Κυριακή 5 Μαΐου 2013

Σχέδιο σύνθεσης βιογραφίας του Δημήτρη Κρασονικολάκη.


[Το αρχικό κείμενο συνετάχθη στο πλαίσιο έρευνας ομάδας φοιτητών με θέμα: «Οι εκτός Κρήτης, Κρητικοί διανοούμενοι». Εδώ κατατίθεται προσαρμοσμένο στην πειραϊκή εκδοχή]

Στην ποσοτικά μεγάλη αλλά απίστευτα μικρή σε πολιτιστικά δρώμενα πόλη, εμείς, οι αποτελούντες το έμψυχο υλικό των διαφόρων σωματείων, χαιρετάμε εγκάρδια ή αδιάφορα στους δρόμους και στις εκδηλώσεις των συλλόγων τους συνοδοιπόρους στο πνεύμα φίλους και γνωστούς μας.
Μερικών μαθαίνουμε τα ονόματα, τι δουλειά κάνουν, σε ποιόν καλλιτεχνικό κοινωνικό ή λογοτεχνικό τομέα ασχολούνται.
Άλλους απλά τους αναγνωρίζουμε «οπτικά», όμως αυτή η διαρκής επαφή - συναναστροφή στους κοινούς χώρους, μας κάνει κάποια στιγμή τη φυσιογνωμία τους πιο συμπαθητική, την παρουσία τους ευχάριστα διαθέσιμη οπότε αργά ή γρήγορα γίνονται αγαπητά μέλη της μεγάλης μας οικογένειας. Έτσι μεταξύ πολλών προσώπων έχουν δημιουργηθεί καλές σχέσεις και σταθερές φιλίες.
Το θέμα είναι σε πιο βαθμό γνωρίζει ο καθένας μας τις ατομικές δραστηριότητες του άλλου, τα πεπραγμένα του, αν και κατά πόσο έχει συμβάλλει με τις δυνάμεις του στην όποια πνευματική ανάπτυξη του τόπου.
Είναι καιρός να αρχίσουμε να απαριθμούμε και να καταγράφουμε την προσφορά ενός εκάστου σε ένα κέντρο αναφοράς, σε ένα αρχείο, ούτως ώστε να εκτιμήσουμε περισσότερο το άτομο, να αναγνωριστεί, αξιολογηθεί και διατηρηθεί το έργο του, να γίνει προσβάσιμο στην έρευνα κάθε μελετητή της πειραϊκής ζωής, της ιστορίας, της λογοτεχνίας.   

      
Ο Δημήτρης Κρασονικολάκης του Μιχάλη και της Μαρίας, το γένος Γεωργίου Αθανασάκη, γεννήθηκε στους Κουνάβους Ηρακλείου στις 20.9.1958. Μέχρι τα πεντέμισι χρόνια του, ζούσε σε ένα δίπατο σπίτι μέσα στις ελιές και τα αμπέλια στον Άγιο Ιωάννη Ηρακλείου. Τώρα η περιοχή δεν αναγνωρίζεται από την πυκνή δόμηση. Στον Πειραιά ήλθε πρώτα ο πατέρας του, βρήκε δουλειά, ενοικίασε ένα σπίτι στη Δραπετσώνα κι ύστερα παρήγγειλε να’ ρθουν κοντά του η σύζυγος και ο γιος του, με το πλοίο ΕΛΛΑΣ το Φεβρουάριο του 1964. Την ίδια χρονιά γεννήθηκε η αδελφή του Δέσποινα στη Νίκαια. Συχνά στα παιδικά - νεανικά του καλοκαίρια κατέβαινε στην Κρήτη. Διέθετε χρόνο, πήγαινε στη Βικελαία Βιβλιοθήκη Ηρακλείου και στο Ιστορικό Μουσείο της πόλης, έτσι είχε την πρώτη επαφή με την ιστορία, τη λογοτεχνία και τις συλλογές βιβλίων. Ο νονός του Γιάννης Γιακουμάκης έμενε στο χωριό της δεύτερης γυναίκας του, σε λίγη απόσταση από τους Κουνάβους και τον επισκεπτόταν συχνά. Μιλάμε για τους Βαρβάρους, τη γνωστή και ως Μυρτιά, το χωριό του Νίκου Καζαντζάκη. Στα επόμενα χρόνια, αφού η νονά του είχε κάποια σχέση, τον βρίσκουμε τακτικό επισκέπτη στο Μουσείο Καζαντζάκη, πέρναγε ατέλειωτες ώρες - πολλές φορές ολομόναχος - στα δωμάτια με τα έπιπλα και τις βιβλιοθήκες ξεφυλλίζοντας και διαβάζοντας ό,τι του κέντριζε το ενδιαφέρον. Όταν πηγαίνει στο νησί του εξακολουθεί να κάνει ένα «πέρασμα χαιρετισμού» από τον τάφο του μεγάλου συγγραφέα στον προμαχώνα Μαρτινέγκο.
Κάθεται κοντά του και «επικοινωνεί», σκέφτεται. Και είναι ο μόνος τάφος στη ζωή του που έχει επισκεφτεί σε βόλτα ακόμα και μεσάνυχτα χωρίς φόβο..     
Τα παιδικά του χρόνια πέρασε στις γειτονιές της 4ης και 5ης δημοτικής κοινότητας. Εκεί έκανε πολλούς φίλους και γνώρισε το παιχνίδι στις αλάνες του Δηλαβέρη, [θυμάται ότι πήγαινε στις προβολές που οργάνωνε η Αθηνά Δηλαβέρη στο παλιό τους κεραμοποιείο], στους χωματένιους δρόμους, στα άχτιστα οικόπεδα.
Μαζί τους έμπαινε στα κλειστά παλιά εργοστάσια και κοίταγαν τα μεγάλα βαριά σκονισμένα μηχανήματα. Έπαιξε στους κορμούς των δένδρων που προορίζονταν για οδοντογλυφίδες έξω από το εργοστάσιο της μουστάρδας ΜΠΡΑΒΑ της εταιρείας Μ. Πετρίδη και Υιοί στην Ολύνθου και Ψαρρών...     
