Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2016

Εννέα φωτογραφίες με θέμα τον Πειραιά.


                                                                                                  Γράφει ο Δημήτρης Κρασονικολάκης.
 
Στις 14 Ιανουαρίου 2016 συναντήθηκα με τον φίλο Μανώλη Μαραγκάκη για να πιούμε τον καφέ μας στην ΣΤΑΝΗ και να ανταλλάξουμε ευχές για την νέα χρονιά. Παράλληλα ανατρέξαμε σε παλιές αναμνήσεις και μου έδωσε ένα CD με ένδεκα επί πλέον φωτογραφίες με πειραϊκό περιεχόμενο. Εδώ δημοσιεύω τις εννέα από αυτές, τις υπόλοιπες, λόγω ειδικού ενδιαφέροντος θα τις αναρτήσω σε δύο επόμενα άρθρα μου. Η χρονολόγηση στις φωτογραφίες είναι δοσμένη από τον ίδιο. Έτσι, αφού δημοσιοποιήθηκαν για πρώτη φορά τόσες άγνωστες στους πολλούς φωτογραφίες, ολοκληρώνεται μια ακόμα αρμονική συνεργασία δύο πειραιολατρών με έκδηλα άφθονα και ωφέλημα αποτελέσματα.

ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ, 1955.

Ο Μανώλης Μαραγκάκης με τους γονείς του Θεόδωρο και Ελευθερία. Σε οικόπεδο της συνοικίας Τσίλλερ στην πλατεία Αλεξάνδρας κτίστηκε ο ναός της Αγίας Αικατερίνης στα 1937-1938. Ιδρυτής του ήταν ο Ιταλός Βικέντιος Καϊβάνο στην μνήμη της συζύγου του Αικατερίνης Λεμπέση (1887-1934). Αρχιτέκτονες ήταν το ζεύγος Φαίδων και Έθελ Κυδωνιάτη. Εκεί πάντρεψα τον συμμαθητή και φίλο μου Κώστα Σκυλογιάννη στις 26.12.1983 και βάπτισα (6.10.1985) τον γιό του Γιώργο. Πίσω του το παλιό υαλουργείο των Παύλου Τσίλερ – Πέτρου Οριγώνη (αρ. αδ. 191/5.7.1873) περί του οποίου ο Γλαύκος Μαρκόπουλος είπε στις 28.3.1974 σε διάλεξή του με θέμα την ζωή και το έργο του Ε. Τσίλλερ στο Γερμανικό Ινστιτούτο Γκαίτε Πειραιώς: Πίσω από την σημερινήν αισθητικότατη εκκλησία, της Αγίας Αικατερίνης, υπάρχει ακόμη ένα «εργοστασιακό», στη μορφή του, οικοδόμημα. Αυτό κατασκευάστηκε, στην αρχή για εργοστάσιο. Αργότερα όμως τα μαγικά χέρια του Τσίλλερ το μετέτρεψαν σε εξοχικό σπίτι της οικογενείας. Εκεί άνοιξαν κ’ ένα πηγάδι, του οποίου το νερό, ήταν το καλύτερο του Πειραιώς. Από το πηγάδι αυτό, που πήρε την ονομασία το πηγάδι του Τσίλλερ, έγινε γνωστή και η  συνοικία σαν «περιοχή του Τσίλλερ». 

ΝΕΟ ΦΑΛΗΡΟ, 1955.

Η παραλία δεν είχε διαμορφωθεί, τα κύματα έσκαγαν στον φυσικό βράχο της Καστέλλας και στις χαμηλές χτισμένες προβλήτες ακτές. Στο βάθος η βίλα Ζαχαρίου ενώ στα πλάγια διακρίνονται πολλά σπίτια και η ψαροταβέρνα Η ΛΑΜΨΗ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ που περιγράφει με γλαφυρότητα ο Γιώργος Σαματούρας. Στην αμμώδη θέση της βάρκας και τριγύρω, χαράχθηκαν δρόμοι, πάρκα, ανεγέρθηκαν οι εγκαταστάσεις του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας κι ανοίχτηκε ένα κανάλι.

