Το ταξίδι ξεκινά από τον Πειραιά.. Ιούλιος 1998.

                                                                              Ερευνά και γράφει ο Δημήτρης Κρασονικολάκης.

[Μερικά άρθρα, όταν ξανακοιταχτούν κάποια χρόνια αργότερα, χαρακτηρίζονται κατά κάποιο τρόπο «σκονισμένα», μυρίζουν παλαιότητα και θεωρούνται αταίριαστα στην ιστορική συγκυρία που ζούμε. Όμως είναι χρήσιμο να περάσουν από την έντυπη στην ηλεκτρονική μορφή ώστε να κρατήσουν γερά το σκεπτικό και τα δρώμενα της εποχής. Έτσι αναμοχλεύονται οι αναμνήσεις των ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα και παράλληλα ενημερώνονται επαρκώς οι νεότεροι αναγνώστες. Αυτό συμβαίνει και με το παρακάτω κείμενό μου του 1998]   

Μέρες καλοκαιριού στον Πειραιά, ώρες που σε ζαλίζει ο ήλιος, το καυσαέριο, ο θόρυβος της κυκλοφορίας, η μυρωδιά των σκουπιδιών.
Η όρεξη για δουλειά έχει εξατμιστεί μαζί με κάθε πνευματικό ενδιαφέρον.
Μόνη επιθυμία η φυγή προς τη θάλασσα, οι θερινές διακοπές προς τα ελληνικά νησιά και τα χωριά μας.
Το ταξίδι ξεκινά από τον Πειραιά με τα καράβια γεμάτα επιβάτες, μηχανάκια ή μηχανές μεγάλου κυβισμού, αυτοκίνητα κι αποσκευές.

Το M/V ΝΕΡΑΪΔΑ του Γιάννη Λάτση (πρώτη ονομασία: Laurana, 1939) σε σπάνια απεικόνιση εν πλω από το φωτογραφικό μου αρχείο (εκτυπωτικό χαρτί LEONAR). Ανήκε στην ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗ ΑΚΤΟΠΛΟΪΑ ΕΛΛΑΔΟΣ. Δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα, στο διαδίκτυο υπάρχουν πολλά στοιχεία για το πλοίο που ευτυχώς δεν διαλύθηκε αλλά έγινε πλωτό μουσείο. Έχει μείνει στις νεανικές μου μνήμες να μας ταξιδεύει στον Σαρωνικό. Κόκκινη σφραγίδα ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ/ ΙΩΑΝ. Θ. ΚΙΖΑΝΗΣ/ ΤΗΛ. 40-637.

«...Το σούρουπο, την ώρα που το χρώμα του ουρανού βαθαίνει, το ταξίδι ξεκινάει.
Τα μεγάλα άσπρα πλοία φωταγωγούν τα κάλλη τους και σαλπάρουν.
Ξανοίγονται σφυρίζοντας υποσχέσεις για νυχτερινές φιέστες στις μισοβρεγμένες γέφυρες και ελπίδες για την άλλη διάσταση των ηλιοκαμένων νησιών.
Οι αναχωρητές της νοσταλγίας για τη θάλασσα και την περιπέτεια εγκαταλείπουν το λιμάνι στη θλίψη και στη μοναξιά, με τη χαρά που δεν κρύβεται...
Χαμογελούν στην αποβάθρα που μακραίνει, κάνουν τρελά όνειρα για το αύριο που θα ξημερώσει σε άλλο τόπο, χωρίς ίχνος ενοχής γι’ αυτούς που μένουν πίσω, χωρίς καμιά προθυμία να θυμηθούν την ημερομηνία επιστροφής..». (Μήνυμα της φίλης Λούλας Ελευσινιώτη σταλμένο με τηλεομοιότυπο - fax! - στις 14.6.1997).    
Το πρόγραμμα των θερινών διακοπών έχει καταρτιστεί κι άρχισε να εφαρμόζεται σ’ όλες τις υπηρεσίες του δημοσίου και τα καταστήματα.
Ο κάθε υπάλληλος περιμένει τη σειρά του, να φύγει την ημέρα που θα γυρίσει ο αντικαταστάτης του.
Πολλά μαγαζιά κλείνουν τον Αύγουστο κι αυτό διευκολύνει τη μαζική έξοδο.
Η πόλη «αδειάζει», όμως όχι εντελώς.
Οι παραμένοντες εγκλιματίζονται με ευκολία και χαίρονται την ερημιά της.
Τα πάντα υπολειτουργούν και ελάχιστοι πια έχουν απαιτήσεις για άψογη εξυπηρέτηση.
Η καθυστέρηση και τα κακώς κείμενα φέρνουν τη γκρίνια κι αυτή, όσο κι αν φαίνεται ενοχλητική, αφού χαρακτηρίζεται σα δείγμα αγένειας, ταράζει κάπως την πλήξη, ξεφουσκώνει τα νεύρα, δίνει τέλος πάντων κάποια ζωντάνια στην ελληνικότητά μας.     
Ένας μικρός σχετικά αριθμός Πειραιωτών, κυρίως ηλικιωμένων είναι οι προνομιούχοι που μπορούν να απολαύσουν τα καλοκαίρια πλήρεις διακοπές στα εξοχικά τους, στα χωριά, προσκεκλημένοι κάπου στην επαρχία, στις λουτροπόλεις ή στα ξενοδοχεία.
Οι περισσότεροι από εμάς, σε 15 μέρες, σε 20, άντε το πολύ σε ένα μήνα θα είμαστε πίσω για να περάσουμε ένα αφόρητο υπόλοιπο «εντός των τσιμεντένιων τοίχων και επί της ασφάλτου».
Παρηγοριά μας, οι άκρες του Πειραιά με θέα προς το Σαρωνικό.
Παρά τις σοβαρές αντιρρήσεις για το πόσο καθαρά είναι τα νερά, η πλαζ Βοτσαλάκια και η πλαζ Φρεαττύδας γεμίζουν καθημερινά από λουόμενους.
Η πλειοψηφία τους είναι αλλοδαποί, μόνιμοι πλέον κάτοικοι της πόλης.
Το ίδιο συμβαίνει μα κάπως αραιά και στα βράχια της Πειραϊκής, ειδικά στο Σκαφάκι, στου Μπαϊκούτση και στη Σχολή Δοκίμων.