Τελείωσε στα 1977 το παλιό 4ο Γυμνάσιο στην Κουμουνδούρου και Δερβενακίων όπου βλέπουμε τα πρώτα λογοτεχνικά του σκιρτήματα εκφρασμένα σε σατυρικά κυρίως τετράστιχα ποιήματα.
Μαθητής ακόμα, στις 10/2/1976 γράφτηκε μέλος στη Φιλοτελική Εταιρεία Πειραιώς, Αρ. Μητρώου 179, επί Γεωργίου Μπαλή.
 Έζησε δύο συνολικά χρόνια στη Ρόδο όπου σπούδασε στην Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων την ξενοδοχειακή τέχνη. Γρήγορα εντάχτηκε στην ομάδα των Δημοσίων Σχέσεων και μαζί με τους υπόλοιπους διοργάνωσαν σημαντικές και επικερδείς εκδηλώσεις.  Έκανε πολλά σεμινάρια πάνω στο επάγγελμά του και ταξίδεψε στη Δανία και Σουηδία.
Υπηρέτησε στο Πυροβολικό (Κόρινθος - Θήβα) και με την ειδικότητα «Ηλεκτρονικός Μετεωρολόγος» μετατέθηκε στον Έβρο στην περιοχή του  Διδυμότειχου. Στη διάρκεια της θητείας του, όταν εκτελούσε και χρέη γραφέα, συνέγραψε την ιστορία της μονάδας του, της 188 Πυροβολαρχίας Παρατηρήσεως (188 Π. ΠΑΡ.).
Τότε ζητήθηκε από τη Μεραρχία να βρεθούν κατάλληλα ονόματα πεσόντων στο καθήκον αξιωματικών ώστε να «βαπτιστούν» με αυτά τα στρατόπεδα. Μετά από πολλή έρευνα  έδωσε την ονομασία όχι μόνο στη δική του μονάδα αλλά και σε πολλά στρατόπεδα της περιφέρειας.
Τη θερινή περίοδο του 1981 βρίσκεται πάλι στη Ρόδο. Με τη λήξη της σεζόν εγκαταλείπει για προσωπικούς λόγους το τουριστικό επάγγελμα και μένει μόνιμα στον Πειραιά.     
Αναζητώντας καινούργια ενδιαφέροντα έγινε μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πειραιά το 1982.
Σύντομα έγινε μέλος και της Εταιρίας Κινηματογράφου και Τέχνης Πειραιά (Ε.ΚΙ.ΤΕ.Π.). Οι προβολές γινόντουσαν στο ΣΙΝΕΑΚ.
Μέλος πολιτικής οργάνωσης την ίδια χρονιά, ανέλαβε θέση στο Γραφείο Πολιτιστικού της Νομαρχιακής Επιτροπής Πειραιά (υπεύθυνος ο Χρήστος Συράγας ;) με πρώτη του ευθύνη στη γιορτή νεολαίας σην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου το θέμα «Οι νέοι και ο εθνικολαϊκός πολιτισμός».
Τότε (1982) δημοσιεύτηκε  το άρθρο του στο περιοδικό Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 173, «Άλλες πληροφορίες για την Ταρτησσό της Ισπανίας». Στο ίδιο περιοδικό, τεύχος 215 βγήκε και το άρθρο του «Προσωπικότητες Κρητικού Δωρισμού». 
Μέλος της Αδελφότητας Κρητών Πειραιά «Η Ομόνοια» από τον Ιανουάριο του 1983, παραιτήθηκε στα τέλη του 1998 ενώ από τον Φεβρουάριο του 1983 μέχρι σήμερα είναι μελος (διατέλεσε και στο Συμβούλιο) του συλλόγου του χωριού του πατέρα του Η ΠΡΙΑΝΣΟΣ (εδρεύει στην Αθήνα).  
Στα 1983 - 84 είναι συνεργάτης του περιοδικού «Αγωνιστής». Στη στήλη «Τετράδιο + λεύκωμα», δημοσίευσε ποιήματα κοινωνικού - πολιτικού περιεχομένου. Παράλληλα ένα ποίημά του μπήκε στο περιοδικό ΑΙΣΘΗΜΑ.
Από το Δεκέμβρη του 1983 εργάζεται στα Ελληνικά Ταχυδρομεία.
Τότε περίπου συνεργάστηκε με τη σχολική εφημερίδα «το Μάτι». Ένα ποίημά του κυκλοφόρησε το Μάρτη του 1985 στο περιοδικό ΣΧΟΛΙΑΣΤΗΣ. Σημειώνουμε και τη συμμετοχή του στο πολυσύγγραμμα Αρσινόη, το αφιέρωμα στην Κρήτη (1985). Από εδώ και στο εξής επικεντρώνεται η αξιόλογη πολιτιστική του δράση ως δημοσιογράφου - συλλέκτη - ερευνητή της πειραϊκής ιστορίας.  
Ο Δημήτρης Κρασονικολάκης δεν είναι βιβλιογράφος. Διακρίνεται κυρίως σαν αρθρογράφος εκατοντάδων κειμένων διάσπαρτων σε αμέτρητα περιοδικά κι εφημερίδες. Τη συγγραφική και λοιπή δραστηριότητά του μπορούμε να τη χωρίσουμε σε τρείς κατηγορίες:
Στα ΕΛ.ΤΑ, στην Κρήτη και ειδικά στον Πειραιά. 

ΕΛΤΑ
Ειδικά όσον αφορά στα ΕΛΤΑ, το χώρο εργασίας του:
Στις 19.11.1990 έλαβε το Α΄ Βραβείο Ποίησης στον Α΄ Πανελλήνιο Διαγωνισμό Λογοτεχνίας Υπαλλήλων ΕΛΤΑ.
Στα 1991 παρακολούθησε σεμινάρια δημοσιογραφίας «εν όψει του 1992» από τον Δημήτρη Χαλιβελάκη και αμέσως διατέλεσε συνεργάτης στην επίσημη μηνιαία έκδοση της υπηρεσίας του Ο ΕΡΜΗΣ.
