θεωρούνται τα «Κατάλογος ειδικών αναμνηστικών σφραγίδων Ελλάδος (1969 - 1978)», και οι συμπληρώσεις - διορθώσεις που έκανε στον αντίστοιχο κατάλογο - μελέτη του Αντώνη Βιρβίλη για τα έτη 1900 - 1968, ανάτυπο από το περιοδικό ΦΙΛΟΤΕΛΙΚΗ ΗΧΩ (τεύχη 109 - 120). Για αυτό τιμήθηκε με έπαινο της Ελληνικής Φιλοτελικής Ομοσπονδίας (ΕΦΟ) στα 1979.
Στα 1982 έλαβε το ετήσιο βραβείο της ΕΦΟ με χορηγία της Φιλοτελικής Εταιρείας Αθηνών εις μνήμην Ν. Ατζαρίτη για την μελέτη του «Η Ιταλική λογοκρισία κατά την κατοχήν της Ελλάδος 1941 - 43», έκδοση Φιλοτελικής Εταιρείας Πειραιώς, 1982.

«Οι Έλληνες κρατούμενοι στα ιταλικά στρατόπεδα αιχμαλώτων κατά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο», ανάτυπο από την ΦΙΛΟΤΕΛΕΙΑ, τιμήθηκε με το βραβείο «μνήμη Μακρυμίχαλου» της ΕΦΕ στα 1985.
Για το προσωπικό μου ενδιαφέρον, με ενθουσίασε «Το Κεντρικό Ταχυδρομείο Πειραιώς και οι μεταστεγάσεις του», ΦΙΛΟΤΕΛΕΙΑ, Τεύχος 599, Νοεμβρίου - Δεκεμβρίου 1999, σελ. 255 - 260 και 269 - 274, που το είδαμε και στο ΠΕΙΡΑΪΚΟ ΛΕΥΚΩΜΑ του 2010, σελ. 188 - 191.

 

Μέρος των συλλογών του εκτέθηκε σε φιλοτελικές εκθέσεις από το 1976 κι ύστερα. Σε κάποιες από αυτές προτιμήθηκε ως Εθνικός Κριτής.

Τα πειραϊκού περιεχομένου βιβλία του είναι:

-Αναζητώντας το χθες του Πειραιώς, Περιοδικό «συλλογές», 2005, σελ. 116.  [Παρουσιάστηκε την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2005 στην αίθουσα «Μαρία Δραγώνα» της ΧΕΝ Πειραιά. Την ίδια χρονιά τιμήθηκε από το «Καφενείο των Ιδεών» Σαλαμίνας]

-Πειραιώς Ενθύμια, ΑΦΙΕΡΩΜΑ, περιοδική έκδοση της Ελληνογαλλικής Σχολής Πειραιά «Ο Άγιος Παύλος», Τεύχος 5Α. Ιούνιος 2010. Μέρος πρώτο. 2000 αντίτυπα. Σελ. 128.

-Πειραιώς Ενθύμια, ΑΦΙΕΡΩΜΑ, περιοδική έκδοση της Ελληνογαλλικής Σχολής Πειραιά «Ο Άγιος Παύλος», Τεύχος 5Β. Μάρτιος 2011. Μέρος δεύτερο. Σελ. 160.

-1940 - 1944. Αναμνήσεις, Περιοδικό «συλλογές», Αθήνα 2012, σελ. 48. [Εφηβικές αναμνήσεις από την κατοχή, τις μετακομίσεις στην Αθήνα λόγω βομβαρδισμών, την συμμετοχή του στο Εθνικό Κομιτάτο και τα Δεκεμβριανά]

-Πόλεμος. Κατοχή. Αντίσταση. Ιδιωτική έκδοση σε φωτοτυπίες άρθρων του σε περιοδικά και εφημερίδες, δύο εκδόσεις, στα 2007 και 2013.

