Προηγούμενα για την ίδρυση Μητρόπολης στον Πειραιά.

Ερευνά και γράφει ο Δημήτρης Κρασονικολάκης. Δημοσιογράφος - Συλλέκτης. Ανεξάρτητος ερευνητής πειραϊκής ιστορίας και λογοτεχνίας.

Ενώ στις μέρες μας θεωρούμε πολλά πράγματα στην λειτουργία της πόλης δεδομένα, καλώς τακτοποιημένα, επιστρέφοντας στο παρελθόν, σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές διαπιστώνουμε ότι αυτά ήταν ρευστά, πλάθονταν με αργούς ρυθμούς, βρίσκονταν σε διαδικασία σκέψεων, συζητήσεων, ζυμώσεων, αποφάσεων και επιτέλους σε κάποιο σημείο κατέληγαν εφικτά και εφαρμόσιμα.
Το ίδιο συνέβη και με την ίδρυση Μητρόπολης στον Πειραιά.
Από το αρχείο μου άντλησα ένα ενδιαφέρον κείμενο:
*Πρακτικά Δημοτικού Συμβουλίου Πειραιώς, 16 Οκτωβρίου 1959.
Ο κ. Μητρόπουλος. Κύριε Πρόεδρε, προ της Ημερησίας Διατάξεως θα ήθελα να μου επιτρέψητε να θίξω ένα θέμα το οποίον σήμερον συγκινεί ολόκληρον τον Πειραιά. Πρόκειται περί της Μητροπόλεως. Είναι θέμα επίκαιρον και νομίζω ότι έχομεν υποχρέωσιν να το αντιμετωπίσωμε.
Ο κ. Πρόεδρος. Είναι θέμα δια το οποίον ενδιαφέρονται όλοι. Ετέθη το πρώτον επί του μακαρίτου Σπυρίδωνος, ο οποίος είχεν υποσχεθή ότι το πρώτον του έργον θα είναι η ίδρυσις Μητροπόλεως Πειραιώς. Την υπόσχεσιν την επανέλαβεν ο Δωρόθεος, αλλά εν τω μεταξύ εισεπράχθησαν τα δικαιώματα εκ Πειραιώς ανερχόμενα περί τα 45-50 εκατομμύρια δρχ. και εσταμάτησεν η υπόθεσις.
Ο κ. Μητρόπουλος. Επειδή, λοιπόν, κ. Πρόεδρε, το θέμα αυτό δεν αποτελεί πανωνυχίδα, θα μου επιτρέψητε να το αναπτύξω εκ του βήματος. Θέλω, κ. Συνάδελφοι, απόψε να γίνω διερμηνεύς της πικρίας, την οποίαν έχουν δοκιμάσει όλοι οι Πειραιώται δια το θέμα της Μητροπόλεως. Θέλω να διακηρύξω από της αιθούσης αυτής ότι ενώ ο Πειραιεύς ήλπισε προς στιγμήν ότι ελύθη το θέμα, πάλιν όχι παρεπέμφθη απλώς εις τα καλένδας, αλλά εματαιώθη τελείως. Είναι περίεργον! Όταν ζητή κάτι ο Πειραιεύς, πάντοτε δημιουργούνται εμπόδια, πάντοτε εφευρίσκονται εμπόδια τα οποία ματαιώνουν τα πειραϊκά αιτήματα! Όταν επιμόνως και δικαιωματικώς εζήτησε τον Νομόν, δεν ξέρω ποίαι σκοτειναί δυνάμεις εματαίωσαν τον Νομόν Πειραιώς, καθ’ ην στιγμήν εδημιουργούντο δυο Νομοί εις Πελοπόννησον. Όταν ο Πειραιεύς εζήτησε Εφετείον, του αντετάχθη ότι υπάρχει πληθώρα Εφετείων εις την Ελλάδα και εν συγκρίσει με την Γαλλίαν είναι τριπλάσιος ο αριθμός των.