ΑΚΤΗ ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ, Μάρτιος 1956.

Από την πλατεία Αλεξάνδρας οι απότομες καταπτώσεις δημιούργησαν μια δύσβατη ακτογραμμή της οποίας αργότερα το φυσικό ανάγλυφο χάθηκε με επιχωματώσεις. Στο βάθος ο σκοτεινός όγκος της έπαυλης Σκουλούδη και ο Άγιος Βασίλειος. Δεξιά, η παραλιακή με τα μέγαρά της. Εδώ ανοίγεται η είσοδος στην κατηφορική πλαγιά που έβγαζε στην Σπηλιά του Παρασκευά και στην πλαζ Βοτσαλάκια. Ένα ποδήλατο περιμένει τον αναβάτη του. 


ΜΕΓΑΡΟ ΝΑΤ, ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ, ΡΟΛΟΪ. Ιανουάριος 1964.
  
Το γηραιό μέγαρο του παλαιού Δημαρχείου με τις τόσες μνήμες κατεδαφίστηκε τον Σεπτέμβριο του 1968 κι άφησε μόνα τους τα γειτονικά κτήρια που αντιπροσωπεύουν χωριστά το καθένα, το θρησκευτικό και τραπεζικό – ναυτασφαλιστικό ιδεώδες.     


ΑΚΤΗ ΜΙΑΟΥΛΗ ΠΡΟΣ ΡΟΛΟΪ, Ιανουάριος 1964.
  
Ο δρόμος έχει ποτιστεί από την βροχή, το πλήθος κάνει την βόλτα του. Ένα λεωφορείο στην στροφή μπορεί να είναι το παλιό πράσινο του Περάματος. Ο φωτογράφος με τον τρίποδά του επί το έργον. Διακρίνεται η παλιά αγορά, πίσω τα κτήρια της οδού Μακράς Στοάς, κρυμμένο το ΝΑΤ, ολόρθο το Ρολόι, στο βάθος η Εμπορική Τράπεζα, δεξιά η Αγία Τριάδα, ο Τινάνειος κήπος. Η επιγραφή πίσω ΕΝΩΣΙΣ ΠΑΡΙΣΙΩΝ/ΑΣΦΑΛΕΙΑΙ ΠΛΥΤΑ παραπέμπει στον Γεώργιο Πλυτά, 1910 - 1997, πολιτικό και Δήμαρχο Αθηναίων ο οποίος ακολουθώντας τον πατέρα του Αμβρόσιο Πλυτά, 1886 - 1964, ασχολήθηκε με τον ασφαλιστικό κλάδο για μια τριακονταετία, περίπου μέχρι τα 1960. Οι επιγραφές φωτεινές, μεταλλικές και ζωγραφισμένες, ήταν εκείνη την εποχή όλες γραμμένες στα ελληνικά. Ζευγάρια, πατέρας και γιος, παρέες περπατούν χωρίς ίχνος βιασύνης. Από τον επόμενο μήνα, τις 2 Φεβρουαρίου, πιθανότατα θα μπορούσα κι εγώ να μπω σε μια τέτοια φωτογραφία που με το κάδρο της θα στόλιζε ένα σερβάν ή θα έμπαινε σε ένα οικογενειακό άλμπουμ, αφού ήλθα για πρώτη φορά στον Πειραιά με την μητέρα κι έναν θείο μου για συνοδεία με το επιβατηγό πλοίο ΕΛΛΑΣ της γραμμής από το Ηράκλειο. Εκεί μας περίμενε ο πατέρας μου και μπροστά στο δημαρχείο έφαγα το πρώτο μου πειραιώτικο κουλούρι. 

Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Α΄ ΑΠΟ ΤΟ ΡΟΛΟΪ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΡΑΗ, Ιανουάριος 1964.

