Αριστείδης Πετρόπουλος 1929 – 2013.

...Γη, θάλασσα και τώρα ουρανός...

                                                                                          Γράφει ο Δημήτρης Κρασονικολάκης.

Ο Σταύρος Σουμάκης (Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας από 25.09.1996 έως 13.4.2000)  και ο Αριστείδης Πετρόπουλος. Πίσω η φωτογραφία γράφει ότι τυπώθηκε στις 14.1.2004.

Στον Πειραιώτη συγγραφέα που συνηθίζεις την ύπαρξή του γύρω σου επί πολλά χρόνια δε σκέφτεσαι να κάνεις ποτέ κριτική του έργου του. Είναι εξ ορισμού φίλος και τον αποδέχεσαι ως ένα μέρος της καθημερινότητάς σου. Παρακολουθείς την πορεία του, χαίρεσαι όταν κυκλοφορεί το καινούργιο βιβλίο του, ικανοποιείσαι όταν σου το αφιερώνει κι απολαμβάνεις εκείνα που γράφει.

Ειδικά εγώ που τα αντιλαμβάνομαι όλα με το πρίσμα του ιστορικού ερευνητή βλέπω να χάνονται σιγά - σιγά οι παλιές λαμπερές πνευματικές ψηφίδες που απαρτίζουν το σύγχρονο πειραϊκό πολιτιστικό πλαίσιο κι αισθάνομαι άβολα.

Ένας ακόμα καλός «συνοδοιπόρος» που έφυγε για την «Ουράνια Φιλολογική Στέγη» είναι ο Αριστείδης Πετρόπουλος.      

Σύμφωνα με την ταυτότητά του γεννήθηκε στις 16.9.1929 στο χωριό Σκάρμιτσα Φθιώτιδος, πρώην
Κάτω Δομοκός, τώρα γνωστό με την ονομασία Θαυμακός.

Γονείς του ήταν ο Χρήστος Πετρόπουλος, γεωργός και η Σοφία Μαντάρα από τη Σκοπιά Φαρσάλων. 

Είχαν κάνει έξι παιδιά, έζησαν όμως τα τρία αγόρια: Μεγαλύτερος ο Αριστείδης, δεύτερος ο Κώστας (γεωργός) και τρίτος ο Βαγγέλης (μηχανολόγος - ηλεκτρολόγος).

Ο Αριστείδης τελείωσε το Δημοτικό στο χωριό του, το Γυμνάσιο στο Δομοκό και διακόπτοντάς το στην ΣΤ΄τάξη (τότε ήταν οκτατάξια) λόγω του εμφυλίου βρέθηκε στα 1947 στον Πειραιά με προοπτική να το συνεχίσει. Αφού είχε το απολυτήριο μπήκε κατ’ ευθείαν στη Β΄ τάξη στη Νυχτερινή Σχολή Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού Ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ όπου κι αποφοίτησε το σχολικό έτος 1950 - 1951.

Θάλασσα είχε πρωτοδεί στα 12 του όταν μέσα στην κατοχή πήγε με τον πατέρα του στη Στυλίδα να αγοράσουν ελιές και λάδι. Είχε πει στον πατέρα του έκπληκτος «Πολύ νερό!» κι εκείνος του απάντησε κοφτά «Αυτή είναι η θάλασσα ρε βλάκα!».

  

Μετά τη Σχολή, το Σεπτέμβριο του 1951 κατετάγη στο Κέντρο Εκπαίδευσης στον Κανελλόπουλο (έξι μήνες σε υποβρύχια και καράβια) κι υπηρέτησε (τα πέντε χρόνια έγιναν έξι, μου είπε) σε πολλούς τύπους πλοίων (έκανε ένα χρόνο στα υποβρύχια ΑΡΓΟΝΑΥΤΗΣ και ΠΙΠΙΝΟΣ) σαν υπαξιωματικός μηχανικός στο Πολεμικό Ναυτικό, έως το 1957 που έφυγε ως κελευστής.  

1957. Γ΄ μηχανικός Εμπορικού Ναυτικού.

1966. Κατόπιν εξετάσεων έλαβε το δίπλωμα του Α΄ μηχανικού.

 Συνέχισε ως μηχανικός κι όταν πλέον έγινε Αρχιμηχανικός σταμάτησε να ταξιδεύει, εργάστηκε σε διάφορα εφοπλιστικά ναυτιλιακά γραφεία των επιχειρήσεων με μετεκπαιδεύσεις σε Ευρωπαϊκά και Ιαπωνικά εργοστάσια κατασκευής μηχανών θαλάσσης. Παρακολουθούσε επίσης καράβια υπό κατασκευή.