Είναι αληθές αυτό, αλλά το περίεργον είναι ότι όλα αυτά τα επιχειρήματα αληθή, αληθοφανή ή ψευδή, εφευρίσκονται όταν ο Πειραιεύς διατυπώνει τα αιτήματα αυτά.
Όταν εζήτησεν ειδικόν Δικαστήριον δια τας ναυτικάς υποθέσεις, παρεπέμφθη πάλιν το θέμα προς μελέτην. Όταν ζητή επιμόνως, από τόσων ετών, την Μητρόπολιν και ενώ αξιεπαίνως η Κυβέρνησις δια του Υπουργού της Παιδείας επρότεινε την ίδρυσίν της και πάλιν ευρέθησαν άλλα επιχειρήματα τα οποία εματαίωσαν οριστικώς το αίτημα αυτό του Πειραιώς. Συνεπλάκη το θέμα με τους αγαπητούς μας Υδραίους, οι οποίοι υπήρξαν και εκ των πρώτων αποίκων του Πειραιώς. Δεν είναι δυνατόν διαρκώς να συμπλέκωνται τα θέματα του Πειραιώς με άλλας περιοχάς.
Δεν είναι δυνατόν να κηρύσσηται δι’ αυτού του τρόπου έμμεσος πόλεμος με την Ύδραν και με τους Υδραίους. Οι Υδραίοι έχουν τα δικαιώματά των και καλώς τα διατηρούν και πρέπει η Μητρόπολις της Ύδρας να διατηρηθή. Αλλά ο Πειραιεύς ζητεί δικαιωματικώς την ίδρυσιν Μητροπόλεως, ως μια περιοχή 500.000 κατοίκων (διότι όλη η περιοχή του τέως Δήμου Πειραιώς, μαζί με την Μητρόπολιν και μαζί με τους πέριξ Δήμους και Κοινότητας, αποτελεί αυτόν τον μεγάλον αριθμόν των 500.000) οι οποίοι επί τέλους θέλουν να έχουν ένα Μητροπολίτην, μίαν Μητρόπολιν δια να λύουν τα ζητήματά των τα διοικητικά, τα θρησκευτικά και τα κοινωνικά.
Διότι σήμερον πρέπει η Εκκλησία, εξελισσομένη, να λάβη και μίαν θέσιν εις το κοινωνικόν θέμα όπως εις την Ιταλίαν το Βατικανόν. Περιέργως και πάλιν ματαιώνεται. Ματαιώνεται κατά τρόπον που, τι να σας είπω, εξεγείρεται η Πειραϊκή μου ψυχή, όταν ακούω ότι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών με την ρήτραν ότι, μετά τον θάνατόν του θα ιδρυθή η Μητρόπολις του Πειραιώς, όχι μόνον καταστρέφει το θέμα, αλλά δημιουργεί και θέμα τάξεως και σεβασμού απέναντι αυτών των 500.000 κατοίκων οι οποίοι επί τέλους, αφού και αι 5 και αι 6.000 άλλων περιφερειών έχουν Μητρόπολιν, δεν ημπορούν να έχουν Μητροπολίτην. Η ρήτρα, Κύριοι, αυτή ότι μετά θάνατον θα δημιουργηθή Μητρόπολις του Πειραιώς, θα μου επιτραπή να είπω ότι εκτός του μακαβρίου θεάματος το οποίον παρουσιάζει, διότι θα καταντήσωμε το χριστεπώνυμον κοινόν, το πλήρωμα το χριστιανικόν εις τας Εκκλησίας, αντί να προσεύχεται την μακροημέρευσιν του Αρχιεπισκόπου, ενδομύχως θα προσεύχεται τον ταχύ θάνατον αυτού δια να αποκτήση Μητρόπολιν, σοκάρει και από εκκλησιαστικής και από θρησκευτικής και λογικής απόψεως. Μου ενθυμίζει, πραγματικώς, η ρήτρα αυτή τα τελευταία θεατρικά έργα του επαναστάτου παρισινού συγγραφέως Ιονέσκου, ο οποίος παραδέχεται τον άνθρωπον αφ’ ενός εκφραζόμενον, παρουσία άλλου, κατά τον άλφα τρόπον και κατά το υποσυνείδητόν του κατά τον βήτα. Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, ο Πειραιώτης Χριστιανός, ο οποίος μεταβαίνει εις την Εκκλησίαν, όταν αναπέμπωνται οι αίνοι και αι παρακλήσεις προς το θείον περί μακροημερεύσεως του Αρχιεπισκόπου, να εύχεται τον θάνατόν του. Διότι προς τα εκεί εξωθεί η ρήτρα αυτή την οποίαν…
Ο κ. Πρόεδρος [διακόπτει]. Θα σας παρακαλέσω να μη συμπλέκωμε τα ζητήματα τα θεατρικά με την Εκκλησίαν, διότι οι λόγοι μας θα ίδουν και το φως της δημοσιότητος.