Φωτογραφία που βρίσκεται στην συλλογή μου από το πρώην αρχείο της εφημερίδας ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Το λιμανάκι δίπλα στην Σχολή Ναυτικών Δοκίμων δείχνει στιγμιότυπο από τους λουόμενους της ημέρας εκείνης. Κάποιοι είναι βέβαιο ότι θα συνεχίζουν να κολυμπούν στα νερά του.. 

Ιδιαίτερες στιγμές μπορείτε να έχετε στα Βοτσαλάκια, στην πιο ζωντανή σε κίνηση και δραστηριότητες ακτή. Αν και μαζεύει φύκια, έχουν πεταχτεί άφθονα πλαστικά και μεταλλικά αντικείμενα κι ακόμα παραμένει μισοτελειωμένη η τεχνητή δεξαμενή για κολύμβηση (κοινώς πισίνα) με τα αποδυτήρια - τι εικόνα! - τα γήπεδα της αντισφαίρισης (τένις) και της πετοσφαίρισης (βόλεϊ) είναι στη διάθεσή μας.
Παρακολουθείστε τουλάχιστον το τουρνουά του Beach Volley που οργανώνει ο Αθλητικός Οργανισμός του Δήμου Πειραιά (Πρόγραμμα «Καστέλλα ’98») από τις 12 Ιουνίου μέχρι τις 2 Αυγούστου.
Όσοι θέλετε πιο φασαρία κι είστε λάτρεις του είδους, έχετε την ευκαιρία να χαρείτε τις πολύωρες συναυλίες του Rockwave Festival που διοργανώνει η εταιρεία Di Di Music στη Φρεαττύδα από τη Δευτέρα 13 μέχρι την Πέμπτη 16 Ιουλίου. Η διασκέδαση είναι εξασφαλισμένη αφού θα εμφανιστούν πολλά γνωστά συγκροτήματα. Μη σας φανούν τσουχτερές οι τιμές των εισιτηρίων στα ταμεία: μειώνονται κάπως με την προπώλησή τους και ακόμα πιο πολύ με τις προσφορές των περιοδικών κι εφημερίδων. Αν υπάρχουν και τα μέσα, βρείτε δωρεάν προσκλήσεις..
Ενώ κατά τη διάρκεια της ημέρας μάς λούζει με ιδρώτα η ζέστη, ας δροσίσουμε τα σωθικά μας στις καφετέριες-μπαρ της πλατείας Κοραή, της Τερψιθέας, στους δρόμους γύρω από το κέντρο. Καλλίτερα προσφέρονται - το πρωινό αλλά κυρίως από το απόγεμα κι ύστερα - αυτές στην Ακτή Δηλαβέρη, στην πλατεία Αλεξάνδρας, στο Πασαλιμάνι, στη Μαρίνα Ζέας και στην Ακτή Θεμιστοκλέους.