Ένα λεωφορείο έρχεται, ένα τρόλεϊ ανηφορίζει, παρκαρισμένα δύο αυτοκίνητα και ένα τρίκυκλο. Εκτός από το Ρολόι δεξιά όλα τα κτήρια υπάρχουν. Όμως η πόλη έχει αλλάξει οριστικά εμφάνιση και συμπεριφορά.   


ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ, 1965.

Αριστερά ο Φωκίων Γεωργακόπουλος και στην μέση ο Μανώλης Μαραγκάκης. Στην άκρη ο Βασίλης Βαλής που ζούσε στο Πασαλιμάνι προς τον Όμιλο Ερετών, δεν είναι πλέον εν ζωή.
Ο Άγιος Χαράλαμπος στην Καστέλλα χτίστηκε πριν την επταετία επί δημαρχίας Γεωργίου Κυριακάκου σε κοινόχρηστο οικόπεδο που ανταλλάχθηκε με εκείνο στο Πασαλιμάνι όπου αργότερα στήθηκε το άγαλμα του Παλαιών Πατρών Γερμανού για να εκπληρωθούν έστω κι έτσι οι όροι των δωρητών του Κωνσταντίνου (†1934) και Ευτυχίας (†1962) Οικονόμου. Για την ιστορία του ναού έχω γράψει ειδικό άρθρο στην εφημερίδα ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ (Πέμπτη, 18 Δεκεμβρίου 1997, σελ. 22) με τίτλο: «Στον Άγιο Χαράλαμπο Καστέλλας».

 
ΤΟΥΡΚΟΛΙΜΑΝΟ, 1965.

Ο Φωκίων Γεωργακόπουλος και ο Μανώλης Μαραγκάκης στον μόλο του Τουρκολίμανου. Στην έκδοση των χρονικών του Ο.Λ.Π. «Ο ΛΙΜΗΝ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ» του 1937, σελ. 76, διαβάζουμε «Εσχάτως ήρξατο η τεχνική διαρρύθμισις του λιμενίσκου τούτου διά της κατασκευής κυματοθραύστου, μελετωμένης της επεκτάσεως των εν αυτώ εκτελεσθέντων έργων, εις τρόπον ώστε να εκπληροί απολύτως τον προορισμόν αυτού. Παρ’ αυτόν έχουσι τας εγκαταστάσεις των διάφοροι ναυτικοί αθλητικοί όμιλοι».
Ο νότιος λιμενοβραχίονας έχει μήκος 150 μέτρων με δύο σκέλη, διαθέτει στην άκρη του εξωτερικού κυματοθραύστη κόκκινο ισοφασικό φανό και κόκκινο φανό σπίθα στο εσωτερικό ακρομώλιο αριστερά. Ο βόρειος, με 60 μέτρα μήκος έχει στην κεφαλή του πράσινο ισοφασικό αναλάμποντα φανό. Πίσω, ο Ναυτικός Αθλητικός Σύνδεσμος.  

 
ΜΕΓΑΡΟ ΝΑΤ, ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ, ΡΟΛΟΪ, Μάιος 1967, δηλαδή στην έναρξη της επταετίας.

Τα ογκώδη κτήρια από κοντινό πλάνο μοιάζουν συνδεδεμένα και αλληλοσυμπληρούμενα αν και κατασκευάστηκαν σε διαφορετικές εποχές. Το μέγαρο Εθνικής Τραπέζης - ΝΑΤ εγκαινιάστηκε στις 30.12.1933, η Αγία Τριάδα στις 17.5.1964 και το γνωστό μας Παλαιό Δημαρχείο - Ρολόι με την αρχική του χρήση ως Χρηματιστήριο στις 9.2.1875. Η ΗΒΗ του Παναγόπουλου ξεδιψάει τους περαστικούς, οι τέντες στο καφενείο του Ρολογιού σκιάζουν τους καθισμένους πελάτες. Σκηνικό μιας πραγματικότητας στο κέντρο της πόλης η οποία είχε μια διάρκεια χρόνου που έληξε και δεν ξαναστήνεται.  






.