Ο. κ. Μητρόπουλος. Από απόψεως πνευματικής και οι θεατρικοί συγγραφείς επιτελούν έργον θεάρεστον. Οι πνευματικοί άνθρωποι δεν έχουν ούτε πατρίδα, ούτε κοινωνικά συστήματα, ούτε διακρίνονται με στενάς αντιλήψεις. Αλλοίμονον, ίσα-ίσα σήμερον η Εκκλησία είναι προηγμένη και πρέπει να σκέπτεται εις ανώτερα επίπεδα.
Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, ο χριστιανός προσευχόμενος εις την Εκκλησίαν να εύχεται ενδομύχως, κατά την παρώθησιν αυτήν της ρήτρας, τον θάνατον του Αρχιεπισκόπου.
Αυτό είναι ανευλάβεια. Και εγώ, σας βεβαιώ ότι, εάν φθάσωμεν μέχρις εκεί, θα συστήσω εις τους Πειραιώτας να αντιλέγουν εις τους Ιερείς και εις τους Ιεροψάλτας, ότι "εφ’ όσον μας διδάσκει αυτή η ρήτρα ότι πρέπει, δια να αποκτήσωμεν Μητρόπολιν, να αποθάνη ο Αρχιεπίσκοπος, το ευχόμεθα φανερά, ζωντανά". Είναι πιο ειλικρινές. Συνεπώς, αυτή η μακαβρία ρήτρα δεν είχε θέσιν, αλλά είναι και ρήτρα άνευ πρακτικής αξίας. Διότι σύμφωνα με τους κανόνας τους ιερούς, σύμφωνα με τον Καταστατικόν Χάρτην της Εκκλησίας, ρητώς εις το άρθρον 15 - του ισχύοντος Καταστατικού Χάρτου, του Νόμου του 43 ο οποίος επεκυρώθη το 46 - αναφέρεται ότι άμα τη χηρεία του θρόνου της Αρχιεπισκοπής, άμα του θανάτου του Αρχιεπισκόπου, αμέσως, πάραυτα, συγκαλείται η Ιεραρχία δια την εκλογήν και ενθρόνισιν του νέου Αρχιεπισκόπου. Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει, καθώς έχει ερμηνευθή και από τους θεωρητικούς και από τα Δικαστήρια, ότι δεν είναι δυνατόν η Ιεραρχία να ασχοληθή με άλλο θέμα, παρά με την εκλογήν Αρχιεπισκόπου. Επέρχεται, λοιπόν, ο θάνατος του Αρχιεπισκόπου. Εν τω μεταξύ δεν δύναται κανένα άλλο θέμα να θιγή. Ούτε δημιουργία νέας Μητροπόλεως. Θα εκλεγή πρώτα ο νέος Αρχιεπίσκοπος. Ο νέος Αρχιεπίσκοπος, εκλεγόμενος θα είπη και αυτός ότι δεν αναγνωρίζει την ρήτρα του προκατόχου του ή θα επαναλάβη και αυτός ότι "μετά τον θάνατόν του θα ιδρυθή η Μητρόπολις Πειραιώς". Ε, αυτό καταντά, πλέον, ειρωνεία, και δι’ αυτό ετόνισα προηγουμένως ότι αποτελεί και θέμα τάξεως και σεβασμού απέναντι μιας πολιτείας 