Παντρεύτηκε στα 1959 την Χρυσούλα (Σούλη) Μάρκου. Έκαναν δύο παιδιά τον Γιώργο (1960, εκτελωνιστής, υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος στον συνδυασμό «Αττική συμμέτοχοι στο αύριο» του Παύλου Χαϊκάλη στα 2014 και υποψήφιος βουλευτής των Ανεξαρτήτων Ελλήνων στις εκλογές της 25.1.2015, που με την σύζυγό του Ανδριανή απέκτησαν τον Γεώργιο - Ανδρέα) και την Αικατερίνη (25.6.1964, ο σύζυγός της λέγεται Νίκος, που έκανε δύο παιδία, τον Ανδρέα και την Χριστιάνα).  Όταν το έφερε η συζήτηση στα 2013, ο Ιάκωβος είπε ότι όλα τα πρωτοξάδελφά του αρχικά ήταν 20, τώρα εν ζωή τα 17.   

Είχα την τύχη να δω πολλά από τα συλλεκτικά αντικείμενα που κατείχε, να τα μελετήσω κι ερμηνεύσω λεκτικά μαζί με τον Ιάκωβο. Δυστυχώς ελάχιστα από αυτά είδαν το φως της δημοσιότητας. Ο πρώην διευθυντής του Αγίου Παύλου Αντώνης Ρηγούτσος, έκανε συμφωνητικό σε συνεννόηση με τον νομικό σύμβουλο για παραχώρηση στην Σχολή της σπάνιας συλλογής του, κλεισμένη «σε έξι - επτά κούτες γάλακτος γεμάτες». Ο Βαγιάκης πείστηκε και από τότε βρίσκονται εκεί και φυλάσσονται, ελπίζω μάλιστα να είναι προσβάσιμες στους ερευνητές.

Έπασχε από στεφανιαία νόσο και θυμάμαι ότι υποβλήθηκε σε επεμβάσεις με τέσσαρα μπαλονάκια σε δύο χρόνια. Οι πόνοι στην μέση του τον εμπόδιζαν να κυκλοφορεί άνετα, έβγαινε όμως πεισματικά και έκανε τα ψώνια του.
Όπως όλοι οι αποχωρήσαντες από την ενεργή καθημερινότητα, όταν ως συνήθως οι άνθρωποι της πόλης απομονώνουν και ξεχνούν τα παλιά ονόματα, μου έκανε παράπονα «Γιατί με έχουν απ’ έξω;» «Επειδή είμαι γέρος;»

Τα καλοκαιρινά βράδια, μετά τις οκτώ συνήθιζε να κάθεται σε ένα από τα παγκάκια στο Πασαλιμάνι απέναντι από του Σκλαβενίτη, και όπως μου είπε (7.8.2013) τ’ αρέσει να βλέπει «τα τζάμια των σπιτιών της Καστέλλας να φωτίζονται σα λαμπιόνια..».

Το βιογραφικό κείμενο του Ιάκωβου Βαγιάκη συντάχτηκε με αργούς ρυθμούς από σημειώσεις που κρατούσα όλα τα χρόνια της γνωριμίας μας. Μπορεί μερικές πληροφορίες που δίνω να είναι ελέγξιμες, επειδή έτσι μου τις μετέδωσε ο Βαγιάκης, όμως δεν αλλοιώνουν το περιεχόμενο. Παρέλειψα πολλά, δεν μπορεί να χωρέσει μια ολόκληρη ζωή σε ένα περιορισμένο άρθρο.
Είχαμε τακτική τηλεφωνική επικοινωνία και με επισκεπτόταν στο Κεντρικό Ταχυδρομείο Πειραιά, πριν μεταφερθεί το τμήμα μου στο Ρουφ στις αρχές του 2003. 

Ελέγχθηκε πολλές φορές στις συναντήσεις μας ειδικά στο καφενείο του Χρήστου Κ. Καλτσά (παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, ο γιος του Κώστας ασχολήθηκε κι εκείνος με το ποδόσφαιρο), Χαριλάου Τρικούπη 50, που έκλεισε κι αυτό στα 2016. Καμιά φορά περνούσε για λίγο κι ο γιος του Γιώργος. Δύο φορές μάλιστα τού έδωσα το προσχέδιο βιογραφικού του που συνέταξα - το οποίο και ενέκρινε. Τα περισσότερα μέρη του τελείωσαν στις 13.8.2013 που ξανασυναντηθήκαμε - και την επόμενη φορά, την Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013, μου αφιέρωσε το έντυπο «Πόλεμος - Κατοχή - Αντίσταση», σειρά φωτοτυπημένων άρθρων του (για να γίνουν κάποια εγώ τον είχα βοηθήσει ή εμπνεύσει) δημοσιευμένα σε περιοδικά κι εφημερίδες αφού - από την εποχή που αρθρογραφούσα στην ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ - τον παρότρυνα να γράφει «για να ενημερώνεται σωστά ο κόσμος» από έναν δάσκαλο όπως ήταν εκείνος…