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2016

Ένα τεκμήριο για τον βομβαρδισμό της 11.1.1944 στον Πειραιά.


                                                                                          Γράφει ο Δημήτρης Κρασονικολάκης.

 

 Κάθε 11 Ιανουαρίου στο δημοτικό νεκροταφείο της πόλης μας (Ανάσταση) πραγματοποιείται μια απλή και ολιγόκοσμη τελετή «υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των συνδημοτών» που βρήκαν τραγικό θάνατο στον βομβαρδισμό της 11.1.1944.
Πέρα από την κατάνυξη και την συναισθηματική φόρτιση οι μνήμες δυναμώνουν με την δημοσίευση νέων εγγράφων - τεκμηρίων που βρίσκονται κατά καιρούς σε εντελώς αναπάντεχα σημεία.
Στην πρόσφατη συνάντησή μας στην ΣΤΑΝΗ ΤΟΥ ΚΟΥΝΤΟΥΡΑ το μεσημέρι της 14. 1.2016 ο Μανώλης Μαραγκάκης μου έδωσε φωτοτυπία μιας αίτησης για βεβαίωση θανάτου κατά την ημέρα του βομβαρδισμού στην Ηλεκτρική Εταιρία, όπου χάθηκε πολύς κόσμος μεταξύ των οποίων μαθήτριες της Επαγγελματικής και Οικοκυρικής Σχολής Θηλέων του Δήμου Πειραιώς (Διευθυντής ο Νίκος Κατσικάρος). Την αντιγράφουμε ως έχει:



ΑΙΤΗΣΕΙΣ ΔΙΑ ΦΟΝΕΥΘΕΝΤΑΣ
ΑΙΤΗΣΙΣ
Επώνυμον : Βουζούκου Γεωρ
Όνομα : Ευγενία
Όνομα πατρός : Ηλίας
Ετών :  65
Επάγγελμα : Οικιακά
Τόπος καταγωγής : Κυνουρία
Διεύθυνσις Κατοικίας : Βαλανιδίου 10
Διεύθυνσις προσωρινής κατοικίας Νέον Ψυχικόν Συνοικισμός Αναπήρων
Αύξων αριθμός δελτίου ταυτότητος
Περιφέρεια Τμήματος
Εν Πειραιεί τη 7-4-1944

Προς
Το Β΄ Αστυνομικόν Τμήμα
ΕΝΤΑΥΘΑ
Λαμβάνω την τιμήν να παρακαλέσω Υ-
μας όπως μοι χορηγήσητε βεβαίωσιν ότι
κατά την ημέραν του βομβαρδισμού εφο-
νεύθη εν τη οδώ Ηλ. Εταιρία καταφύγιον αρ.
Επώνυμον Παπακωνσταντίνου
Όνομα Κωνσταντίνος
Όνομα πατρός Ανδρέας
Όνομα μητρός Βασιλική
Ετών 47
Επάγγελμα Περιπτεριούχος ανάπηρος πολέμου
Τόπος καταγωγής Ερμιόνη.
Διεύθυνσις κατοικίας Νέον Ψυχικόν
Αύξων αριθμός δελτίου ταυτότητος
Προς Χρήσιν Διά την Βεβαίωσιν
Θανάτου προς το Ληξιαρχείον.
Η αιτούσα
Ευγενία Γ. Βουζούκου  







       

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

Οι γάτες της Πειραϊκής.

Αναφορά στα ανθρωπόφιλα ζωάκια της γειτονιάς μας.

 
                                                                                             Γράφει ο Δημήτρης Κρασονικολάκης.