500.000 κατοίκων. Η Πολιτεία πραγματικώς μας εβοήθησε, διότι το Υπουργείον επρότεινε της ίδρυσιν της Μητροπόλεως. Θέλω εις αυτό το σημείον να διαφωνήσω και με τον αγαπητόν εις τους Πειραιώτας Υπουργόν της Παιδείας, τον κ. Βογιατζήν. Νομίζω ότι η Κυβέρνησις, η Πολιτεία, το Κράτος, ηδύνατο να αγνοήση την Ιεραρχίαν, διότι το θέμα της Μητροπόλεως του Πειραιώς δεν είναι θέμα ούτε δόγματος, ούτε λατρείας. Είναι θέμα οικονομικόν και καθαρώς διοικητικόν. Αι διοικητικαί δε πράξεις της Πολιτείας, ρυθμίζουν, κατά την ανήκουσαν εις αυτήν διακριτικήν εξουσίαν, όλα τα θέματα αυτά. Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, να εξαρτάται από την βούλησιν του Αρχιεπισκόπου. Ο Αρχιεπίσκοπος - δεν γνωρίζω - έχει άλλα συμφέροντα, δεν είναι δυνατόν να στερηθή μιάς σοβαράς περιφερείας και θα αρνήται εσαεί. Η Πολιτεία ηδύνατο να αγνοήση τη άποψιν αυτήν και να προχωρήση εις την ίδρυσιν. Και παρακαλώ κατά τη αποψινήν συνεδρίασιν, να δηλωθή ομοθύμως η γνώμη δια να ενισχυθή και η Κυβέρνησις εις ένα σκληρόν, πραγματικώς, αγώνα έναντι της Ιεραρχίας. Τα θέματα της Εκκλησίας γενικώτερα ρυθμίζονται εις την Ελλάδα με ένα Νόμον ο οποίος έγινε το 1938. Αυτός αποτελεί την διακήρυξιν περί αυτονομίας της Εκκλησίας. Την αυτονομίαν της Εκκλησίας την εσεβάσθησαν όλα τα Συντάγματα και την επανέλαβε και ο Καταστατικός Νόμος του 1943 ο οποίος, ως προείπα, εκυρώθη το 1946. Ο Νόμος αυτός ρυθμίζει ειδικώς τα θέματα επί των οποίων αποφαίνεται η Εκκλησία και τα οποία είναι θέματα της λατρείας και των δογμάτων και της πειθαρχίας των κληρικών. Δεν έχει ουδεμίαν αρμοδιότητα η Ιεραρχία εις τας διοικητικάς πράξεις της Πολιτείας. Και επαναλαμβάνω ότι δύναται η Πολιτεία να προχωρήση εις την ίδρυσιν Μητροπόλεως, χωρίς να μας συμπλέκη με την βούλησιν του Αρχιεπισκόπου, με ρήτρας μακαβρίας και με Μητροπόλεις άλλων συμπαθών περιφερειών. Νομίζω ότι εξήντλησα το θέμα και δεν θα έπρεπε περαιτέρω να επιμείνω. Διότι η πικρία την οποίαν αισθάνομαι και από την οποίαν διακατέχομαι, δυνατόν να με παρασύρη εις έκφρασιν δριμυτέρων παραπόνων.