Η επαφή με τη θάλασσα, η απομόνωση του ναυτικού ατέλειωτες ώρες μέσα στο πλοίο, χάραξαν την ψυχολογία του. «Αλλά ευτυχώς για μένα, είχα το χάρισμα να διαβάζω και να γράφω. Όταν έγινα ναυτικός, αναπολώντας τις απέραντες και ασύνορες θάλασσες, βρισκόμουν σε συνεχή έμπνευση. Μόλις εβρισκα χρόνο έπαιρνα χαρτί και μολύβι κι άρχιζα να γράφω διηγήματα, να περιγράφω τη ζωή της θάλασσας, αλλά και τη ζωή που έζησα στο χωριό στα παιδικά μου χρόνια».

Στα 1962 γνώρισε και τη επόμενη χρονιά νυμφεύτηκε την σύζυγό του Ελένη Αθανασίου (καταγωγή από Ύδρα) κι έκαναν δύο παιδία, τη Σοφία (1964, απόφοιτη Φυσικού και Οικονομικού Πανεπιστημίου, εργάζεται στο Λογιστήριο του Δήμου Νίκαιας - Αγ. Ι. Ρέντη) και το Χρήστο (1967, γεωλόγος και καθηγητής μουσικής, έχει τεχνικό γραφείο με ειδίκευση στις γεωτρήσεις, στην αιολική και ηλιακή ενέργεια στη Χαλκίδα). 

Ο Χρήστος με τη γυναίκα του Ευριδίκη - Βίκυ Κατσάλη (Χαλκιδέα, είναι τοπογράφος - αρχιτέκτων μηχανικός, εργάζεται στοΥπουργείο Πολιτισμού, Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, κάνει διαλέξεις, ασχολήθηκε με ένα project  για το εργοστάσιο Ρετσίνα) του χάρισαν τα εγγονάκια του Αριστείδη και Ελένη (Λένια).

Χρημάτισε κατά καιρούς γραμματέας και πρόεδρος στην Πανελλήνια Ένωση Συνταξιούχων Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού (Π.Ε.Σ.Μ.Ε.Ν), πρόεδρος [από τις 13.5.1998 έως 30.5.2001 και 13.5.2004 έως 26.5.2007] στην Πανελλαδική Ομοσπονδία Σωματείων Συνταξιούχων Αξιωματικών Εμπορικού Ναυτικού (Π.Ο.Σ.Σ.Α.Ε.Ν.), αντιπρόεδρος στην Ομοσπονδία Πολιτιστικών Σωματείων Φθιώτιδος.

2004. Χειμώνας στην αίθουσα της ΠΕΣΜΕΝ. Ο Αριστείδης Πετρόπουλος με το συγγενή του Γιάννη Πούγγα.

Όσα κείμενα έγραφε τα έστελνε για δημοσίευση σε πειραϊκά, επαρχιακά ή ναυτικά περιοδικά, τοπικές και συνδικαλιστικές εφημερίδες. Συνεργαστήκαμε στις Αντιπαραθέσεις Σκέψης - Λόγου - Τεχνης της Μαντώς Κατσουλού και στο δελτίο της Φιλολογικής Στέγης.

Ήταν στη συντακτική επιτροπή ή συνεργάστηκε στα περιοδικά «ΗΧΩ της ΠΕΣΜΕΝ», ΓΝΩΣΗ και ΤΕΧΝΗ,
στην εφημερίδα ΘΑΥΜΑΚΟΣ, στον Ευβοϊκό Χρόνο, στο ΦΩΣ και στην ΠΡΟΟΔΟ Λαμίας.

  

Κρατώντας την τιμητική διάκριση που του απένειμε η Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών.   

Διετέλεσε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, της Φιλολογικής Στέγης Πειραιώς, του Ναυτικού Μουσείου της Ελλάδος, του Ομίλου Φθιωτών Λογοτεχνών και Συγγραφέων, στην Πανελλήνια Ένωση Συντακτών Δημοσιογράφων - Ανταποκριτών Διεθνών Ειδησιογραφικών Πρακτορείων. Απέσπασε επαίνους και διακρίσεις, όπως το βιβλίο του «Ταξιδιωτικές σκιές και χρώματα» που πήρε το «Βραβείο Ταξιδιωτικού Αφηγήματος» από «Το Καφενείο των Ιδεών» στη Σαλαμίνα στα τέλη
του 2005.