Μικρά τετράποδα τρίβουν την γούνα τους στα πόδια μας. Συνυπάρχουμε.
Είναι το αιώνιο ένστικτο των γήινων ειδών να συμβιώνουν, να αλληλοβοηθούνται ώστε να διαιωνίζουν το είδος τους ή κάτι βαθύτερο;
Είναι εκείνη η αρχαία συνήθεια, η ανάγκη για συντροφιά, για επικοινωνία, η γενική έννοια που περικλείεται στην λέξη «ζωοφιλία» ή κάτι ανάμεικτο που μας κάνει να τα συμπαθούμε, να τα φροντίζουμε, να τα φιλοξενούμε στα σπίτια μας – πολλές φορές ακόμα περισσότερο, να τα θεωρούμε μέλη της οικογενείας ή προέκταση της προσωπικότητάς μας – ή απλά κι ανάλογα με τις δυνατότητές μας να τα ταΐζουμε με τα αποφάγια ή τις ειδικά για αυτά κατασκευασμένες τροφές;
Για τους δικούς του λόγους ο καθένας κάνει το καθήκον του και εκφράζει τα συναισθήματά του.
Στον Πειραιά έχω αμέτρητους φίλους. Μπαίνω σε κάθε λογής σπίτια, μονοκατοικίες και διαμερίσματα. Ανοίγοντας την πόρτα πετάγονται στα πόδια να μου κάνουν χαρές από κουταβάκια έως γηραιά σκυλιά. Ναζιάρικες γατούλες, πιο σοβαρές κι ανεξάρτητες, κυκλοφορούν στα δωμάτια, στο μπαλκόνι, ανεβαίνουν στους καναπέδες και στα κρεβάτια. Είδα ακόμα – εκτός από τα φυλακισμένα στα κλουβιά τους πουλιά – άλλα τετράποδα ή μη, όπως κουνέλια, χελώνες, σπανιότερα λευκά ποντίκια, ιγκουάνα, φίδια ... το θέμα μας όμως εδώ είναι οι μικρές αδέσποτες γάτες, με αφορμή ένα κείμενο που έγραψε και μου έδωσε να διαβάσω ο φίλος μου Παναγιώτης Βούρος.



Κάθε σαββατοκύριακο κάνουμε την παρέα μας στο Miramare ή στο Senses αφού διασχίσουμε από τα σπίτι μας έως εκεί την Πειραϊκή μέσω της παραλιακής Ακτής Θεμιστοκλέους. Ειδικά εκείνος μένει στην ακτή, στο ύψος του «Πορφύρα», έχει άμεση αντίληψη για τις γάτες που ζουν στον διπλανό κήπο και στα βράχια ενώ συντηρεί και έναν δικό του γάτο, τον Λούλη τον Πέμπτο, [δηλαδή από την παιδική του ηλικία έως τώρα είναι ο πέμπτος γάτος του με αυτό το όνομα] που εκτός των άλλων κάνει συντροφιά στην μητέρα του όταν απουσιάζει στην δουλειά του.
Αποφάσισα «Οι γάτες της Πειραϊκής» να είναι η πρώτη ανάρτηση του 2016 επειδή λόγω των ημερών ήθελα να ελαφρύνω το κλίμα αφού διαφέρει σαν θεματολογία από τα ιστορικά κείμενά μου. Κατά βάθος βγάζει ευαισθησίες και προβάλλει την σχέση ανθρώπου – κατοικίδιου μέσα στην πόλη μας. Τέλος, δεν θα μπορούσα να αντισταθώ στις ωραίες φωτογραφίες που τράβηξε ειδικά για το παρόν ο Παναγιώτης Βούρος.  
       


 Πειραϊκή. 
Τόπος μοναδικός, έμπλεος ιστορικότητας και μνήμης, μα και τόπος ζωντανός, ξέχειλος από εικόνες, εικόνες θαλασσινές που εναλλάσσονται με εξαιρετική ταχύτητα, εικόνες κάθε λογής πλεούμενων. Ανεμότρατες, τρεχαντήρια, μαούνες, ιστιοπλοϊκά, κωπηλατικά, ταχύπλοα, φορτηγά κάθε είδους, ποστάλια, κοντεϊνεράδικα, αυτοκινητάδικα, πετρελαιοφόρα, γκαζάδικα, κρουαζιερόπλοια, υποβρύχια (σε ανάδυση), ρυμουλκά, πυροσβεστικά, λάντζες, πιλοτίνες, σκούνες, τριήρεις, δρόμωνες, χελάνδια …
Στην αγκαλιά του Σαρωνικού όλα, λουσμένα στο αττικό φως και τα ζωντανά χρώματα, ή τυλιγμένα στο σκοτάδι του με τα φώτα να λάμπουν στο φως των άστρων ή στο φως του φεγγαριού, να σε καλούν να μαντέψεις την εικόνα, το μέγεθος, το σχήμα, το είδος, την ταχύτητα, την πλώρη και την πρύμη τους...