Δεν είναι δυνατόν ο Πειραιεύς να στερήται Μητροπόλεως. Δεν είναι δυνατόν να λέγεται ότι εφθάσαμεν εις το τέλος και να υπαναχωρή η Ιεραρχία. Και ήθελα και τούτο το πρόσθετον επιχείρημα, το οποίον μου διέφυγε, να προβάλω. Το ότι η Πολιτεία πάντοτε επίστευσεν ότι έχει διακριτικήν εξουσίαν επί του θέματος της ιδρύσεως της Μητροπόλεως, καταφαίνεται και από ένα επιχείρημα A CONTRARIO (εξ αντιδιαστολής), διότι το 1937, όταν ιδρύθη η Μητρόπολις Αττικής και Μεγαρίδος, έκανε Νόμον δια του οποίου είπεν ότι η ίδρυσις της Μητροπόλεως θα γίνη κατόπιν προτάσεως του τότε Αρχιεπισκόπου. Δια να δημιουργήση δικαίωμα να προτείνη την ίδρυσιν Μητροπόλεως ο Αρχιεπίσκοπος, έκανε Νόμον. Εάν υπήρχε δικαίωμα του Αρχιεπισκόπου, δεν ήτο ανάγκη να κάμη Νόμον. Συνεπώς κατ’ αντιδιαστολήν εξάγεται ότι η Πολιτεία πάντοτε επίστευσεν ότι έχει δικαίωμα. Και τότε εγένετο η Μητρόπολις Αττικής και Μεγαρίδος και είναι προς έπαινον και δια την μνήμην του τότε Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου να λεχθή ότι εκείνος όχι μόνον παρεχώρησε την περιφέρειαν Αττικής, μη ορρωδήσας να χάση μίαν πηγήν οικονομικήν, αλλά παρεχώρησε και τον τίτλον του της Αττικής, (διότι ο Μητροπολίτης Αθηνών και πάσης Ελλάδος είχεν και τον τίτλον του Αττικής), εις τον Μητροπολίτην Ιάκωβον, τον από Πειραιώς προελθόντα.
Συνεπώς, πρέπει δι’ ενός ψηφίσματος να παρακληθή η Πολιτεία να εφαρμόση τα δικαιώματά της, διότι η Ιεραρχία δεν πρόκειται να συνέλθη τόσον γρήγορα και ούτε πρόκειται να ιδρύση ποτέ Μητρόπολιν, όπως φαίνεται απ’ όλα αυτά τα οποία έγιναν.
Ο κ. Πρόεδρος. Κύριε Μητρόπουλε, θα μου επιτρέψητε να ομιλήσω απ’ εδώ δια το θέμα της Μητροπόλεως. Ο Μητροπολίτης πρέπει να συναινέση δια να διαιρεθή η Μητρόπολις. Όπως είπατε, συνήνεσε πρώτον ο τότε Μητροπολίτης και εγένετο διασπασμός της Μητροπόλεως Αθηνών και Αττικής.
Ο κ. Μητρόπουλος. Σας, είπον, όμως, κ. Πρόεδρε, το "κατ’ αντιδιαστολήν". Διότι ακριβώς, επειδή δεν είχεν δικαίωμα η Ιεραρχία, της το έδωσε δια Νόμου η Πολιτεία. Είναι ο Νόμος του 1939.
Ο κ. Πρόεδρος. Δι’ εκκλησιαστικών κανόνων είχεν επιταχθή να παρακολουθήται και από την εκκλησίαν η ανάπτυξις των διαφόρων πόλεων και να ιδρύωνται Εκκλησιαστικαί Αρχαί αναλόγως της αναπτύξεως εκάστης πόλεως. Πρέπει να ακουσθή από το Δημοτικόν Συμβούλιον ότι είχαν γίνει ενέργειαι από του έτους που απέθανεν ο Δαμασκηνός και επρόκειτο να εκλεγή ο Σπυρίδων. Είχε παρακληθή τότε ο επιτηρητής της έδρας, του θρόνου του Μητροπολιτικού, να κάμη αυτήν την διαίρεσιν της Μητροπόλεως Αθηνών και να ιδρύση την Μητρόπολιν Πειραιώς.