Είμαι ευτυχής που έχω όλα του τα βιβλία, τα ξεχώρισα και τα έδεσα μαζί με κόκκινη κορδέλα να μη σκορπιστούνε μέσα στο «χάος» των άλλων βιβλίων μου. 

- Ένας απόμαχος της θάλασσας…θυμάται. Βιογραφία και ταξιδιωτικές εντυπώσεις. Αθήνα 1988, σελ. 56. [Σε 2000 αντίτυπα. Το παραπάνω διήγημα «Διακρίθηκε με το Α΄ βραβείο πεζού λόγου στο λογοτεχνικό διαγωνισμό Νίκου Καββαδία»]

- Της γης μου στράτες και θαλασσινές μου μνήμες. Αφηγήματα. Αθήνα 1989, σελ. 128.

- Θαλασσινοί απόηχοι. Το βιβλίο της θάλασσας. Εκδοτική τυπογραφική. Αθήνα 1990, σελ. 72.

- Στεριές και πέλαγα. Αφηγήσεις - Διηγήσεις. Πειραιάς 1992, σελ. 96.

- Πέραμα - Καρνάγια. Συνεργεία και καράβια. Διηγήματα - ανάλεκτα - ανέκδοτα. Πρόσωπα και ιστορίες. Πειραιάς 1992, σελ. 64.

- Πέραμα - Καρνάγια. Συνεργεία και καράβια. Διηγήματα - ανάλεκτα - ανέκδοτα. Πρόσωπα και ιστορίες. Β΄έκδοση, Πειραιάς 1992, σελ. 80. [Είδα εξώφυλλο που γράφει και τρίτη έκδοση με την ίδια χρονολογία]

- «Θαλασσόφρυδο». Συλλογή δέκα μικρών διηγημάτων. Αθήνα 1994, σελ. 112.

- Θαλασσινές Περιπλανήσεις. Αφηγήματα και διηγήματα ενός θαλασσινού. Πειραιάς 1996, σελ. 2 + 134.

- Θαλασσινοί απόηχοι. Το βιβλίο της θάλασσας. Τρίτη έκδοση. Πειραιάς, 1996, σελ. 72.

- Θαλασσινοί Ορίζοντες. Ενθυμήματα θάλασσας και στεριάς. Πειραιάς 1999, σελ. 112.

- Εικόνες της θάλασσας. Συλλογή Θαλασσινών Διηγημάτων. Πειραιάς 2001, σελ. 112. [Το «Εικόνες της θάλασσας» έλαβε το πρώτο βραβείο από την Ε.Ε.Λ. Το «Αγαπημένε μου...» το Β΄ βραβείο του διαγωνισμού Ν. Καββαδία του 2001]

- Θαλασσινές ανταύγειες. Αφηγήματα - Διηγήματα της Θάλασσας και Στεριάς. Πειραιάς 2003, σελ. 128.

Στο οπισθόφυλλο, παραθέτει σαν επίλογο:

ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ.

Ο συγγραφέας στο βιβλίο του, δεν διεκδικεί λογοτεχνικές «δάφνες». Μακριά από τον αναγνώστη κάθε τέτοια σκέψη. Απλώς θέλησε να καταγράψει ορισμένα γεγονότα, που «σημάδεψαν» αποφασιστικά τη ζωή του, μια ζωή κυριολεκτικά - μέσα στη θάλασσα που βαθιά αποτυπωμένη στο χώρο της μνήμης, έφτασε η κατάλληλη ώρα, σ’ αυτά τα χρόνια της ωριμότητας, να έλθουν στην επιφάνεια. Γι’ αυτό και το βιβλίο τούτο είναι πριν απ’ όλα μια βαθιά και εκ των «έσω» εξομολόγηση ενός μηχανικού της θάλασσας που δούλεψε σκληρά στα μηχανοστάσια των καραβιών, κινδύνεψε, πολλές φορές, στις φουρτουνιασμένες θάλασσες του Βοριά και του Νότου, αλλά ποτέ δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια.

Γιατί αγάπησε τη θάλασσα που πίστεψε στη δύναμη του υγρού στοιχείου, που παρά τις δυσκολίες και τους κινδύνους, ανοίγει πάντα και θα εξακολουθεί να ανοίγει το μέλλον το δρόμο προς την πρόοδο και τον πολιτισμό.