 
Αν μια εικόνα είναι όσο χίλιες λέξεις, τόσες και τόσες εικόνες πώς να χωρέσουν σ’ όλες τις λέξεις αυτού του κόσμου; Χορταίνει η ματιά, χορταίνει η ψυχή και η καρδιά. Χορταίνει η ύπαρξή σου όλη. Πόσα και πόσα ανθρώπινα μάτια, σήμερα, χθες, αύριο. Να, φάνηκαν στον ορίζοντα τα πολεμικά πλοία του Ξέρξη να αναμετρηθούν με την ιστορία, να χάσουν, και να χαθούν στην αχλή της. Η Σαλαμίνα στο βάθος προβάλλει τη μορφή της και υπερηφανεύεται θαρρείς που χάρισε το όνομά της στην πιο θαυμαστή ναυμαχία, καταγεγραμμένη στην ιστορική μνήμη με λαμπρά γράμματα, με τ’ όνομά της.
«Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’ ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων, νυν υπέρ πάντων ο αγών»


Και από τα άψυχα στα έμψυχα, στα ορατά και στα αόρατα, στη θάλασσα και στη στεριά. Τη μέρα και τη νύχτα. Γλάροι πολλοί πετούν στον ουρανό, καμιά φορά και γερανοί, τσαλαπετεινοί, ναι τσαλαπετεινοί. Οι κορμοράνοι γυρνούν το σούρουπο στις φωλιές τους, τα πετροχελίδονα χτίζουν τις φωλιές που θα φιλοξενήσουν τη νέα τους οικογένεια στα βράχια, ψαρόνια, σπουργίτια, κοκκινολαίμηδες, μαυροσκούφηδες, σουσουράδες, δεκοχτούρες, περιστέρια, πολλά περιστέρια. Να κι ένα γεράκι (κιρκινέζι) να αιωρείται πάνω από τα βράχια αναζητώντας τη λεία του, τη βλέπει - αρουραίος - από ψηλά και βουτάει σαν σφαίρα να την αρπάξει.
Την αυγή, κατά τις έξι, στο βάθος στη θάλασσα, όχι πολύ μακριά, τρία δελφινάκια παίζουν στο νερό, τινάζονται με νάζι και ξαναβουτούν, και νάτα, ξανά και ξανά.
Οι βάρκες καλάρουν τα δίχτυα τους, σαρδέλα, γαύρο, ζαργάνες, λυθρίνια και τόσα άλλα. Ποιος να τα περίμενε όλα αυτά, να τα δει και να τα νιώσει στην παρυφή της μεγαλούπολης;
Ο ήλιος ρίχνει τις αχτίδες του στη θάλασσα και τη βάφει χρυσαφιά, ρίχνει το πρωινό του φως στα βράχια, που αυτή την εποχή είναι καταπράσινα, από την ταπεινή πολυποίκιλη ποώδη βλάστηση, στολισμένη με τα λουλουδάκια της άνοιξης, λουλουδάκια που δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτε από το πιο όμορφο τριαντάφυλλο. Εικόνες που αγγίζουν και συγκλονίζουν την κάθε ευαίσθητη ψυχή.