Θα εγένετο δε εάν το επέτρεπον οι Συνοδικοί Κανόνες. Δεν ημπορεί, λοιπόν, η Πολιτεία να επέμβη εις την Εκκλησίαν και να χωρίση την Μητρόπολιν και να ιδρύση ετέραν. Βεβαίως και εγώ είμαι σύμφωνος με όσα είπατε. Με την ευκαιρίαν, θέλω να προσθέσω ότι, εις προγενεστέρας ενεργείας μας, ο Σπυρίδων την παραμονήν ακριβώς της εκλογής του μας είχε είπει επί λέξει: "Το πρώτον μου έργον θα είναι, άμα τη βοηθεία του Θεού εκλεγώ Μητροπολίτης Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, να διαιρέσω τον θρόνον μου και να γίνη η Μητρόπολις Πειραιώς, διότι το αίτημα τούτο το ευρίσκω δίκαιον". Παρά ταύτα και παρά τας επανειλημμένας οχλήσεις, σας είπα προηγουμένως δια ποίον λόγον δεν εγένετο τούτο. Απέθανεν αυτός. Ήλθεν ο Δωρόθεος και επανελήφθη το αίτημα, διότι μόνον ο Μητροπολίτης ημπορεί να διαιρέση τον θρόνον του…
Ο κ. Σκορδίλης. Με μόνην την διαφοράν ότι ο Σπυρίδων δεν έθεσε την ρήτραν όπως ο σημερινός "μετά τον θάνατόν του". Δεν επερίμενε να αποθάνη.
Ο κ. Πρόεδρος. Συνήθως διαλέγουν εκείνους οι οποίοι πρόκειται να αποθάνουν. Η ενέργειά μας, συνεπώς, πρέπει να γίνη διττή. Και προς τον Μητροπολίτην και προς την Πολιτείαν.
Ο κ. Μητρόπουλος. Αυτό το σημείον είναι σπουδαίον. Εάν το Προεδρείον επιμείνη επ’ αυτής της απόψεως, δυσχεραίνει το έργον μας. Διότι εάν πιστεύσωμεν ότι εξαρτάται από την βούλησιν της Ιεραρχίας, ουδέποτε θα γίνη η Μητρόπολις. Εγώ τόσον καιρόν δεν ωμίλουν διότι εφοβούμην ότι εκεί θα φθάσωμεν. Αλλά τώρα δεν είναι δυνατόν να σταθώμεν με εσταυρωμένα τα χέρια. Προσέξατέ το κ. Πρόεδρε, είναι λάθος. Διότι απησχολήθην και θεωρητικώς και νομολογιακώς, από απόψεως Συμβουλίου της Επικρατείας.
Ο κ. Πρόεδρος. Θα σας φέρω τον Κανόνα.
Ο κ. Σκορδίλης. Κύριε Πρόεδρε, ο Αρχιεπίσκοπος δεν επικαλείται τον Κανόνα αυτόν. Ο κ. Πρόεδρος. Αυτόν επικαλείται και λέγει "δεν διαιρώ τον θρόνον μου".
Ο κ. Μητρόπουλος. Οι Κανόνες αυτοί ανάγονται εις τας Οικουμενικάς Συνόδους, όταν υπήρχεν Εκκλησία και δεν υπήρχε Πολιτεία.
Ο κ. Πρόεδρος. Αφού λέγει "παρακολουθεί την Πολιτείαν…"
Ο κ. Μητρόπουλος. Τα εκκλησιαστικά θέματα ρυθμίζονται από τον ισχύοντα Καταστατικόν Νόμον. Μόνον τα δόγματα και την λατρείαν θεραπεύει η Ιεραρχία. Τα Διοικητικά θέματα τα θεραπεύει η Πολιτεία. Επιμένω διότι ο Νόμος ο Καταστατικός τα ρυθμίζει ρητώς. Οι Κανόνες, τους οποίους ανέφερεν το Προεδρείον, ανάγονται εις την εποχήν καθ’ ην δεν υπήρχεν ωργανωμένη Πολιτεία.
Ο κ. Βρατσάνος. Εν συντομία, είπε ότι το θέμα δεν μπορεί να λυθεί σε αυτή την αίθουσα. Από την στιγμή που δημιουργήθηκε ο θεσμός του Βοηθού Επισκόπου, θα πρέπει να προχωρήσει η ίδρυση Μητροπόλεως στον Πειραιά. Ο Πρόεδρος και ο Δήμαρχος συμφώνησαν να γίνουν δυο ψηφίσματα.
Ο κ. Δήμαρχος. Παρεμπιπτόντως, όμως, σας κάμω γνωστόν ότι το μεσημέρι ευρισκόμην εις το Υφυπουργείον των Οικονομικών δια την υπόθεσιν του Ταχυδρομείου, της υπογραφής δηλ. νέας συμβάσεως κλπ., ότε εισήλθεν ο Μητροπολίτης, ο οποίος έχει και καταγωγήν Πειραϊκήν. Εχαιρέτησε τον κ. Υπουργόν, εχαιρέτησε και εμένα, έγινε μια συζήτησις διαλογική και ο κ. Υπουργός του είπε: "Τέλος πάντων το ζήτημα του Πειραιώς δεν το ελύσατε". Εκείνος απήντησεν: "Εγώ εψήφισα υπέρ της συστάσεως Μητροπόλεως εν Πειραιεί. Συνεπώς δεν πρέπει να έχετε παράπονον από εμέ". Πιθανόν παρά τη Κυβερνήσει να υπάρχει σκέψις να επιμείνη διότι ο κ. Υπουργός του είπεν: "Είτε απεφασίσατε, είτε δεν απεφασίσατε, η Μητρόπολις εις τον Πειραιά θα γίνη". Αυτά ήκουσα και εθεώρησα καλόν να το ανακοινώσω εις το Συμβούλιον.
Ο κ. Σκορδίλης. Εν συντομία, καλώς θίχτηκε το θέμα, υπάρχουν Μητροπόλεις σε μικρά νησιά με πολύ λίγους κατοίκους. Οι σύλλογοι και οι οργανώσεις του Πειραιά να κινηθούν προς την κατεύθυνση αυτή και να ενισχυθεί το έργο της Κυβέρνησης. «Ημπορεί να διατηρηθή και η Μητρόπολις Ύδρας και Τροιζηνίας, όπως μέχρι σήμερον υφίσταται από δεκάδων ετών και να συσταθή και η Μητρόπολις Πειραιώς».
Μετά ταύτα το Σώμα εκδίδει το κατωτέρω ψήφισμα:
Το Δημοτικόν Συμβούλιον ακούσαν του Δημ. Συμβούλου κ. Ιωάννου Μητροπούλου εκθέσαντος ότι η ίδρυσις Μητροπόλεως εν Πειραιεί αναβάλλεται επί μακρόν και τονίσαντος ότι επιβάλλεται η άμεσος ίδρυσις της Μητροπόλεως προς ικανοποίησιν του αιτήματος πεντακοσίων και πλέον χιλιάδων πιστών.
Ακούσαν ομοίως του Προέδρου του Σώματος κ. Νικολάου Μάρουγκα τονίσαντος ότι η ίδρυσις Μητροπόλεως είναι σύμφωνος με τους κανόνας της Ανατολικής Ορθοδόξου της Χριστού Εκκλησίας και πλείστων των κ.κ. Δημοτικών Συμβούλων διερμηνευσάντων παλαιόν Παμπειραϊκόν πόθον ιδρύσεως ιδίας Μητροπόλεως εν Πειραιεί.
Εψηφίσατο Ομοφώνως
1)Διαμαρτύρεται δια την υπό της Σεβαστής Ιεραρχίας απόρριψιν της δικαίας προτάσεως του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, περί αμέσου ιδρύσεως Μητροπόλεως Πειραιώς.
2)Εκφράζει τας ευχαριστίας αυτού και του Πειραϊκού Λαού προς τον Υπουργόν Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων δια την πρωτοβουλία αυτού, γενομένην πρότασιν προς την Ιεραρχίαν ιδρύσεως Μητροπόλεως Πειραιώς, αναγνωρίσαντος το δίκαιον αίτημα των Πειραιωτών.
3)Διερμηνεύον παλαιόν Παμπειραϊκόν πόθον παρακαλεί την Κυβέρνησιν όπως, κατά την ανήκουσαν εις την Πολιτείαν διακριτικήν εξουσίαν της, εμμείνη και πραγματοποιήση την ίδρυσιν Μητροπόλεως εν Πειραιεί.