-Ταξιδιωτικές σκιές και χρώματα. Αφηγήματα - Διηγήματα της Θάλασσας και της Στεριάς. Πειραιάς 2005, σελ. 120.

-Η κίνηση των πλοίων. Παλινδρομική ατμομηχανή. Ο ατμολέβητας του χτες και η μηχανή ντήζελ του σήμερα. Πειραιάς 2006, σελ. 64.

-Σαν όνειρο. Πειραιάς 2008, σελ. 128. Το ομότιτλο διήγημα βραβεύτηκε στα 2007 στο διαγωνισμό Νίκος Καββαδίας του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας. [Όταν κυκλοφόρησε το 13^ο, μου είπε αστειευόμενος ότι ήθελε να βγάλει ακόμα ένα, έτσι για να ξεπεράσει τον γρουσούζικο αριθμό. Γελάσαμε για αυτό!]

-Ανάλεκτα διηγήματα αφηγήματα… Σκόρπιες σελίδες και αποκόμματα. Πειραιάς 2010, σελ. 96.

-Της θάλασσας τα θέλγητρα. Πειραιάς 2013, σελ. 144.

[Το 15^ο βιβλίο και τελευταίο του όπως μου είπε ο ίδιος.. Το τύπωσε, όπως και τ’ άλλα πειραιώτικα, στο Μουρούσια. Μου το έστειλε με ένθετο επισκεπτήριο με ευχές για καλή χρονιά και ιδιόχειρα: «Στον αγαπητό φίλο της πνευματικής οδοιπορίας Δημήτρη Κρασονικολάκη το λίγο από το πολύ της πεζογραφίας. 

Με ιδιαίτερη εκτίμηση. Φεβρουάριος 2013»]

........................................................................................................................

Περιμένοντας ν’ αρχίσει η εκδήλωση. Κάποια από τις πολλές που παρακολούθησε στη ζωή του..

Περνώντας από την εκκλησία της Αγιάς Παρασκευής στην Καλλίπολη το πρωί της Τρίτης, 25 Ιουνίου 2013, είδα να ετοιμάζεται μια νεκρώσιμη ακολουθία. Κοίταξα το αγγελτήριο κι είδα με έκπληξη τ’ όνομά του. Κοντοστάθηκα συγκινημένος.

Είχε φύγει το περαμένο Σάββατο 22 Ιουνίου στις 2 το μεσημέρι από έμφραγμα. Η ταφή έγινε στο χωριό του.

Θυμήθηκα τις εκάστοτε συναντήσεις μας στο γραφείο της Π.Ο.Σ.Σ.Α.Ε.Ν. της Κολοκοτρώνη 100, στις εκδηλώσεις των πειραϊκών σωματείων, στο σπίτι του για να ανταλλάξουμε λογοτεχνικές και πειραϊκές πληροφορίες [μια πολύ ενδιαφέρουσα επίσκεψή μου ήταν την Παρασκευή 22.6.2012], τα τυχαία ανταμώματα στο λεωφορείο, στο δρόμο.

 Η βραχνή φωνή του ακουγόταν πολύ φιλική στα αφτιά μου. Ήξερα ότι μεταξύ μας υπήρξε μια αμοιβαία εκτίμηση στην προσωπικότητα και το έργο μας. 

Μου άφηνε φακέλους με κείμενά του προς δημοσίευση. Τελευταία φορά, στις 10 Ιουνίου 2013 παρέλαβα στα γραφεία της Στέγης δύο δακτυλογραφημένα κείμενα με θέμα «Ο Πειραιάς, η Ελληνική Ναυτιλία και οι Έλληνες Ναυτικοί» και το «Στις 17 Ιουνίου η γιορτή του πατέρα» για την εφημερίδα μας το ΠΕΙΡΑΙΟΡΑΜΑ.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Το κείμενο άρχισε να γράφεται πολύ πριν φύγει ο φίλος μου Αριστείδης.
Ολοκληρώθηκε στις 24.11.2013 όταν ξαναβρέθηκα - συναισθηματικά φορτισμένος - στο σπίτι του και κάθισα στο ίδιο δωμάτιο που χρησιμοποιούσε ως γραφείο.

Αυτή τη φορά είχα απέναντί μου την κόρη του Σοφία με την οποία κάναμε τις απαραίτητες διορθώσεις 

πριν τη δημοσίευση στο blog.