Από το 1989 μέχρι το καλοκαίρι του1997 ήταν μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του περιοδικού ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ του  Πολιτιστικού Επιμορφωτικού Ψυχαγωγικού Αθλητικού Συλλόγου Εργαζομένων (Π.Ε.Ψ.Α.Σ.Ε.) των ΕΛΤΑ στην Αθήνα. Δημοσίευσε πολλές λαογραφικές μελέτες και ιστορικά άρθρα για την Αθήνα. Συγχρόνως υπήρξε μέλος (εκλογές 23.10.1991) και του Εκπολιτιστικού - Επιμορφωτικού και Ψυχαγωγικού Συλλόγου Ταχ. Υπαλλήλων Νομού Πειραιά.
Ο σύλλογος ενοικίασε και διαμόρφωσε σε λέσχη ένα διαμέρισμα στην Κολοκοτρώνη 4, όπου και η μπάντα του Λιμενικού. Τα εγκαίνια έγιναν στις 28.3.1992. Αξέχαστες έμειναν οι μουσικές βραδιές που με συνδυασμό τα φτηνά σε τιμή ποτά γρήγορα η ύπαρξη του χώρου απλώθηκε σε φήμη και προσέλευση.  
Μέλος του συμβουλίου στην Πανελλήνια Ένωση Φιλοτελιστών Υπαλλήλων ΕΛΤΑ για πολλά χρόνια επιλέχθηκε στην οργανωτική επιτροπή των εκθέσεων στο Μέγαρο Μελά της πλατείας Κοτζιά (μαθητική έκθεση ΑΘΗΝΑ 2000).
Το 2003 ήταν χρονιά της μεγαλύτερης ανακαίνισης του Κεντρικού Ταχυδρομείου Πειραιά. Τα εγκαίνια έγιναν στις 22.1.2004. Με την ευκαιρία αυτή και την 25ετία από την ίδρυση του Φιλοτελικού Μουσείου της Αθήνας λειτούργησε μια μεγάλη έκθεση γραμματοσήμων στην ισόγεια αίθουσα και τον ημιόροφο του Ταχυδρομείου. Παράλληλα κυκλοφόρησε σε περιορισμένο αριθμό ένα αναμνηστικό φύλλο με το εταιρικό γραμματόσημο του 2003 του ζωγράφου Φασιανού και 15 φωτογραφίες του Πειραιά. Οι 10 είναι από το αρχείο του Κρασονικολάκη. Γνωστοποιήθηκε με άρθρο του στον ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΔΗΜΟΤΗ την Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2004 με τίτλο « Ένα φιλοτελικό προϊόν “γεμάτο” Πειραιά!».
Το 2005 γιορτάστηκαν επίσημα τα 170 χρονια του Δήμου Πειραιά. Στο Παλιό Ταχυδρομείο, τώρα Δημοτική Πινακοθήκη, είδε το φως από τις 9 Νοεμβρίου μια μεγάλη έκθεση με θέμα «Στιγμές από τη ζωή και την ιστορία της πόλης».
Ο Κρασονικολάκης διέθεσε 15 σπάνια τεκμήρια που αναρτήθηκαν σε πλαίσιο.   Κλήθηκε από την υπηρεσία του και με τη συμβολή του δημιουργήθηκε ένα  υπέροχο φιλοτελικό - συλλεκτικό πειραιώτικο προϊόν, το ΕΙΔΙΚΟ ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΟ ΛΕΥΚΩΜΑ με εξώφυλλο μια καρτποστάλ από τη συλλογή του που εικονίζει το παλιό ταχυδρομικό μέγαρο, με ένα ένθετο τρίπτυχο φυλλάδιο, κείμενα και φωτογραφίες δικά του, ΓΙΑ ΤΑ 170 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ και το ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ.
Από 20 Φεβρουαρίου έως 2 Μαρτίου 2007 στην Ελληνογαλλική Σχολή Saint Paul έγινε η 6η Φιλοτελική Έκθεση «Πειραιάς 2007» αφιερωμένη στη μαθητιώσα νεολαία. Οργανώθηκε  από την Φιλοτελική Εταιρεία Πειραιώς και την ΠΕΦΥ ΕΛΤΑ. Οπότε έλαβε μέρος και ο Κρασονικολάκης. Μάλιστα στη σελίδα 17 του εντύπου αναδημοσιεύτηκε το προηγούμενο κείμενο με νέο τίτλο «172 χρόνια Δήμος Πειραιά 1835-2007».  

ΚΡΗΤΗ
Η αγάπη του για την κρητική ιστορία και ιδιαίτερα του νομού Ηρακλείου έδωσε έναυσμα να αρχίσει τη συλλογή και μελέτη παλιών βιβλίων, να επικοινωνεί πρώτα με αλληλογραφία κι αργότερα προσωπικά με μεγάλα ονόματα της κρητικής πνευματικής ζωής: Γνωρίστηκε με τον σπουδαίο κρητολόγο, ειδικευμένο στη Βενετοκρατία Στέργιο Σπανάκη (1900 -1984).
Το λασιθιώτη Ελευθέριο Πλατάκη (1910-1981) εκδότη της ΑΜΑΛΘΕΙΑΣ, ενός περιοδικού που άφησε εποχή σε δημοσιεύματα όπως οι σεισμοί, τα σπήλαια, τα φυτά, τα τοπωνύμια της Κρήτης.
Τον καθηγητή κι ακαδημαϊκό Μανούσο Μανούσακα (1914-2003) του Ελληνικού Ινστιτούτου Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών της Βενετίας.
Τον Ελευθέριο Δαφέρμο που εξέδιδε τον ΠΡΟΜΗΘΕΑ ΠΥΡΦΟΡΟ.
Τον Βαγγέλη Σφακιανάκη των εκδόσεων «Σφακιανός» που επισκεπτόταν, έπινε τον καφέ και συζητούσαν για τα ηρακλειώτικα δρώμενα στο παροπλισμένο πιά βιβλιοπωλείο της οδού Μαρογιώργη 11.