Διαθέτω χειρόγραφες σημειώσεις του με σχέδιο (Φεβρουάριος 2014) για το Γυμναστήριο του Πειραϊκού Συνδέσμου στον χώρο του θεάτρου της Χαριλάου Τρικούπη. Στις 11 Φεβρουαρίου 2014, ημέρα Τρίτη, μού είπε: «Δεν έχω φίλους. Έχουν πεθάνει… Εσύ μου δίνεις την ευκαιρία να θυμηθώ τα παλιά. Σε ευχαριστώ και συγνώμη που σε ζαλίζω».

Παραθέτω ένα δείγμα του συγγραφικού του έργου:
ΣΥΛΛΟΓΕΣ, Μάρτιος 2000. Το γλυκοχάραμα. Ένα πειραιώτικο κατοχικό περιοδικό. [Αφορμή για την σύνταξή του ήταν ένα αντίστοιχο άρθρο μου στο de facto της Πειραϊκής Πολιτείας, τεύχος 2, Δεκέμβριος 1999]. Το ίδιο άρθρο και στην ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, Τρίτη 11.12.2001.
Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, Τετάρτη 23.8.2000. Μιχάλης Δελαγραμμάτικας. Το παλληκάρι της αντίστασης 1941-44 ποτ έφυγε. [Ο Δελαγραμμάτικας στρατολόγησε τον Βαγιάκη στο ΕΘΝΙΚΟ ΚΟΜΙΤΑΤΟ στα 1942 όταν ήταν συμμαθητές στο Saint Paul]
Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, Παρασκευή 20.7.2001. Ένα άγνωστο περιστατικό το β’ Παγκοσμίου πολέμου. [Κορίτσια της σχολής Ζαν ντ’ Αρκ βοήθησαν το φθινόπωρο 1941 στην απόδραση Βρετανών στρατιωτικών που ήταν αιχμάλωτοι στην Ράλλειο της πλατείας Κοραή τότε που χρησιμοποιούταν ως κέντρο μεταγωγών]. Το ίδιο περίπου άρθρο και στις ΣΥΛΛΟΓΕΣ, Οκτώβριος 2001, με τίτλο: Εθνικός Σύνδεσμος Προστασίας Άγγλων Αιχμαλώτων.
ΣΥΛΛΟΓΕΣ, Ιανουάριος 2002. Αναμνήσεις από την απελευθέρωση των Αθηνών την 12 Οκτωβρίου 1944. [Μεταφορά όπλων δεξιών αντιστασιακών οργανώσεων στο ξενοδοχείο ΑΠΟΛΛΩΝ στην οδό Σταδίου 58 της Αθήνας για προστασία του κέντρου της πόλης από πιθανόν ταραχές ή ζημιές κατά την αποχώρηση των Γερμανών…]. Το ίδιο άρθρο στην ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, Πέμπτη 14.3.2002. Επίσης στην εφημερίδα ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, Τετάρτη 8.10.2008, σελ. 4.

ΣΥΛΛΟΓΕΣ, Μάιος 2002. Ένας εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου στην κατοχή. [Συγκέντρωση το απομεσήμερο της 28.10.1943 μελών αντιστασιακών οργανώσεων στο Ρολόι στο Πασαλιμάνι που μετά από ένα σύντομο λόγο του Κώστα Ρίτσου (τελειόφοιτος Φιλοσοφικής, δολοφονήθηκε από αγνώστους στις 21 Μαρτίου του 1944 έξω από το σπίτι του στα Μανιάτικα) και κάρφωμα στο χώμα ενός ξύλινου σταυρού διαλύθηκαν πριν έλθουν οι Γερμανοί]. Το ίδιο άρθρο στην ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, Πέμπτη 24.10.2002. Επίσης στην εφημερίδα ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, Τρίτη 28.10.2008, σελ. 4.
ΣΥΛΛΟΓΕΣ, Αύγουστος - Σεπτέμβριος 2002. Ο γλύπτης Κώστας Βαλσάμης… και η Αντίσταση κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. [Ο Βαλσάμης που κατοικούσε στην Δραπετσώνα, μάζευε και παρέδιδε πληροφορίες «για τα φορτία και τα δρομολόγια των πλοίων του Άξονα που ναυλοχούσαν στο Κερατσίνι, από τα μέλη των πληρωμάτων τους»]. Το ίδιο άρθρο στο ΣΥΜΑΪΚΟΝ ΒΗΜΑ, Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2002 με τίτλο: Η αντιστασιακή δράση του Κώστα Βαλσάμη.
Souvenir της σχολής Saint Paul 2002 - 2003, σελ. 94. [Αναμνήσεις του Ιακώβου Βαγιάκη από την σχολή κατά την διάρκεια της κατοχής] 
ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ 41-41. Η ΑΘΗΝΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ. Κέδρος 2003. Τόμος Β΄. Σελ. 261-262. Το Γλυκοχάραμα. Τραγικός απολογισμός. [Αναφέρεται στον βομβαρδισμό της 11.1.1944]. Το ίδιο άρθρο στην ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, Πέμπτη 8.1.2004 με τίτλο: Αναμνήσεις από το βομβαρδισμό του Πειραιά της 11 Ιανουαρίου 1944. Επίσης στην εφημερίδα Ο ΔΗΜΟΤΗΣ, Δευτέρα 15.1.2007 με τίτλο: Μαρτυρίες και αναμνήσεις από το βομβαρδισμό του Πειραιά.  
Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, Τρίτη 7.10.2003. Η Εθνική Αντίσταση κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένα τολμηρό εγχείρημα στον Πειραιά. [Μέλη του Εθνικού Κομιτάτου έριξαν προκηρύξεις μια μέρα του 1942 στο γερμανικό φρουραρχείο (Καραΐσκου και Γεωργίου Α΄) και διέφυγαν χωρίς να συλληφθούν. Στο ισόγειο του κτηρίου αυτού όταν άδειασε, στεγάστηκε για λίγους μήνες του 1945 το Εθνικό Κομιτάτο, έως την δια νόμου διάλυση των αντιστασιακών οργανώσεων]. Το ίδιο άρθρο στο περιοδικό ΣΥΛΛΟΓΕΣ, Οκτώβριος 2003.
ΣΥΛΛΟΓΕΣ, Δεκέμβριος 2003. Από τις αναμνήσεις μου της κατοχής. [Στην Κανθάρου 47 (κατοικία οικογενείας Μπαμπάκου, τα παιδιά τους Γιάννης και Γιώργος ήταν οργανωμένοι) γίνονταν οι επαφές του τοπικού τομέα του Εθνικού Κομιτάτου (τομεάρχης ο Μιχάλης Δελαγραμμάτικας). Στις αρχές του 1943 ύποπτες κινήσεις αντιπάλων διαλύθηκαν, αποτέλεσμα ήταν να βρεθεί νέα στέγη, στην οδό Μπουμπουλίνας 20α όπου για προκάλυμμα ή από ανάγκη λογοτεχνικής έκφρασης βγήκε το περιοδικό ΓΛΥΚΟΧΑΡΑΜΑ με χρονολογία 1.10.1943]

Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, Δευτέρα 10.5.2004. Η επίθεση των Γερμανών κατά της Ελλάδος. Η κατάληψη της Αθήνας.
ΣΥΛΛΟΓΕΣ, Δεκέμβριος 2004. Ένας Γερμανός… στο «Γλυκοχάραμα». [Ο Νίκος Μπατζάκης που έμενε στην Ηρώων Πολυτεχνείου 11 ντύθηκε - μάλλον για αστείο - με στολή Γερμανού και πήγε στα γραφεία του περιοδικού στην οδό Μπουμπουλίνας, κάποια μέρα στα τέλη του 1943]
ΣΥΛΛΟΓΕΣ, Μάιος 2007. Μια μάχη χωρίς αίμα στην Πηγάδα. [Αναφορά για κοινή εξόρμηση δεξιών οργανώσεων με σκοπό το γράψιμο στους τοίχους και την διανομή παράνομων εντύπων, την επέμβαση αντιπάλων Επονιτών και την έγκαιρη διάλυσή τους από την αστυνομία. Πιο κάτω ο Βαγιάκης συνελήφθη, οδηγήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα της Ηρώων Πολυτεχνείου 108 αλλά σύντομα αφέθηκε ελεύθερος]