Το παρόν να υποβληθή εις τον κ. Πρόεδρον της Κυβερνήσεως και εις τον Υπουργόν Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Ακολούθως το Σώμα εισέρχεται εις την Ημερησίαν Διάταξιν….

Για τον διαχωρισμό αλλά και την ιστορία της πειραϊκής εκκλησίας έχω στην συλλογή μου δυο αυτοτελείς εκδόσεις:
-Ι. Σ. Μπούα. Επισκοπής διαίρεσις. Αθήνησι. Τύποις “Φοίνικος„ οδός Σταδίου 44. 1933, σ. 16.
[Ο συγγραφέας θεωρεί αντικανονικό και ασύστατο το θέμα της απόπειρας σχηματισμού ιδιαίτερης Μητρόπολης στον Πειραιά, σε αντίθεση με τις δημοσιεύσεις στις εφημερίδες του πρώην βουλευτού Πειραιώς Νικολάου Γεννηματά ο οποίος υπέβαλε υπόμνημα ίδρυσής της…]
-Αρχιμ. Γεωργίου Χ. Δελέγκα. Τ. Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μητροπόλεως Πειραιώς. Καθηγητού του Πνευματικού Φροντιστηρίου Κληρικών Ελλάδος. Η εκκλησία του Πειραιώς. Ο ιερός κλήρος και ο λαός της. Εν Πειραιεί 1966, σ. 40.

ΣΧΟΛΙΑ
*Αρχιεπίσκοποι Αθηνών που αναφέρονται στο κείμενο, Σπυρίδων Βλάχος (4.6.1949 - 21.3.1956), Δωρόθεος Γ΄(Ιωάννης Κοτταράς, γεννήθηκε στην Ύδρα, πέρασε τα γυμνασιακά του χρόνια στον Πειραιά και κατοικούσε στην πόλη, πέθανε στην Σουηδία μετά από εγχείρηση στον εγκέφαλο, 29.3.1956 - 26.7.1957), Θεόκλητος Β΄ Παναγιωτόπουλος (7.8.1957 - 8.1.1962).
*Η Μητρόπολη Πειραιώς ιδρύθηκε με διάφορους νόμους - διατάγματα (αναφέρονται το ΝΔ 3952, Φ.Ε.Κ. 80 Α΄ 29.4.1959, το ΒΔ 16 Περί … πληρώσεως της θέσεως Αρχιεπισκόπου Αθηνών, της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης και Πειραιώς, Φ.Ε.Κ. 272 Α΄ 17.12.1959), ανακηρύχθηκε μετά τον θάνατο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Θεόκλητου Β΄ (8.1.1962). Πρώτος Μητροπολίτης, ο Χρυσόστομος (Εμμανουήλ Ταβλαδωράκης) στα 1965-1977.
*Γεώργιος Βογιατζής, 1913-2003, Υπουργός Παιδείας από τον Μάιο του 1958 έως τον Σεπτέμβριο του 1961.
*Περισσότερες πληροφορίες εκτός από τα εκκλησιαστικά έντυπα (ενδεικτική βιβλιογραφία):
-Λεύκωμα Πειραιώς 1958, Το Αρχιεπισκοπικόν Γραφείον Πειραιώς, σελ. 34.
-Πειραιάς Ιστορία και Πολιτισμός, 2001, Το Αρχιεπισκοπικό Γραφείο Πειραιώς, σελ. 129.
-Χρήστου Πατραγά, Μεγάλο Πειραϊκό Λεύκωμα, Πειραιάς 2004, σελ. 181.
-Γιάννης Χατζημανωλάκης, Ο Πειραιάς και η ιστορική διαδρομή του (2600 π.Χ. - 2009 μ.Χ.), Πειραιάς 2009, Η ίδρυση της Μητροπόλεως και του Νομού Πειραιώς, σελ. 134.
*Ο Νομός Πειραιώς ιδρύθηκε το 1964.