Εκεί γνώρισε  το Νίκο Ψιλάκη και τον βοήθησε σε μια συγγραφή του για τη Σιναϊτική Μονή των Αγίων Αποστόλων που δημοσιεύτηκε με αναφορά στο όνομά του το 1993 στα «Μοναστήρια και ερημητήρια της Κρήτης».
Τον ρεθυμνιώτη ιστοριοδίφη Γιώργο Εκκεκάκη, μεγάλο συλλέκτη που εξέδωσε μεταξύ άλλων σε τρεις τόμους τους τίτλους και τα στοιχεία των κρητικών εντύπων. Κάποια από τα μοναδικά βιβλία που περιλαμβάνονται εκεί  αναφέρονται ότι ανήκουν στη βιβλιοθήκη του Δημήτρη Κρασονικολάκη. Ο Εκκεκάκης, τον βοήθησε πολύ στον εντοπισμό μερικών «κρητοπειραϊκών» βιβλίων. Γνώστης της τέχνης της βιβλιοδεσίας ανατύπωσε σε ελάχιστα αντίτυπα σπάνια και δυσεύρετα κομμάτια και του έστειλε στον Πειραιά εκείνα που τον ενδιαφέρουν.
Μαζί με αυτά, τον καιρό που δεν υπήρχαν «ηλεκτρονικοί υπολογιστές», για χρόνια τον συναντάμε τακτικό επισκέπτη (με ειδική ταυτότητα) για πρόσβαση στην βιβλιοθήκη της Βρετανικής Αρχαιολογικής Σχολής και μετά αναγνώστη στη Βιβλιοθήκη της Αρχαιολογικής Εταιρείας Αθηνών.    
Το 1995 έγραψε για την ΕΛΛΩΤΙΑ τα «Λαϊκά κάλαντα για φιλανθρωπικούς σκοπούς», παραμένουν όμως αδημοσίευτα.
Καρπός της επίπονης προσπάθειας για την σύνταξη μιας ολοκληρωμένης ιστορίας του χωριού που έχει την πατρική του περιουσία (Άνω Καστελλιανά στο Δήμο Μινώα - Πεδιάδας) είναι το κείμενο στο περιοδικό ΚΡΗΤΙΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ του Γιώργου Πατρουδάκη. Τεύχος 30. Νοέμβριος 2008 - Ιανουάριος 2009, σελ. 112-141. «Το κάστρο Μπελβεντέρε. Κάστρο με ωραία θέα. Κάστελος Ρίζου: Από την αρχαία Πριανσό στο Καστέλ Μπελβεντέρε των Βενετών». Ο Πατρουδάκης έχει αναλάβει τις τουριστικές εκδόσεις στο ΕΘΝΟΣ.
 Έγραψε επίσης και στην ΤΟΠΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ που κυκλοφορούσε (πριν συγχωνευτεί με το Καστέλλι) ο Δήμος Αρκαλοχωρίου. Τεύχος 60. Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2009 «Τα Αρκαλοχωρίτικα τοπωνύμια της ΕΚΙΜ του 1953».

ΠΕΙΡΑΙΑΣ
Μόλις τακτοποιήθηκε και επαγγελματικά στον Πειραιά, εκεί στα 1984 είχε επαφές με το νεοσύστατο «Πολιτιστικό Ερευνητικό και Επιμορφωτικό Κέντρο - Πειραιά (Π.ΕΡ.Ε.Κ.)» του Ηλία Φιλιππίδη, που εκτός από την κυκλοφορία ενός βιβλίου δεν είχε συνέχεια. Στα 1985 τον βλέπουμε να γράφει στην εφημερίδα ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ για την ετυμολογία του ονόματος της πόλης και την μεγάλη απόδραση των Βούρλων. 
Στο ΖΗΝΩΝΑ πρωτοπαρουσιάζεται στα 1988. Ακολούθησαν κι άλλα κείμενά του, 1993, 2009, 2010, ειδικά συμπληρωματικά για την ετυμολογία της Δραπετσώνας και  τα λουτρά Βαλκάνια.
Μέλος της Φιλολογικής Στέγης Πειραιώς από 18.4.1990 εκλέγεται για πολλές  περιόδους στο Διοικητικό Συμβούλιο, έχει δημοσιεύσει στο ΔΕΛΤΙΟ της αρκετά ποιήματα (Πλατεία Κοραή, Μάρτυρας για ταυτότητα) και διάφορα κείμενα (Κατοχικά έγγραφα του Ιατρικού Συλλόγου Πειραιώς. Εικόνες από τον Πειραιά του μεσοπολέμου. Στο λιμανάκι του Μπαϊκούτση. Εργογραφία Κώστα Θεοφάνους. Μανώλης Δελακοβίας, τιμητική αναγραφή ποιημάτων του σε μνημείο στο Πέραμα. Μια παλιά πειραιώτικη καρτ-ποστάλ γρίφος για το Μέγαρο Σπυράκη).          
Στην ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ του Νίκου Κουκολιά έστειλε στα 1991 και 1992 ένα ποίημα κι ένα κείμενο.
Έλαβε μέρος στα σεμινάρια του ΠΟ. Π. ΚΕ. ΔΗ. Π. Ανοιχτό Δημοτικό Πανεπιστήμιο. Πειραιάς: Ιστορία μιας πόλης από 17 Μαρτίου έως 2 Ιουνίου 1992 στην αίθουσα Ιστορικού Αρχείου, Δημοτικό Θέατρο. Το καλοκαίρι γνώρισε στο παλαιοπωλείο του Πρίντεζη στη Σύρο το Μάνο Ελευθερίου. Μ’ αυτόν και την παρέα του έμεναν μέχρι το πρωί ξύπνιοι συζητώντας για θέατρο, πολιτισμό, τα περασμένα..   Ο Γιάννης Χατζημανωλάκης παρουσίασε ένα του ποίημα τη Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 1994 στη στήλη «Ο φιλολογικός Χρονογράφος» της ομώνυμης εφημερίδας.
Αρχές του 1996 τον διαβάζουμε στο Πολιτιστικό Magazino, Μηνιαίο περιοδικό για τον Πειραιά του Πέτρου Πέτρου που έβγαινε στην Καλλιθέα και διέκοψε σύντομα.  
Από τον Οκτώβρη του 1996 μέχρι το Γενάρη του 2001 συνεργάζεται με την ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ του Σωτήρη Σουκαρά, στήλη ΧΡΟΝΟΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, περίοδο που θεωρεί την πιό δημιουργική της ζωής του.
Βλέπουν το φως 155 ολοσέλιδες εργασίες του με αποκλειστικά πειραιώτικα θέματα τα περισσότερα πρωτότυπα: Νοεμβριανά 1916, οι Γάλλοι στον Πειραιά. Η περιπέτεια της ξεχασμένης προτομής του Θεμιστοκλή, όπου βρίσκει την προτομή που είχε απομακρυνθεί από το χώρο που χτίστηκε το ΝΑΤ σε περιβολάκι στα Ταμπούρια. Οι καρτ ποστάλ του Πειραιά και οι εκδότες τους. Γραμματόσημα με πειραϊκά θέματα. Η παλιά Αγία Τριάδα και η Φίλωνος 40 χρόνια πριν. Τα πειραϊκά σινεμά (4 διαφορετικά κείμενα). Η Σκανδιναβική Εκκλησία Πειραιά. Τα ξενοδοχεία του Πειραιά. Η αποκατάσταση των προσφύγων στον Πειραιά. Το σπίτι των Καϋράκ-Μερτρούντ στον Πειραιά (1750-1815). Το Κέντρο Τέχνης Καστέλλας. Η ΔΕΗ Νέου Φαλήρου. Φυσιολατρικά σωματεία και περιοδικά, πειραϊκές εκδρομικές αναμνήσεις. Κοινωνικό Πολιτιστικό Κέντρο ΣΤΟΑ. Η έπαυλη Σκουλούδη στη Φρεαττύδα. Φωτογραφίες σε χαρτόνι - Παλιοί πειραιώτες φωτογράφοι. Δημοτικό Θέατρο - Περιμένοντας τη συντήρηση. Ο Ανιχνευτής, ένα πειραϊκό προσκοπικό περιοδικό. Η δημόσια ασφάλεια στον Πειραιά στη δεκαετία 1920-1930. Πάνος Αραβαντινός, Ξιφίρ Φαλέρ και άλλα..  
Πήρε συνεντεύξεις και παρουσίασε για πρώτη φορά βιογραφικά, για τον Πολύκαρπο Λιώση, το Σίμο Μιχαηλίδη, τον Κώστα Θεοφάνους, τον Απόστολο Παινεσάκη, τον Αθανάσιο Ζαφειρόπουλο, το Γιάννη Σωτηρίου, τη Μαρίκα Βαλσαμίδου, το Φάνη Κωνσταντινίδη, το Στέλιο Μπινιάρη (τότε ακόμα εν ζωή και μέσω της συζύγου του Αδαμαντίας), το Νικόλα Ντόριζα, τον Κώστα Παρασκευόπουλο, τον Παύλο Κωνσταντινίδη (από μαρτυρία της κόρης του Ελισάβετ Παρασκευοπούλου), το Νίκο Σκιαδόπουλο του ΝΩΕ, τον Αθανάσιο Ασιατίδη (από την κόρη του Δέσποινα Παναγιωτοπούλου), τον Χρήστο Πανάγο (σε δυο συνέχειες), τον Άγγελο Βογάσαρη, το Χρήστο Ηλιάδη, το Βασίλη Πισιμήση, τον Κώστα Ζήση, τη Βιολέτα Γεράνη, τον Ιωάννη  και το γιο του Ανδρέα Πατσουράκο (από τη σύζυγο του δευτέρου Ιωάννα Ιακώβου Σίμου), τον οδηγό στα πράσινα λεωφορεία Ιωάννη Χατζηδάκη, τον υποδηματοποιό της οδού Τσαμαδού 69 Κώστα Κυρλακίτση, τον Κερατσινιώτη συλλέκτη Χρήστο Πετρόπουλο. Τέλος έγινε τακτικός συνεργάτης στην προσπάθεια της ΠΕΙΡΑΪΚΗΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗΣ Α.Ε. να βγάλει το περιοδικό  «de facto της Πειραϊκής Πολιτείας» στα 1999 - 2000. Στα έξι τεύχη του τυπώθηκαν έξι άρθρα του. Γνωρίζεται με το Γιώργο Αλεξάτο και συνεργάστηκε την άνοιξη του 1998 στο βραχύβιο «Πειραϊκό 7ήμερο» όπου έγραψε για πειραιώτικα τοπωνύμια και τον ποιητή Νίκο Βασιλάκη.
 Έρχεται σε επαφή με τους αποφοίτους του Ε΄ Γυμνασίου που είχαν τα γραφεία τους στη οδό Λεωσθένους και δημοσίευσε στην εφημερίδα τους «Το ηρωϊκό ΠΕΜΠΤΟ» δύο άρθρα για την ιστορία των Ταμπουρίων και ένα για τον ποιητή Γιάννη Ζερμπίνη.       
Το 1999 η Χρυσούλα Αξυπολύτου ίδρυσε την εφημερίδα Πειραϊκός ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ. Ο Κρασονικολάκης συνεργάτηκε μαζί της στα τρία πρώτα φύλλα και αργότερα το χειμώνα 2001 - 2002 στα φύλλα 34 με 49. Τίτλος όλων των κειμένων του, «Εν Πειραιεί τη...». Παρουσιάσεις βιβλίων, παλαιών καρτποστάλ και γενικά του καθημερινού Πειραιά εν δράσει. Ξεχωρίζουν: Μιά ξενάγηση στους δρόμους του εμπορίου (σε τρείς συνέχειες), η παρουσίαση του βιβλίου του Νίκου Αξαρλή για το Δημοτικό Θέατρο, Δύο έγγραφα από την κατοχή, τα «Μικροπειραϊκά», Ελένη Αντωνάκου ένα πειραιώτικο όνομα στην παιδική λογοτεχνία, Στα θεάματα του ’70 με μια εφημερίδα της εποχής...