Souvenir της σχολής Saint Paul 2006 - 2007, σελ. 88 - 90. Από τις αναμνήσεις μου της Κατοχής στο «Saint Paul». [Συνέντευξη του Ιακώβου Βαγιάκη στον Στέλιο Κούλογλου, που δόθηκε στις 9.7.2007 στον δεύτερο όροφο της σχολής. Επαναλήφθηκε στην εφημερίδα Ο ΔΗΜΟΤΗΣ, Δευτέρα 10.12.2007, σελ. 4 και 5]
Περιοδικό «αφιέρωμα» της Ελληνογαλλικής Σχολής Πειραιώς «Ο Άγιος Παύλος». Τεύχος 2. Νοέμβριος 2007.
Σελ. 76-78. «Μια ιστορία σαν παραμύθι. Συμβολή στην έρευνα για τον εποικισμό του Πειραιώς». [Για την οικογένεια Ρωσσώνη].
Σελ. 90-91. «Μια φωτογραφία του Ρωμαΐδη και ο Πειραιάς του 1890». [Επισημαίνει 15 θέσεις με οικόπεδα και κτίσματα].
Σελ. 96-101. «Το κεντρικό ταχυδρομείο Πειραιώς και οι μεταστεγάσεις του». [Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΦΙΛΟΤΕΛΕΙΑ].
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008, σελ. 5. Μια ιστορία σαν παραμύθι. Συμβολή στην έρευνα για τον εποικισμό του Πειραιώς. [Αναφέρεται στην οικογένεια Ιωάννου Ρωσσώνη του οποίου σύζυγος υπήρξε η Αγγελική Κριεζή, μητέρα της γιαγιάς του Βαγιάκη: Σύμφωνα με τα λεγόμενά του ο Jacomo Rossoni από την Ιταλία ήλθε στην Ύδρα κι έλαβε σύζυγο την Πετρούλα Δοντά. Έκαναν την Καλλιόπη (δεν παντρεύτηκε) και τον Ιωάννη Ρωσσώνη. Ο Ιωάννης Ροσσώνης, γράφεται και έτσι, μνημονεύεται στον κατάλογο των αξιωματικών της Εθνοφυλακής Πειραιώς, 1ος λόχος, ως ανθυπολοχαγός γύρω στα 1862, όπου τον αναφέρει και ο Μελετόπουλος, ΠΕΙΡΑΪΚΑ, σελ. 108 και φωτογραφία στην σελ. 109. Ο  Ιωάννης με την σύζυγό του Αγγελική Αντωνίου Ιωάννου Κριεζή έκαναν έξι παιδιά, Πετρούλα, Σταματίνα (σύζυγος αργότερα Χρήστου Κουράντη), Μαρία (σύζυγος αργότερα Κωνσταντίνου Ταμπάκη), Αντώνιος, Γεώργιος, Ανδρέας. Η Πετρούλα πήρε τον Γεώργιο Ιωαννίδη. Δεν ρώτησα πόσα παιδιά είχαν, ξέρω ότι έκαναν τον Ιωάννη, την Αικατερίνη, μητέρα του Ιάκωβου Βαγιάκη, τον Λυκούργο…]  