 
Οι γάτες.
Πάνω στα βράχια, πίσω από αυτά, μέσα στα χόρτα και τα λουλούδια, κάθε λίγα ή περισσότερα μέτρα, εμφανίζονται ή εξαφανίζονται για να εμφανιστούν λίγο πιο κάτω, γατούλες, γατούλες πολλές. Οι γάτες της Πειραϊκής!
Άσπρες, μαύρες, καφέ, κόκκινες, μονόχρωμες και πολύχρωμες, μικρές και μεγάλες, αρσενικές και θηλυκές, όλες όμορφες, περήφανες να ατενίζουν το τοπίο όντας και αυτές μέρος του τοπίου. Στα χέρια του θεού, στα χέρια των ανθρώπων, μα πρώτα και κύρια στις δικές τους δυνάμεις για να διεκδικούν το ζωτικό τους χώρο, το χώρο του κυνηγιού, το χώρο των ερώτων τους, το σπίτι τους, το δικό τους σπίτι.
Η ζωή τους μα και ο θάνατός τους άγνωστος και αδιάφορος στα μάτια των περισσοτέρων, μα όχι στα μάτια των ευαίσθητων ανθρώπων, που τις ταΐζουν, τις  ποτίζουν, τις χαϊδεύουν, τις σέβονται, τις αγαπούν και βρίσκουν κάθε ευκαιρία να τους δείξουν την αγάπη τους.



Όμορφο ζώο, πονηρό, περήφανο, ανεξάρτητο, η γάτα δίνει εμφανώς το στίγμα της, δηλώνοντας με τον πιο αξιοζήλευτο τρόπο, με την περήφανη κορμοστασιά της την παρουσία της ζωής στα βράχια της Πειραϊκής.
Με την φαντασία μας σκεφτόμαστε πόσες αμέτρητες γενιές για χιλιάδες χρόνια θα τις έχουν μεγαλώσει εδώ, στον ίδιο τόπο, ήδη από τότε που τα αρχαία τείχη του Θεμιστοκλή θεμελίωναν τον πρώτο τους λίθο.
Θα έχουν δει τα μάτια τους … Έρωτες, σκοτωμούς, μάχες, νίκες και ήττες, έχουν ακούσει τ’ αυτιά τους τραγούδια, γλυκόλογα, βρισιές, φωνές, οιμωγές, κλάματα, γέλια. Τι κατάλαβαν άραγε από τα έργα και τις ημέρες των ανθρώπων, των γειτόνων και φίλων τους; Όλα ή τίποτε; Πώς μάθαμε να ζούμε μαζί ή δίπλα-δίπλα τόσα και τόσα χρόνια; Ποιος και σε ποια γλώσσα θα μας διηγηθεί τις ιστορίες τους; Τις δικές τους ιστορίες, όχι τις δικές μας. Για τους έρωτες, τις αγάπες, τις μάχες και τους πολέμους τους; Το νήμα που συνδέει τη δική τους με τη δική μας μοίρα που αναμφισβήτητα είναι συνδεδεμένη.





Πότε θα πάψουμε επιτέλους να είμαστε τόσο εγωιστές ώστε να μας απασχολεί μόνο η δική μας μοίρα και όχι αυτή όλων των πλασμάτων που ζουν μαζί μας, δίπλα μας, κοντά μας ή μακριά μας;
Οι γάτες της Πειραϊκής, για εμάς που ζούμε στην περιοχή δεν αποτελούν παρά το μέτρο και της δικής μας ύπαρξης, της δικής μας ισορροπίας, της δικής μας ευτυχίας.
Τώρα τις βλέπουμε.
Τώρα τις βλέπουμε με μια άλλη ματιά, με τα μάτια της ψυχής μας.
Τώρα τις βλέπουμε να ζουν μαζί μας, να πορεύονται στο μαγικό δρόμο της ζωής, να κάνουν τη ζωή μας πιο πλούσια και ενδιαφέρουσα, πιο όμορφη! Αυτές και όλα τα πλάσματα του κόσμου που καλή τύχη τα έφερε κοντά στις ζωές μας και που γι’ αυτό δοξάζουμε το θεό που πιστεύουμε και τη φύση που τόσο την έχουμε απαρνηθεί.
Οι γάτες της Πειραϊκής …

Παναγιώτης Βούρος.