Ερευνά
και γράφει ο Δημήτρης Κρασονικολάκης.
Το κινητό τηλέφωνο (εκλιπών φίλος Πειραιώτης - νομίζω ήταν ο Κώστας Θεοφάνους - γκρίνιαζε, έλεγε δεν κινείται από μόνο του, μεταφέρεται, οπότε να το αποκαλούμε φορητό), έλυσε τα χέρια των περισσότερων, έδωσε την ευκαιρία να γίνουμε όλοι επίδοξοι αλλά και προχωρημένοι φωτογράφοι του εαυτού μας, των γνωστών και του περιβάλλοντος. Οι περισσότερες φωτογραφίες δεν τυπώνονται πλέον στο χαρτί, παραμένουν στην συλλογή και στην κάμερα της συσκευής, διαχέονται στις επαφές μας, στο Face Book, στο Messenger, στο Viber κι όπου αλλού μας προσφέρει η τεχνολογία, αποθηκεύονται σε σκληρό δίσκο, στον υπολογιστή.
Η φωτογραφία έγινε τέχνη, προβολή των ευαισθησιών μας, προσωπική επίδειξη, μέσο διαφήμισης και ενημέρωσης. Έδωσε όμως και την απεριόριστη ευκαιρία να εκτεθούν στα μάτια μας κεντρικά και απόμερα σημεία, τμήματα και γωνίες τόπων διατηρώντας ψηφιακά την στιγμιαία κατάστασή τους, ευνοώντας κατόπιν την παρατήρηση των λεπτομερειών τους.
Το πρωινό της Παρασκευής 10 του τρέχοντος μηνός Μαΐου 2019 κατέβηκα από την Βικτώρια στον Πειραιά να επισκεφτώ το γραφείο της φίλης Ειρήνης Νταϊφά (εντεταλμένη δημοτική σύμβουλος πολιτισμού) στην Ακτή Μιαούλη για να παραλάβω αντίτυπα προσκλήσεων από την παρουσίαση στο Δημοτικό Θέατρο της αφιερωματικής έκδοσης του Δήμου Πειραιά με τίτλο «Το εμβληματικό Δημοτικό Θέατρο Πειραιά» (6.5.2019). Στο βιβλίο αυτό των εκδόσεων ΜΙΛΗΤΟΣ συμμετείχα κι εγώ με ένα κείμενο μου. Δεν είχα πάει στην εκδήλωση επειδή βρισκόμουν στην Κρήτη.
Επωφελούμενος από την υπέροχη ημέρα, ικανοποιημένος που βρισκόμουν στον αγαπημένο Πειραιά, προβάλλοντας την καλή μου διάθεση περπάτησα και τράβηξα μερικές φωτογραφίες.
Στην Καποδιστρίου 17 και Ναυαρίνου, στο ανθοπωλείο «Αγροτικό σπίτι» του Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου (από το 1968, τώρα οι κληρονόμοι του, έγινε Α.Ε.) έβγαλα το ανοιχτό φορτηγάκι γεμάτο γλάστρες με ολάνθιστα φυτά.
Επί της Ναυαρίνου είδα τα έργα για την επέκταση των πεζοδρομίων.
Αφού έκανα κάποιες δουλειές στην Tράπεζα και πέρασα από το Κεντρικό Ταχυδρομείο Πειραιά μπήκα στον καταπράσινο κήπο Θεμιστοκλέους (Τινάνειος).
Με ενθουσίασε έτσι όπως φαινόταν ο μεταλλικός γερανός, το άχρηστο μνημείο της Εθνικής Αντίστασης, οι διάδρομοι ανάμεσα στα παρτέρια, τα κτήρια της Φίλωνος στο βάθος, ο Άγιος Σπυρίδωνος, το εγκαταλειμμένο μνημείο με την απομακρυσμένη λαμαρίνα, τα ψηλά δένδρα, η Αγία Τριάδα.
Έξω, παρατήρησα στην Δημοσθένους Πουρή, το μνημείο που ανεγέρθηκε να θυμίζει την άφιξη από την Κέρκυρα στον Πειραιά «της τιμίας χειρός του πολιούχου αμφοτέρων πόλεων» Αγίου Σπυρίδωνα στις 8.10.2007.