Δεκέμβριος 1996. Γραμμή Αργοσαρωνικού. Το «Π/Κ ΑΙΑΣ. Ν.Π. 1676/ ΔΙΑ ΣΑΛΑΜΙΝΑ/ TO SALAMIS/ AΡ.[ιθμός] ΕΠ.[ιβατών] ΘΕΡ.[ους]  150/ ΧΕΙΜ.[ώνα] (κενό)». Οι δείχτες στο ρολόι δείχνουν ως ώρα αναχώρησης τις 11.

Τ’ απομεσήμερο η ατμόσφαιρα γλυκαίνει, παίρνει τ’ απαλά χρώματα του δειλινού που οδηγεί στα σκοτάδια της πειραιώτικης νύχτας.
Το θέατρο Βεάκειο θα ικανοποιήσει καλλιτεχνικά ένα μέρος των συμπολιτών μας, δυστυχώς ελάχιστο αναλογικά με τον πληθυσμό της πόλης, ενώ «ο Σιμητοτιτανικός» θα ξεκαρδίσει στα γέλια πολύ κόσμο με τη σάτιρά του στο Δελφινάριο.
Πιο μέσα, στις γειτονιές, οι λάμπες στις κολώνες της ΔΕΗ φωτίζουν διακριτικά τις διασταυρώσεις των δρόμων.
Τα παράθυρα κι οι μπαλκονόπορτες όσων δεν έφυγαν μένουν ανοιχτές μέχρις αργά. Όλο και κάποιο μηχανάκι θα περάσει, με το χαρακτηριστικό κουτί από τις δεκάδες πιτσαρίες για τη διανομή του πλέον διαδεδομένου είδους της γρήγορης τροφής (fast food), της πίστας, ή του έτοιμου φαγητού. Παράλληλη διανομή έχουμε και στα σουβλάκια.
Τις δε περίεργες ώρες της ξεκούρασης, να είστε τυχεροί να μη σας ξυπνήσουν και σας χαλάσουν την όρεξη οι μικροπωλητές.
-«Ελάτε να πάρετε σχοινόχωμα, γλάστρες και καστανόχωμα, ο ανθοπώλης! Βαρελάκια για μεταφύτευμα, βασιλικά και γλάστρες» βγαίνει η φωνή από το κασετόφωνο του γυρολόγου.
-«100 δραχμές τα καρπούζια, όλα τα καρφώνω όλα τα μαχαιρώνω γλυκά, κόκκινα. Έλα πάρε πεπόνια από την Κρήτη..» λέει με τα δικά του λόγια ένας άλλος.

 

23 Απριλίου 1998. Ακτή Κονδύλη. Αναχώρηση για Κρήτη. Δίπλα μας το F/B CANDIA. Ναυπηγήθηκε στην Ιαπωνία το 1970 και αγοράστηκε από την ΑΝΕΚ LINES. [Στα χρόνια εκείνα που έγραψα το άρθρο και μέχρι τις αρχές 2000 ήταν ναυλωμένο από την ΔΑΝΕ SEA LINES]

Είναι τότε που νευριάζω πραγματικά και μου έρχεται να ταυτιστώ - με κάποια παραλλαγή στο σενάριο - με τους πρωταγωνιστές μιας παλιάς ελληνικής ταινίας του 1960 (Σκηνοθεσία: Ντίνος Δημόπουλος, Σενάριο: Αλέκος Σακελλάριος - Χρήστος Γιαννακόπουλος), το «Κλωτσοσκούφι».
Σκηνικό, το κεντρικό λιμάνι με τον κόσμο να επιβιβάζεται σε πλοίο και να αποχαιρετά. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης και η Αλίκη Βουγιουκλάκη φεύγουν για την Αυστραλία (εγώ για τις διακοπές μου εντός Ελλάδος στις 3 Ιουλίου). 

Ήδη βρίσκονται στην καμπίνα τους οπότε ξετυλίγεται ο παρακάτω διάλογος:
-Αλεξανδράκης: Πάμε.
-Βουγιουκλάκη: Πού;  
-Αλεξανδράκης: Να πούμε αντίο.
-Βουγιουκλάκη: Σε ποιόν;
-Αλεξανδράκης: ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ!    

Πρώτη δημοσίευση: Εφημερίδα Πειραϊκή Πολιτεία, Πέμπτη 2 Ιουλίου 1998, σ. 15. Ηλεκτρονική μεταφορά ελάχιστα διορθωμένη, 13 Δεκεμβρίου 2011.
Αναθεώρηση για το blog, Ιούλιος 2016.