Από τη Νίκαια η Χρυσούλα μετέφερε τα γραφεία της στο κέντρο του Πειραιά. Είχε μετονομάσει την εφημερίδα σε «Πειραϊκό και Αθηναϊκό Ανεξάρτητο». Έφυγε από τη ζωή τον Οκτώβριο του 2009 στα 36 της χρόνια.
Στο τεύχος Απριλίου 2000, Τεύχος 2, (Β΄ περίοδος) του περιοδικού City magazine διαβάζουμε το άρθρο του: «Αρχαιόφιλοι: παρεμβάσεις στην πειραϊκή γη».
Από το 2000 και μέχρι το τέλος του 2010 (τεύχη 12 - 53) ήταν επιμελητής ύλης ή στη συντακτική επιτροπή του περιοδικού «Αντι - Παραθέσεις Σκέψης - Λόγου - Τέχνης» της Μαντώς Κατσουλού. Η θεματογραφία του ήταν: Κρητικές μαντινάδες, πρώτα τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, λαογραφικά, ποιήματα, όπου στα 2006 με πρωτοβουλία του το τεύχος 35 ήταν αποκλειστικά αφιερωμένο στα 170 χρόνια του Πειραιά.
Από το φθινόπωρο του 2002 αρθρογραφεί ανελλιπώς στο ΠΕΙΡΑΪΚΟ ΟΡΟΣΗΜΟ, την τριμηνιαία έκδοση του Συλλόγου «Φίλοι του Αρχαιολογικού Μουσείου Πειραιά» που εκδίδει ο Γιάννης Πολυχρονόπουλος. Τη βαθιά κι ώριμη πλέον γνώση του στα πειραϊκά επιβεβαιώνουν σημαντικές εργασίες του, όπως: Μια ενδιαφέρουσα αναδρομή, η οικία των Διονυσιαστών στη θέση του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Αγοραπωλησίες στον Πειραιά μέσα από παλαιά συμβόλαια (1824-1832). Μαρμάρινες αναμνηστικές επιγραφές στο νεότερο Πειραιά. Το τοπωνύμιο Γωνία ή Γωνέα στον Πειραιά. Δύο πειραϊκές αναφορές σε αγγλικανικά επιτύμβια. Ένα σπάνιο βιβλίο: «Το περιστατικό του Πειραιά» μέσα από διπλωματικά έγγραφα του 1910. Ακτή Ποσειδώνος και Δημητρίου Γούναρη, μια ιστορική γωνιά «βαλτώνει» και «βουρκώνει» τον Πειραιά. Ιδιωτικά εκπαιδευτήρια στον Πειραιά του 20ου αιώνα. Το «Μνήμα Γάλλου» στον Πειραιά.
Στους φίλους του Μουσείου είχε εκλεγεί στην εξελεγκτική επιτροπή και στις αρχαιρεσίες της 7.5.2012 μέλος στο Δ.Σ.     
Γράφοντας ως συνεργάτης στο ΣΑΡΩΝΙΚΟ ΒΗΜΑ του Γιώργου Κανακάκη συμμετείχε στο Αρχαιολογικό συνέδριο ΕΠΑΘΛΟΝ προς τιμή του Άδωνι Κύρου στον  Πόρο, 7 - 9 Ιουνίου 2002. Το πρόγραμα περιελάμβανε παραμονή σε ξενοδοχείο, παρακολούθηση των διαλέξεων και ξενάγηση στο νησί.
Στα 2003 γράφει στα ΠΕΙΡΑΪΚΑ του ΙΜΤΙΙΕ του Νίκου Μέλιου και της Λίτσας Μπαφούνη για τον Άγγελο Κοσμή και τα λουτρά του Παλαντζιάν, μια οριστική έρευνα που πήρε συγχαρητήρια από τους απογόνους του στην επίσημη παρουσίαση του περιοδικού.
Με παρότρυνση της φίλης του Μαντώς Κατσουλού, έβγαλε από τα συρτάρια ποιήματά του που τα είχε φυλαγμένα κι εξέδωσε από τις εκδόσεις της το μοναδικό του βιβλίο, την ποιητική συλλογή ΦΥΛΛΑ ΚΑΙ ΛΙΘΑΡΙΑ. Επιμέλεια: Art Selana με σχέδιο εξωφύλλου του συναδέλφου του στα ΕΛΤΑ και ζωγράφου Άρη Μαράκη.
Το βιβλίο τυπώθηκε τον Μάϊο του 2003 με 52 σελίδες, σε 50 αριθμημένα αντίτυπα και καμιά δεκαρία ακόμα, όλα εκτός εμπορίου. Κριτική με θετικότατα σχόλια έκανε ο Κώστας Θεοφάνους στον Ημερήσιο Δημότη, 3.12.2003.
Το Βασίλη Πισιμίση και το Δημήτρη Κρασονικολάκη, τους συνδέει η «συλλεκτική και ερευνητική μανία» για το Πειραιά αν κι ο πρώτος δίνει βάρος και στο Κερατσίνι.  Έχοντας ο Πισιμίσης πολλές αυθεντικές κάρτες με το παλιό Ρολόι, αποφάσισαν να συνεργαστούν και να τις εκδώσουν σε βιβλίο. Έτσι με δική του επιμέλεια κειμένων βγήκε από τις «συλλογές» του Αργύρη Βουρνά το «Το Ρολόι του Πειραιά. Το Παλιό Δημαρχείο». Αθήνα 2003.
Τέλη του 2003 το «Λιμάνι της Αγωνίας» του ανέθεσε να συγγράψει το «Ημερολόγιο 2004. Πειραιάς, μικρό οδοιπορικό στην πόλη μας» όπου στην εισαγωγή αναφέρεται: «Ο Δημήτρης Κρασονικολάκης με τα κείμενά του, βασισμένα στο πολύτιμο ιστορικό υλικό μακρόχρονης έρευνας, οδηγεί τα βήματά μας σ’ αυτό το εξαίρετο οδοιπορικό στο χώρο και το χρόνο της πόλης μας». Παρουσιάστηκε σε όλες τις πειραϊκές και τις μεγάλες αθηναϊκές εφημερίδες με ευμενή σχόλια. Στο περιοδικό του, το ΛΙΜΑΝΑΚΙ, τεύχος 2 έγραψε το 2004 για το δελτίο της Φιλολογικής Στέγης.
Τον Ιανουάριο 2004 στον ΔΗΜΟΤΗ  δημοσιεύτηκαν οι «Πρωτόπειρες αρχαιολογικές έρευνες στον Πειραιά του 19ου αιώνα».
Στις 20 Δεκεμβρίου 2004 στο ΑΤΤΙΚΟΝ, σε εκδήλωση του ΩΔΕΙΟΥ ΤΕΡΨΙΘΕΑΣ παρουσίασε μικρή έκθεση με παλιές κάρτες.
2005. Στα ΠΕΙΡΑΪΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ του Πειραϊκού Συνδέσμου γράφει για τη συγκοινωνία στον Πειραιά του 1930 και για το ομώνυμο περιοδικό «Πειραϊκά Γράμματα» του Μιμίκου και της Καμαρινέας (1940-1943). Στο τεύχος 51 του 2007 μιλάει για το ΓΛΥΚΟΧΑΡΑΜΑ, ένα πειραϊκό νεανικό περιοδικό της Κατοχής.
Το Νοέμβριο του 2005 παρουσίασε το βιβλίο του Βαγιάκη «Αναζητώντας το χθες του Πειραιώς» στο ΝΕΟ ΛΟΓΟ και στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΜΕΛΛΟΝ.
2007. Στέλνει συνεργασία στη Φωνή των Πειραιωτών, από το 5ο κιόλας φύλλο της. Σημαντικά είναι τα στοιχεία για «Τα μνημεία - σύμβολα και το έμβλημα του Πειραιά» και το « Ένας έφηβος γυμνός στη μέση ενός κήπου» όπου αναφέρεται στο τόσο παραμελημένο άγαλμα του γλύπτη Κώστα Βαλσάμη στη μέση του Τινάνειου κήπου.  
Αφιέρωμα. Νοέμβριος 2007. Περιοδική έκδοση της Ελληνογαλλικής Σχολής Πειραιά "Ο Άγιος Παύλος" με θέμα: «Πειραιάς, το ξεκίνημα…».  Γράφει για το Χιώτικο και τον Υδραίικο συνοικισμό του Πειραιά. Κείμενα που άρεσαν κι αναδημοσιεύτηκαν το 2010 στο ΠΕΙΡΑΙΚΟ ΛΕΥΚΩΜΑ της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ. Η εφημερίδα αυτή του φίλου του εκδότη Σταύρου Καραμπερόπουλου έχει αναδημοσιεύσει κατά καιρούς κι άλλα άρθρα του.
Μέσω της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ πάλι του ζητήθηκε από τα καφεκοπτεία ΛΟΥΜΙΔΗ η ανεύρεση ιστορικών στοιχείων για το νέο κτήριό τους στον Πειραιά, Τσαμαδού 2 και Γούναρη 12. (Εγκαίνια 5.11.2012). Τους τα παρεχώρησε ευχαρίστως.  
Από το Δεκέμβρη του 2012 συνεργάζεται στο διαδίκτυο με το ΠΕΙΡΑΙΟΡΑΜΑ του Στέφανου Μίλεση στέλνοντάς του διάφορα κείμενα και προτείνοντάς του για ανάρτηση πολλά ενδιαφέροντα θέματα.
Αντιπρόεδρος της Φιλολογικής Στέγης από τις 2.4.2012 κάνει διαλέξεις τα κείμενα των οποίων αναδημοσιεύονται στις τοπικές εφημερίδες, συνεχίζει να αρθρογραφεί στο ΠΕΙΡΑΪΚΟ ΟΡΟΣΗΜΟ και στο δελτίο της Στέγης.
Επίσης με την ιδιότητα του προέδρου του Ινστιτούτου Πειραϊκών Μελετών, που (μετά από χρόνια αδράνειας) ενεργοποίησε με δικές του κινήσεις, προχώρησε σε πραγματοποίηση σειράς διαλέξεων «Τα Νοεμβριανά του 1916 και η γαλλική κατοχή στον Πειραιά του 1917» και εξέδωσε τον Απρίλιο του 2013 μαζί με το Μίλεση την πρώτη καθαρά ιστορικού περιεχομένου εφημερίδα ΠΕΙΡΑΙΟΡΑΜΑ.     
   
Ο Συλλέκτης Δημήτρης Κρασονικολάκης.     

Εδώ θα μπορούσαμε να σταθούμε περισσότερο, να γεμίσουμε τα «χρονικά κενά» της πειραϊκής προσφοράς του. Αμέσως μετά την επιστροφή του από τη Ρόδο και με την επιθυμία του να μάθει καλλίτερα την πόλη που μεγάλωσε άρχισε να αγοράζει και να διαβάζει βιβλία για τον Πειραιά. Λίγα στην αρχή.  Με το φίλο του Παναγιώτη Δριτσάκο και το σκύλο που είχε τότε ο φίλος του, έκαναν ατέλειωτες βόλτες στα φωτεινά και σκοτεινά σοκάκια, τις γειτονιές και τις αποβάθρες του λιμανιού.
Κλειστά εργοστάσια, φουγάρα, μαυρισμένα ντουβάρια από τους καπνούς των τρένων, σκουριασμένες και χορταριασμένες ράγες, προσφυγικές πολυκατοικίες, παλιά εγκαταλειμμένα ή συντηρημένα όμορφα νεοκλασικά, μισοτελειωμένες οικοδομές, ολόκληροι δρόμοι με μηχανουργεία και κυριακάτικα παζάρια, λαϊκές αγορές, ονομασίες περιοχών, φανταχτερά πολύβουα κεντρικά σημεία.
Το ενδιαφέρον του φούντωνε κι ήθελε να μάθει. Έμαθε για τη Δημοτική Βιβλιοθήκη και «ανακάλυψε» το Ιστορικό της Αρχείο που στεγαζόταν μέσα στο Δημαρχείο. Γνώρισε την Κυβέλη Κωστέα. Θαμπώθηκε από τα πειραϊκά ευρήματα και άρχισε να τα μελετά. Συνέχισε τις επισκέψεις του κι όταν το Αρχείο μεταφέρθηκε στο Δημοτικό Θέατρο. Εκεί τον βοηθούσε η Ελένη Σταματάκη. Αργότερα η Ελένη Αναγνωστοπούλου και φυσικά η Λίτσα Μπαφούνη.
Στο Αρχείο γνώρισε και πολλά πρόσωπα που έκαναν ιδιαίτερες μελέτες για τον Πειραιά. Συναντήθηκε με τη Μαριάνθη Κοτέα η οποία ετοίμαζε εργασία της για τη Βιομηχανική Ζώνη του Πειραιά. Ευχαρίστως της έκανε κάποιες διευκρινίσεις και της παραχώρησε υλικό. Μια φωτογραφία της συλλογής του μπήκε ως εξώφυλλο του βιβλίου που της τύπωσε στα 1997 το Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Σε ανταπόδοση άλλων εγκάρδιων πειραϊκών πολιτιστικών γνώσεων, στα 2000 του αφιέρωσε τη μελέτη της “Ο σιδηρούς δρόμος” στο λιμάνι του Πειραιά» στη σειρά ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ του τμήματος Κοινωνιολογίας του ίδιου Πανεπιστημίου. Συναντιούνται ακόμα όσο το επιτρέπουν οι ασχολίες τους.
Με τη Σταματίνα Μαλικούτη υπήρξε πάλι τυχερός: Ήταν από τα ελάχιστα άτομα που κάλεσε σαν ακροατή στην προφορική εξέταση για τη διδακτορική της διατριβή στον Τομέα Ι του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Πολυτεχνείου. Το «Πειραιάς 1834 -1912» τυπώθηκε αργότερα από το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς, το 2004. Αντάλλαξαν κι απόψεις πάνω στην έπαυλη Σκουλούδη.       
 Όμως η πρόσβαση σε μερικές πηγές του Αρχείου ήταν δύσκολες.  Ήθελε πολύ ψάξιμο, λόγω του περιορισμένου χώρου της αίθουσας πολλά πράγματα ήταν κλεισμένα σε συρτάρια και στιβαγμένα σε μπαούλα. Έτσι ανέβαινε στο Μοναστηράκι και τα παλαιοβιβλιοπωλεία της Αθήνας. Ψαχουλεύοντας στα ράφια και τους πάγκους τους, έπεφτε ολοένα και σε καινούργιους για αυτόν θησαυρούς πειραϊκών τίτλων.
Τους αγόραζε. Ρουφούσε το περιεχόμενο τους και τους κατέγραφε σε τετράδιο με τ’ όνομα του συγγραφέα, την ημερομηνία αγοράς, την τιμή. Επίσης συγκέντρωνε παλιά περιοδικά και εφημερίδες. Πρόσθετε και οποιδήποτε εφήμερο άξιζε τον κόπο, κάτι ευτελές και προσωρινής χρήσης για τους πολλούς, όπως ένα φυλλάδιο, έγγραφο, διαφημιστικό, αποδεικτικό, βιβλιάριο, δελτίο, πρόγραμμα, πρόσκληση κλπ.
Όλα εκείνα αργότερα τα μετέφερε αλφαβητικά με περιγραφές και στον υπολογιστή του ώστε να ελέγχει τον όγκο τους. Κάθε  κείμενο που δημοσιεύει συνοδεύεται και από ανέκδοτο φωτογραφικό υλικό κυρίως της συλλογής του. Ετοιμάζει με αυτόν τον τρόπο αργά - αργά την πειραϊκή βιβλιογραφία μέσα απο την ιδιωτική συλλογή του ώστε να την αποδώσει στους ερευνητές όσο το δυνατό καταγραμμένη χωρίς λάθη. Φυσικά και ελπίζει στο μέλλον να μαζευτούν και να «στεγαστούν» τα άρθρα του σε βιβλία.
Ας θυμηθούμε και την έκθεση που έγινε την Πέμπτη 11 Απριλίου 2002 στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. «Χρέος καρδιάς και μνήμης στον αρχαιολόγο Ανδρέα Παπαγιαννόπουλο – Παλαιό. Έκθεση τεκμηρίων στο έργο και στη ζωή του». Οργανώθηκε από την αξέχαστη Περσεφόνη Κωστέα. Ο Κρασονικολάκης συμμετείχε με έντυπο υλικό και τεύχη του περιοδικού ΠΟΛΕΜΩΝ στα οποία έγραφε ο  τιμώμενος. Έλαβε ιδιαίτερες ευχαριστίες σε έγγραφο από τη Δ.Ε.Π.Α.Π., στις 26.4.2002.
 Εκτός από τα πειραϊκά τεκμήρια, που δεν κατορθώνει πάντοτε να ανακαλύπτει στις εξορμήσεις του, μαζεύει και παλιά λογοτεχνικά ή ποικίλης ύλης περιοδικά (ειδικά τα πρώτα τους τεύχη) που θεωρεί τη διάσωση και την μελέτη τους πολύτιμη για να μπει κανείς στο πνεύμα της εποχής και να διαβάσει παλιούς λογοτέχνες και δημοσιογράφους. Πιστεύει ότι στο πρώτο τεύχος περνάει όλη η αγωνία του εκδότη, της συντακτικής επιτροπής, των δημιουργών του, ώστε να δουν τη δουλειά τους έτοιμη, τυπωμένη. Αυτό τον συγκινεί πολύ.

2 σχόλια:

  1. Αν ειχαμε στην Ελλαδα 100 ατομα με το ηθος τις αρχες και τις αξιες του Δημητρη η Ελλαδα και οι ελληνες θα ηταν παντοτινα ελευθεροι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μπράβο Δημήτρη, να είσαι πάντα καλά, για να συνεχίσεις στην διατήρηση της ιστορίας μας, προς τους νεότερους.

    <>

    ΑπάντησηΔιαγραφή