Καταγράφοντας τα επώνυμα μέγαρα της Ακτής Μιαούλη φωτογράφησα στον αριθμό 17-19 την μαρμάρινη επιγραφή του Ταμείου Ασφαλίσεως Ναυτικών Πρακτόρων και Υπαλλήλων (ΤΑΝΠΥ). Μετά την παραλαβή των εντύπων από την Ακτή Μιαούλη 59 προχώρησα στο προαύλιο του Αγίου Νικολάου.
Τριγύρισα θαυμάζοντας το μνημείο Αφανούς Ναύτου που αποκαλύφτηκε στις 21 Απριλίου. Γλύπτης ο Γεώργιος Ρούσσης. Είναι δωρεά του Ευάγγελου Μαρινάκη στην μνήμη του πατέρα του Μιλτιάδη (1930 - Απρίλης 1999, τον είχα γνωρίσει όταν διατέλεσε δημοτικός σύμβουλος από 1.1.1979 έως 31.12.1986 και βουλευτής της ΝΔ στις εκλογές της 1.11.1989).
Την επόμενη ημέρα, συννεφιασμένη, Σάββατο 11.5.2019, τράβηξα την Τσαμαδού από το ύψος της Δημητρίου Γούναρη, τμήμα της λαϊκής στην οδό Μαρίας Χατζηκυριακού, την Σημίτου με θέα προς την απέναντι Σαλαμίνα.
Η καφετέρια Miramare στην Ακτή Θεμιστοκλέους 332 με την αλλαγή στην διακόσμηση έλκει τους τακτικούς θαμώνες της. Κάτω, στα βράχια, αρκετοί έφηβοι είχαν έλθει να κάνουν το μπάνιο τους.
Στην επιστροφή, πλησιάζοντας τον Ηλεκτρικό, απαθανάτισα τον οδικό χώρο που σε μελλοντικό χρόνο θα αλλάξει μορφή αφού θα ολοκληρωθούν τα έργα του μετρό.
Τέλος, μέσα στον σταθμό, οι τρεις τελευταίες φωτογραφίες δείχνουν αναπαλαιωμένους ξύλινους συρμούς των ΗΣΑΠ που μεταφέρθηκαν εδώ εξ αιτίας των πολλαπλών δραστηριοτήτων του παρακείμενου Μουσείου Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων.
Το κινητό τηλέφωνο (εκλιπών φίλος Πειραιώτης - νομίζω ήταν ο Κώστας Θεοφάνους - γκρίνιαζε, έλεγε δεν κινείται από μόνο του, μεταφέρεται, οπότε να το αποκαλούμε φορητό), έλυσε τα χέρια των περισσότερων, έδωσε την ευκαιρία να γίνουμε όλοι επίδοξοι αλλά και προχωρημένοι φωτογράφοι του εαυτού μας, των γνωστών και του περιβάλλοντος. Οι περισσότερες φωτογραφίες δεν τυπώνονται πλέον στο χαρτί, παραμένουν στην συλλογή και στην κάμερα της συσκευής, διαχέονται στις επαφές μας, στο Face Book, στο Messenger, στο Viber κι όπου αλλού μας προσφέρει η τεχνολογία, αποθηκεύονται σε σκληρό δίσκο, στον υπολογιστή.
Η φωτογραφία έγινε τέχνη, προβολή των ευαισθησιών μας, προσωπική επίδειξη, μέσο διαφήμισης και ενημέρωσης. Έδωσε όμως και την απεριόριστη ευκαιρία να εκτεθούν στα μάτια μας κεντρικά και απόμερα σημεία, τμήματα και γωνίες τόπων διατηρώντας ψηφιακά την στιγμιαία κατάστασή τους, ευνοώντας κατόπιν την παρατήρηση των λεπτομερειών τους.
Το πρωινό της Παρασκευής 10 του τρέχοντος μηνός Μαΐου 2019 κατέβηκα από την Βικτώρια στον Πειραιά να επισκεφτώ το γραφείο της φίλης Ειρήνης Νταϊφά (εντεταλμένη δημοτική σύμβουλος πολιτισμού) στην Ακτή Μιαούλη για να παραλάβω αντίτυπα προσκλήσεων από την παρουσίαση στο Δημοτικό Θέατρο της αφιερωματικής έκδοσης του Δήμου Πειραιά με τίτλο «Το εμβληματικό Δημοτικό Θέατρο Πειραιά» (6.5.2019). Στο βιβλίο αυτό των εκδόσεων ΜΙΛΗΤΟΣ συμμετείχα κι εγώ με ένα κείμενο μου. Δεν είχα πάει στην εκδήλωση επειδή βρισκόμουν στην Κρήτη.