ΣΥΛΛΟΓΕΣ, Αύγουστος - Σεπτέμβριος 2008. Η περιπέτεια μιας εβραϊκής οικογένειας κατά την Κατοχή.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, Τετάρτη 29.10.2008, σελ. 4. Συνέντευξη του Πρωθυπουργού ΙΩΑΝΝΗ ΜΕΤΑΞΑ προς ιδιοκτήτες και αρχισυντάκτες του Αθηναϊκού Τύπου (30 Οκτωβρίου 1940). [Το κείμενο της συνέντευξης χωρίς σχόλια]
ΣΥΛΛΟΓΕΣ, Ιανουάριος 2011. 15 Αυγούστου 1940. Η αεροπορική επίθεση των Ιταλών στο ακτοπλοϊκό πλοίο «Φρίντων».
ΣΥΛΛΟΓΕΣ, Ιούνιος 2011. 21.3.1944, η δολοφονία του αγωνιστή της εθνικής αντίστασης Κώστα Ρίτσου. [Παρουσίαση μιας προκήρυξης που έβγαλε το Εθνικό Κομιτάτο/ Τμήματα Ανωτάτων Σχολών με ημερομηνία 23.3.1944 για την κηδεία στην Ανάσταση του δολοφονημένου Κώστα Ρίτσου]. Το ίδιο και στο ΒΗΜΑ παλαιμάχων, μηνιαία έκδοση των Αξιωματικών και Υπαξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων, Σωμάτων Ασφαλείας, Μάιος - Ιούνιος 2011, σελ. 6. Το ίδιο άρθρο στην εφημερίδα ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, Σάββατο 25.7.2011, σελ. 13.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012, σελ. 12. 1943 - Οι Ιταλοί στην Τρούμπα. [Σύντομη αναφορά για την παρουσία Ιταλών στρατιωτών στα 1943 που έτρεχαν στην Τρούμπα για να μην χάσουν χρόνο…]. Το ίδιο, περιοδικό ΣΥΛΛΟΓΕΣ, Σεπτέμβριος 2012.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, Σάββατο 29.12.2012. «…όποιος γυρίζει μυρίζει...». [Σύμφωνα με ειδική ανακοίνωση σε εφημερίδες όπως το ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ της 31.7.1942, η απαγόρευση κυκλοφορίας στους δρόμους του Πειραιά μετά τις 23.00 ίσχυε και για τους πολίτες και για τους στρατιωτικούς… δηλαδή και τους Γερμανούς;]
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, Τρίτη 13.3.2013. Όπλο και γυναίκα δεν δανείζονται. [Ο Βαγιάκης δάνεισε στα 1943 ένα πιστόλι στον εξάδελφο ενός συμμαχητή του το οποίο δεν επεστράφη ποτέ]. Το ίδιο και στο περιοδικό ΣΥΛΛΟΓΕΣ, Μάιος 2013.                
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, 8 Ιανουαρίου 2014. «Κορίτσια ο Στόλος». [Αναφέρεται στην Τρούμπα και τις επισκέψεις των Αμερικανών ναυτών].

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014. «Κύριε Ανθυπολοχαγέ μαζέψτε τον Μπέμπη γιατί θα τον σκοτώσω». [Ένα στιγμιότυπο από την θητεία του στο 172 Σύνταγμα Α/Α Πυροβολικού, κοντά στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, στα 1951 με τον ποδοσφαιριστή Θανάση Μπέμπη]

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014, σελ. 20. «Το ΚΕΝΚ, ο δεκανέας μου και το νερό». [Αναφέρεται στην θητεία του στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Νεοσυλλέκτων Κορίνθου]
Να προσθέσω και μικρές παρεμβάσεις - διευκρινίσεις του με μικρά κείμενα κατά καιρούς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και στον τοπικό τύπο στην πρώτη δεκαετία του αιώνα μας. Επίσης ότι έλαβε μέρος σε κάποιες διαλέξεις - εκδηλώσεις με θέμα τις εθνικές επετείους της 28 Οκτωβρίου και την αντίσταση.   

Η κηδεία του έγινε την Πέμπτη 26 Ιουλίου 2018 και ώρα 13.00 στον Άγιο Νικόλαο Πειραιά και ετάφη στην Ανάσταση. Αντί στεφάνων η οικογένεια ζήτησε να ενισχυθεί χρηματικά το σωματείο ΑΡΓΩ (Σωματείο ναυτικών γονέων παιδιών με ειδικές ανάγκες).

Κυριακή 1 Ιουνίου 2003. Ξενάγηση ενός μικρού κύκλου Πειραιωτών από τον Παναγιώτη Μητροπέτρο στον αρχαιολογικό χώρο της Τερψιθέας. Ο Ιάκωβος Βαγιάκης, καθισμένος, κοιτάζει τον φακό της φωτογραφικής μηχανής που κρατούσα.

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014. Ο Ιάκωβος Βαγιάκης στο καφενείο του Καλτσά. Από τις τελευταίες φορές που συναντηθήκαμε. Οι δυο φωτογραφίες,  τραβηγμένες από το “κινητό” μου τηλέφωνο.