Επωφελούμενος από την υπέροχη ημέρα, ικανοποιημένος που βρισκόμουν στον αγαπημένο Πειραιά, προβάλλοντας την καλή μου διάθεση περπάτησα και τράβηξα μερικές φωτογραφίες.
Στην Καποδιστρίου 17 και Ναυαρίνου, στο ανθοπωλείο «Αγροτικό σπίτι» του Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου (από το 1968, τώρα οι κληρονόμοι του, έγινε Α.Ε.) έβγαλα το ανοιχτό φορτηγάκι γεμάτο γλάστρες με ολάνθιστα φυτά.
Επί της Ναυαρίνου είδα τα έργα για την επέκταση των πεζοδρομίων.
Αφού έκανα κάποιες δουλειές στην Tράπεζα και πέρασα από το Κεντρικό Ταχυδρομείο Πειραιά μπήκα στον καταπράσινο κήπο Θεμιστοκλέους (Τινάνειος).
Με ενθουσίασε έτσι όπως φαινόταν ο μεταλλικός γερανός, το άχρηστο μνημείο της Εθνικής Αντίστασης, οι διάδρομοι ανάμεσα στα παρτέρια, τα κτήρια της Φίλωνος στο βάθος, ο Άγιος Σπυρίδωνος, το εγκαταλειμμένο μνημείο με την απομακρυσμένη λαμαρίνα, τα ψηλά δένδρα, η Αγία Τριάδα.
Έξω, παρατήρησα στην Δημοσθένους Πουρή, το μνημείο που ανεγέρθηκε να θυμίζει την άφιξη από την Κέρκυρα στον Πειραιά «της τιμίας χειρός του πολιούχου αμφοτέρων πόλεων» Αγίου Σπυρίδωνα στις 8.10.2007.
Καταγράφοντας τα επώνυμα μέγαρα της Ακτής Μιαούλη φωτογράφησα στον αριθμό 17-19 την μαρμάρινη επιγραφή του Ταμείου Ασφαλίσεως Ναυτικών Πρακτόρων και Υπαλλήλων (ΤΑΝΠΥ). Μετά την παραλαβή των εντύπων από την Ακτή Μιαούλη 59 προχώρησα στο προαύλιο του Αγίου Νικολάου.
Τριγύρισα θαυμάζοντας το μνημείο Αφανούς Ναύτου που αποκαλύφτηκε στις 21 Απριλίου. Γλύπτης ο Γεώργιος Ρούσσης. Είναι δωρεά του Ευάγγελου Μαρινάκη στην μνήμη του πατέρα του Μιλτιάδη (1930 - Απρίλης 1999, τον είχα γνωρίσει όταν διατέλεσε δημοτικός σύμβουλος από 1.1.1979 έως 31.12.1986 και βουλευτής της ΝΔ στις εκλογές της 1.11.1989).
Την επόμενη ημέρα, συννεφιασμένη, Σάββατο 11.5.2019, τράβηξα την Τσαμαδού από το ύψος της Δημητρίου Γούναρη, τμήμα της λαϊκής στην οδό Μαρίας Χατζηκυριακού, την Σημίτου με θέα προς την απέναντι Σαλαμίνα.
Η καφετέρια Miramare στην Ακτή Θεμιστοκλέους 332 με την αλλαγή στην διακόσμηση έλκει τους τακτικούς θαμώνες της. Κάτω, στα βράχια, αρκετοί έφηβοι είχαν έλθει να κάνουν το μπάνιο τους.
Στην επιστροφή, πλησιάζοντας τον Ηλεκτρικό, απαθανάτισα τον οδικό χώρο που σε μελλοντικό χρόνο θα αλλάξει μορφή αφού θα ολοκληρωθούν τα έργα του μετρό.
Τέλος, μέσα στον σταθμό, οι τρεις τελευταίες φωτογραφίες δείχνουν αναπαλαιωμένους ξύλινους συρμούς των ΗΣΑΠ που μεταφέρθηκαν εδώ εξ αιτίας των πολλαπλών δραστηριοτήτων του παρακείμενου Μουσείου Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου